Βασίλης Στεφανακίδης

Αυτή η ιστορία, όμως, έρχεται να αποδείξει για άλλη μία φορά ότι η Ε.Ε. δεν είναι τίποτε άλλο από ένας συνεταιρισμός κρατών που δημιούργησαν μια ενιαία αγορά με κοινούς κανόνες για την πώληση των προϊόντων τους και τις προμήθειες από τρίτες χώρες.

 Ενας δυσκίνητος γραφειοκρατικός και αγκυλωμένος μηχανισμός με πλήθος αντικρουόμενων εθνικών συμφερόντων που προχωρά με συμβιβασμούς, ισορροπίες, υποχωρήσεις, αλληλομαχαιρώματα, προσωπικές ατζέντες και αντί για μια ενιαία ηγεσία με κύρος σε όλο τον πλανήτη διοικείται στην ουσία από τους αρχηγούς των μεγάλων και ισχυρότερων χωρών.

 Αυτοί αποφασίζουν και οι υπόλοιποι απλώς μπορούν να θέτουν ενστάσεις σε ανούσια κείμενα για το αν θα πρέπει να αντικατασταθεί η τάδε λέξη με τη δείνα!
Είναι αυτό που έλεγε ο μετρ της διπλωματίας Κίσινγκερ: «Οταν έχω πρόβλημα με μια χώρα σηκώνω το τηλέφωνο και μιλώ με τον ομόλογό μου. Oταν όμως έχω πρόβλημα με την Ευρώπη, δεν ξέρω με ποιoν πρέπει να μιλήσω...».

Παρότι αυτό ειπώθηκε πριν από πολλά χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν θέσεις αρμοδίων για την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. ή της άμυνας κ.λπ., αλλά και τώρα που διαθέτει τέτοια πόστα, αυτά μοιάζουν περισσότερο διακοσμητικά και άνευ ουσιαστικής εξουσίας και κυρίως ευθύνης.

Και τούτο γιατί για όλες τις κρίσιμες αποφάσεις δεν αποφασίζει ένας υψηλόβαθμος κοινοτικός υπάλληλος, αλλά οι αρχηγοί των κρατών από κοινού. Τουτέστιν, οι ισχυροί της Ε.Ε. διά των διαβουλεύσεων με όλους τους εταίρους.

Ετσι, όμως, αποδεικνύεται με κάθε ευκαιρία ότι η Ευρώπη δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό που λέμε ενιαία ή ομοσπονδία με κοινή εξωτερική, αμυντική, οικονομική πολιτική, κοινό ταμείο,  κοινό Σύνταγμα, ενιαία σύνορα, κοινούς νόμους και κυρίως ευρωπαϊκή ηγεσία εκλεγμένη από τους πολίτες της Ε.Ε.

Θα παραμένει πάντα ένας χαοτικός μηχανισμός διαβουλεύσεων, διαπραγματεύσεων και ισορροπιών με ψήγματα αλληλεγγύης ακόμα και σε κρίσιμα θέματα όπως, δυστυχώς, βλέπουμε να γίνεται στο τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα και την καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων χωρών-μελών του... οικονομικού συνεταιρισμού.
Το ερώτημα αν πρέπει να είμαστε μέλος αυτής της ετερόκλητης  Ενωσης υπό αυτές τις συνθήκες είναι αβίαστα «ναι».

Και αυτό γιατί απλούστατα σε αυτό το ρευστό  παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είναι δύσκολο να επιβιώσει κανείς μόνος του. Και δεν υπάρχουν δα κι άλλες τέτοιες ενώσεις ή ομοσπονδίες χωρών για να μπορεί μια χώρα να επιλέξει γιατί εκεί θα έχει μεγαλύτερη ασφάλεια και αλληλεγγύη. Μονόδρομος η Ευρώπη και το θέμα είναι πώς και πότε θα μπορέσει αυτή να γίνει υπολογίσιμη δύναμη όχι μόνο οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά και πολιτικά.

Μέχρι τότε η πικρή αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να πηγαίνουμε  με τα νερά της κάθε Μέρκελ και του κάθε Μακρόν, επαιτώντας ένα κοινό ανακοινωθέν που θα στέλνει... μήνυμα στον κάθε Ερντογάν, αφού πρώτα μας υποχρεώνουν να πάρουμε τα δικά τους όπλα από τα δικά τους εργοστάσια προκειμένου να μας υπολογίζει περισσότερο η Τουρκία, να εκτοξεύουμε τις αμυντικές μας δαπάνες και να τις αφαιρούμε από το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.