Βασίλης Στεφανακίδης

Η αισιοδοξία που προσπάθησε να μεταδώσει προχθές ο πρωθυπουργός στους υπουργούς του, για το οριστικό τέλος του μνημονίου, αμαυρώθηκε από τις παρατηρήσεις που τους έκανε αμέσως μετά, να επισπεύσουν το έργο τους με τα προαπαιτούμενα και πως όποιος δεν θέλει και δεν μπορεί, να το δηλώσει τώρα! Προφανώς κάτι φοβάται και τον ζώνουν τα φίδια μήπως δώσει αφορμές οι κυβέρνηση του και δεν του κλείσουν εγκαίρως την τέταρτη αξιολόγηση. Και θα ήταν αφελής με άγνοια κινδύνου, αν θεωρούσε πως όλα βαίνουν καλώς και με βάση τον προγραμματισμό.

Τα προαπαιτούμενα μέχρι το καλοκαίρι πολλά και δύσκολα και το κυριότερο οι δανειστές και κυρίως το ΔΝΤ δεν είναι καθόλου ξεκάθαροι με αυτά που θα απαιτήσουν για την μετά μνημόνιο εποχή. Απ' έξω-απ΄ έξω μας το φέρνουν, πως αυτό στο οποίο ποντάρει όλα τα λεφτά η κυβέρνηση, δηλαδή στην καθαρή έξοδο, καλύτερα να το ξεχάσουμε γιατί τα ρίσκα είναι πολλά και ο κίνδυνος να μπούμε σε νέους μπελάδες,υπαρκτός.

Η κυβέρνηση βέβαια με τους δικούς της μπακαλίστικους υπολογισμούς, κινείται με γνώμονα το κομματικό της συμφέρον και το αφήγημα της που θέλει να αναπτύξει προεκλογικά πως μας έβγαλε από τα μνημόνια και πως εφεξής η χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της ακηδεμόνευτη.

Είναι όμως αυτό αλήθεια ή είναι σαν όλες τις άλλες “αλήθειες” πως μας λέει χρόνια τώρα;

Πως είναι τόσο σίγουρη πως οι αγορές θα μας υποδεχθούν με ανοικτές αγκάλες όταν ξέρουν πως τοποθετώντας τα λεφτά τους σε ελληνικούς τίτλους δεν θα έχουν πλέον την εγγύηση των δανειστών;

Πως είναι τόσο σίγουρη πως αυτό το περίφημο αποθεματικό μαξιλάρι των 10-15 δισ. που συγκεντρώνει αδειάζοντας τα ταμεία όλων των οργανισμών, μη πληρώνοντας τους προμηθευτές του δημοσίου, μη εκδίδοντας νέες συντάξεις, μη επιστρέφοντας εξαγωγικό ΦΠΑ στις επιχειρήσεις κλπ, αρκεί για να δείξουμε στις αγορές πως δεν τις πολυ-έχουμε ανάγκη;

Πως είναι σίγουρη πως το διεθνές περιβάλλον θα συνεχίσει να είναι ευνοϊκό, όπως την τρέχουσα περίοδο και δεν θα δούμε άλλη μια από τις συνηθισμένες κρίσεις των χρηματαγορών;
Μήπως ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κινας που βρίσκεται εν εξελίξει είναι αμελητέο θέμα;

Μήπως οι εθνικές εντάσεις(κυρίως με την Τουρκία) και τα γεωπολιτικά παιγνίδια στην ευρύτερη περιοχή μας, είναι άνευ σημασίας;

Μήπως αν τα βρούμε μπαστούνια, οι Ευρωπαίοι θα είναι έτοιμοι να μας ξαναστηρίξουν όταν τώρα με επιμονή υποστηρίζουν πως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να παραμείνουν δίπλα μας για ώρα ανάγκης κι εμείς το αρνούμαστε;

Μήπως η οικονομία μας καλπάζει πλέον και απλά δεν το πήρε κανείς χαμπάρι;

Μήπως στριμώχνονται στα σύνορα οι επενδυτές καθώς δημιουργήσαμε το νέο επενδυτικό Ελντοράντο και δεν το αντιληφθήκαμε;

Μήπως η ανάπτυξη έπιασε κάγκελο και δεν την πιάνει κανείς και οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν εργαζόμενους γιατί μηδενίστηκε η ανεργία;

Επειδή όμως με βάση την κοινή λογική και όχι με την ιδιότυπη λογική της κυβέρνησης τα πράγματα συμβαίνουν ακριβώς αντίθετα, ας αφήσει επιτέλους ο κ. Τσίπρας τους κομματικούς εγωισμούς και ας αντιμετωπίσει έστω για πρώτη φορά ,το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση και όχι όπως τον βολεύει για προεκλογικούς λόγους.
Ας μπει επιτέλους το συμφέρον της χώρας και των πολιτών πάνω από την κομματική ιδιοτέλεια.

Ας γίνει αντιληπτό πως τίποτα δυστυχώς δεν τελείωσε ακόμα και οι κίνδυνοι να ξανακυλήσουμε ξανά στον κατήφορο της χρεοκοπίας είναι πολλοί και αστάθμητοι και πως οι μαγκιές με αυτούς που μας στήριξαν για να μην αφανιστούμε , δεν ωφελούν κανένα και κυρίως δεν ωφελούν τη χώρα, αν υποθέσουμε ότι νοιάζονται γι αυτήν.