Βασίλης Στεφανακίδης

Κατανοούμε πως ο φυσικός χώρος των παιδιών είναι το σχολείο και πως είναι σημαντικός ο ρόλος του στην κοινωνικοποίηση τους. Αλλά ειλικρινά τώρα, θα ήταν τόσο μεγάλη η ζημιά αν συνέχιζαν για 1-2 εβδομάδες ακόμη την τηλεκπαίδευση μέχρις ότου υπάρξει μια σαφέστερη εικόνα της επιδημιολογικής κατάστασης; Κι άραγε την ίδια ανάγκη να βρεθούν στον φυσικό τους χώρο, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, δεν έχουν οι μαθητές του Λυκείου και οι φοιτητές; Είναι το ίδιο η δια ζώσης διδασκαλία με την διδασκαλία από οθόνης υπολογιστή;

Αν πάλι το κάνουν για να μπορέσουν να «ξαλαφρώσουν» για λίγες ώρες τους γονείς και πάλι δεν το καταλαβαίνω. Μήπως κι οι γονείς έχουν να πάνε κάπου; Μήπως στη δουλειά; Σε ποια δουλειά όταν η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων είτε είναι σε αναστολή, είτε σε τηλεργασία είτε ακόμα χειρότερα σε ανεργία;
Το πρόβλημα τα μεγάλο για όλους μας είναι άλλο και το ξέρουμε και μας κατατρώει. Ο μη περιορισμός της πανδημίας, η ανεξέλεγκτη εξάπλωση του παρά τα μέτρα, οι αργοί ρυθμοί των παραλαβών εμβολίων και κατ’ επέκταση των εμβολιασμών και τα κατεβασμένα ρολά της οικονομικής και επαγγελματικής δραστηριότητας της πλειονότητας του ενεργού πληθυσμού.

Το πρόβλημα με άλλα λόγια είναι πότε θα μπορέσει να ανοίξει η οικονομία και να επιστρέψουν οι άνθρωποι στις δουλειές τους γιατί δεν αντέχουν άλλο να ψευτοζούν με τα επιδόματα των 500 ευρώ και να βλέπουν τις υποχρεώσεις να τρέχουν και να συσσωρεύονται βουνό.

Σαφώς και αποδεχόμαστε την άποψη των ειδικών που λένε πως τα μικρά παιδιά δεν κινδυνεύουν από τον κορωνοϊό. Ο κίνδυνος είναι περισσότερος για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Τουτέστιν για τους δασκάλους τους, τους γονείς και παππούδες και τους συνοδούς τους. Θυμόμαστε όμως τις εικόνες συγχρωτισμού έξω από τα σχολεία προ lock down κατά την παραλαβή των παιδιών αλλά και τις εικόνες τάξης και τήρησης των μέτρων στα εμπορικά καταστήματα και στα καταστήματα εστίασης.

Και τουλάχιστον εγώ δεν άκουσα ποτέ για εστίες μόλυνσης σε κάποιο εμπορικό ή εστιατόριο εκτός του γεγονότος ότι το άνοιγμα τους δημιουργεί κινητικότητα ανθρώπων. Μια κινητικότητα που δεν βλέπω να έχει περιορισθεί αν κρίνουμε από τα μποτιλιαρίσματα στους δρόμους και τους περιπάτους με ανθρωπο-ποτάμια!
Είδαμε κι ακούσαμε όμως πολλές «συρροές» σε εκκλησίες και λατρευτικές τελετές με πλέον πρόσφατη στην Αλίαρτο.

Είδαμε κι ακούσαμε επίσης για αυξημένη μετάδοση σε παράνομα γλέντια και μαζώξεις ανεύθυνων συμπολιτών μας.

Με άλλα λόγια και επειδή έχουμε ακόμα αρκετούς δύσκολους μήνες μέχρι το καλοκαίρι, φρονώ πως η προτεραιότητα της πολιτείας και της κυβέρνησης είναι να σταματήσει το κακό και την εξάπλωση και όχι να προχωρά σε άνοιγμα δραστηριοτήτων πριν την ώρα τους. Αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα πως τόσο η καθυστέρηση στη λήψη περιοριστικών μέτρων -ακόμα και για λίγες μέρες- αλλά και η βιασύνη στην άρση τους, έχουν φέρει καταστροφικά αποτελέσματα.

Όχι επομένως άλλες βιαστικές αποφάσεις που θα κληθούν οι ίδιοι να τις πάρουν πίσω αργότερα ,υπό το βάρος βαρύτερων συνεπειών.

Και δεν πρέπει να τους διαφεύγει πως δυστυχώς ο Γενάρης του ΄21 δεν έχει καμιά σχέση με τον Μάιο του ΄20 που άλλωστε κι εκείνον με το βιαστικό άνοιγμα του τουρισμού χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τον πληρώσαμε πολύ ακριβά από τον Αύγουστο κιόλας.