Βασ. Αναστασόπουλος

Η «φάμπρικα», άλλωστε, λειτουργεί ακόμα και «ανακυκλώνει» τις κλισεδούρες που «γέννησε» η σκοτεινή Επταετία. «Η Χούντα έκανε έργα»... «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται»... και άλλα τέτοια λιγότερο ή περισσότερο «γραφικά», που δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε. Τα γνωρίζουν οι περισσότεροι και, όσοι τα αγνοούν, έχουν την ευκαιρία τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, εκεί κοντά στην επέτειο του Πολυτεχνείου, να τα... ανακαλύψουν είτε μέσα από τα μέσα ενημέρωσης είτε μέσω των social media, όπως το Twitter και το Facebook.

«Κρυμμένοι» πίσω από την ανωνυμία και την ιστορική τους άγνοια, οι... πρόθυμοι, στενόμυαλοι υποστηρικτές του Παττακού και του Παπαδόπουλου υπάρχουν ακόμα, ζουν ανάμεσά μας και φτιάχνουν σελίδες και προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την «γαλανόλευκη» ως φωτογραφία εξωφύλλου -όταν δεν την χρησιμοποιούν ως... πανωφόρι για να πάνε να ψήσουν σουβλάκια- και τα στρατιωτικά εμβατήρια να... παιανίζουν στα ηχεία.

Ερμηνεύοντας την ιστορία κατά το δοκούν, οι νοσταλγοί της... χρυσής εποχής του ΕΑΤ-ΕΣΑ -φανεροί και «κρυφοί»- καταλήγουν συνειδητά να την διαστρεβλώνουν, «απαλείφοντας» τα γεγονότα εκείνα που δεν εξυπηρετούν το αφήγημά τους. Φτάνουν, δε, από την απόκρυψη ιστορικών στοιχείων, στην... απώλεια μνήμης για το τι συνέβη το 1974 στην Κύπρο και στη συνειδητή άγνοια για την αμερικανική στάση στο απριλιανό πραξικόπημα.

Για να τα λέμε όλα, ωστόσο, η μνήμη του 1967-1974 δεν κινδυνεύει μονάχα από τους «νέας κοπής» χουντικούς παραχαράκτες της ιστορίας -αν αναρωτιέστε, είναι οι ίδιοι που, σε άλλες περιπτώσεις, πορεύονται με σύνθημα το «μην παραχαράσσετε την ιστορία». Η μνήμη των δεινών της Χούντας κινδυνεύει ασφαλώς και απ' όσους καπηλεύονται ακόμα και σήμερα την αντίσταση της περιόδου εκείνης για λίγες ψήφους, απ' όσους «έχτισαν» καριέρες πάνω στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σε μια κανονική χώρα, που θα σεβόταν έστω και υποτυπωδώς το ιστορικό της παρελθόν, και οι μεν και οι δε, δεν θα έπρεπε καν να έχουν παρουσία και λόγο στο δημόσιο βίο...

Ας μην ξεχνάμε όμως από που ξεκινήσαμε. Όπως είπαμε και στην αρχή, επί Χούντας κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα. Μόνο που, όταν ξυπνήσαμε και κοιτάξαμε έξω, έλειπε η μισή Κύπρος. Όταν ξυπνήσαμε, είχαν σωπάσει οι κραυγές του Μουστακλή και όλων όσων υφίσταντο τα φρικτά βασανιστήρια στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Όταν ξυπνήσαμε, το δημόσιο χρέος είχε αυξηθεί και η Χούντα έκανε «μπίζνες» με φίλους και γνωστούς του καθεστώτος. Όταν ξυπνήσαμε, από το παράθυρό μας δεν φαινόταν καθαρά, κρυμμένο κάπου εκεί στο βάθος, το θανατονήσι της Γυάρου.

Όταν ξυπνήσαμε, κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν να μας πείσουν ότι στο Πολυτεχνείο έγιναν όλα ειρηνικά και αναίμακτα. Φευ... Όσο κι αν θέλουν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε, υπήρξε κόσμος που αντιστάθηκε, όπως ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, οι φοιτητές της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Και, κάθε φορά που κάποιοι εκστομίζουν την φράση «ναι, αλλά κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα», προσβάλλουν βάναυσα όχι μόνο την δική μας νοημοσύνη, αλλά και -πρωτίστως- την δική τους ιστορική μνήμη.

Αυτήν, δηλαδή, που τιμούμε κάθε 17η Νοεμβρίου...