Βασίλης Στεφανακίδης

Οχι, είναι άδικο να λέμε ότι η τραγωδία στο Μάτι και τον Νέο Βουτζά δεν συγκίνησε την κυβέρνηση. Είναι άδικο να λέμε ότι δεν είδαμε ζωγραφισμένη τη θλίψη στα πρόσωπα του πρωθυπουργού και των υπουργών του. Η αλήθεια είναι ότι όλοι τους είναι σκασμένοι -στην κυριολεξία- από τη στενοχώρια. Απλώς είναι λυπημένοι όχι τόσο για τη συγκεκριμένη καταστροφή και τους δεκάδες νεκρούς αλλά, κυρίως, γιατί αυτή ανατρέπει τους σχεδιασμούς που είχαν κάνει για το καλοκαίρι.
Τους σχεδιασμούς με τα πανηγύρια και τις γιορτές για τον λόγο ότι η κυβέρνηση μας βγάζει από το τρίτο μνημόνιο, στο οποίο να μην ξεχνάμε ότι μας οδήγησαν οι δικές της αυταπάτες, επιπολαιότητες και ερασιτεχνικοί αυτοσχεδιασμοί του εξαμήνου Βαρουφάκη. Κι εκεί λοιπόν που το επικοινωνιακό επιτελείο τα είχε όλα προγραμματισμένα στην εντέλεια ώστε στις 22 Αυγούστου να περάσει ο πρωθυπουργός μας, ως τροπαιοφόρος, από τη συμβολική αψίδα του Καστελόριζου και μετά να πάει να αυτοδοξαστεί υπό τις επευφημίες υπουργών και στελεχών του στην Πνύκα, ήρθε από το πουθενά μια πυρκαγιά με νεκρούς να τα τινάξει όλα στον αέρα και να σπάσει η πολύχρονη ρέντα του. Είναι να μη σκάνε;

Εκεί που τα είχαν όλα άριστα σκηνοθετημένα και είχαν την πρωτοβουλία όλων των πολιτικών κινήσεων, έρχονται αυτά τα τραγικά γεγονότα και σέρνονται πίσω τους, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να αποσείσουν από πάνω τους τις ευθύνες.
Εκεί που πίστευαν ότι με ένα επικοινωνιακό μπαράζ για τα μνημόνια, για την εξωτερική πολιτική, για τα μπόνους και επιδόματα που θα μοίραζαν από το φθινόπωρο θα μπορούσαν να κερδίσουν επιπλέον πολιτικό χρόνο και να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο την ήττα τους στις εκλογές, οψέποτε αυτές γίνουν, τώρα τρέχουν ασθμαίνοντας να διαχειριστούν μια συντριβή. Είναι να μη σκάνε λοιπόν;

Εκεί που όλες οι κινήσεις του προηγούμενου διαστήματος στόχευαν στο να μετατραπεί ο Τσίπρας ο νέος ηγέτης του χώρου της Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, ο οποίος ήρθε για να μείνει για πολλά χρόνια, προέκυψε το Μάτι και τα ανατρέπει όλα.
Δεν ξέρω τι μένει ακόμα να ελπίζει για αναστροφή του αρνητικού κλίματος και πώς μπορεί να αλλάξει την εικόνα της κυβέρνησής του ο κ. Τσίπρας και πόσες αντοχές διαθέτει ακόμα να παραμείνει άλλον έναν χρόνο στην εξουσία. Γιατί ακόμα και αν καταφέρει να πείσει τους δανειστές να αναβληθεί για μερικούς μήνες η περικοπή των συντάξεων, πράγμα πολύ δύσκολο, και να δημιουργήσει υπερπλεόνασμα ώστε να μοιράσει επιδόματα, ακόμα δυσκολότερο και με βάση τα τελευταία στοιχεία, αυτά δεν θα μπορέσουν να συμψηφιστούν ή να σκεπάσουν τους τόσους νεκρούς και τις στάχτες των χιλιάδων περιουσιών.

Αυτή η εθνική τραγωδία στη συνείδηση του κόσμου χρεώνεται κάπου και το μεγαλύτερο κομμάτι ανήκει σε αυτόν που είχε κυβερνητική βάρδια τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Και μπορεί να θεωρεί ο ίδιος πως ήταν γενναίο ως πράξη το γεγονός ότι εν τέλει ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το κακό που μας βρήκε και ότι η κοινή γνώμη θα του το αναγνώριζε, στην πραγματικότητα όμως το αποτέλεσμα είναι το εντελώς αντίθετο. Ο κόσμος πλέον χρεώνει προσωπικά στον ίδιο όλα τα λάθη και τις παραλείψεις που έγιναν από τους υφισταμένους του γιατί είναι αυτός που τους τοποθέτησε στις θέσεις τους και αποδείχθηκαν ανάξιοι.

Η παραίνεσή του «χτυπάτε εμένα και όχι τους υπουργούς και τους αρχηγούς των σωμάτων Αστυνομίας, Πυροσβεστικής και Πολιτικής Προστασίας» αποδεικνύεται τελικά πως δεν ήταν επικοινωνιακός ελιγμός άνευ περιεχομένου γιατί πλέον η οργή και ο πόνος όχι μόνο αυτών που υπέστησαν την καταστροφή αλλά μεγάλης μερίδας της κοινωνίας στρέφονται στο σύνολο της κυβέρνησης - και δεν εξαιρούν κανέναν. Ούτε κάνουν ηλικιακές εκπτώσεις όπως θα ήθελε ο Βερναρδάκης.

Κι αυτό δεν το προέβλεψαν οι επικοινωνιακοί φωστήρες του Μαξίμου, οι οποίοι τελικά αποδεικνύεται πως το μόνο που ήξεραν και ξέρουν να κάνουν καλά είναι η κατασκευή εχθρών και στόχων. Μια φορά χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν μια πραγματική κρίση και τα έκαναν μαντάρα.