Βασίλης Στεφανακίδης

Αν όντως έχει κατά νου ο πρωθυπουργός να κάνει εκλογές στο τέλος της τετραετίας (που πολύ αμφιβάλλω) και όλα στη χώρα να κινούνται με προεκλογικούς ρυθμούς, τότε ζήτω που καήκαμε...

Με κορδέλες, προσλήψεις αχρείαστου προσωπικού σε Δημόσιο και δήμους, επιδόματα πάσης φύσεως, στοχευμένες ρυθμίσεις «αδικιών», διευθετήσεις κάθε είδους και όλα τα παλαιοκομματικά κόλπα που συνέβαλλαν στη χρεοκοπία της χώρας εκλογές δεν κερδίζονται. Μπορεί κάποιοι ψηφοφόροι να τσιμπήσουν, αλλά δεν αρκούν για νέα νίκη παρά μόνο για συγκράτηση ενός ποσοστού αποφυγής της συντριβής. Με άλλα λόγια, όλα αυτά γίνονται και θα γίνουν με στόχο μια αξιοπρεπή ήττα. Αξίζει όμως αυτός ο στόχος τόσο πολύ ώστε η χώρα να μπει σε νέα ραστώνη και τελικά σε περιδίνηση;

Να δούμε όμως την κατάσταση ψυχρά και όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά. Πανηγυρίζει η κυβέρνηση ότι μας έβγαλε από τα μνημόνια. Η αλήθεια όμως είναι ότι απλώς έληξε το τρίτο μνημόνιο το οποίο η ίδια υπέγραψε και, όπως συνομολογούν οι δανειστές, θα ήταν αχρείαστο αν δεν μεσολαβούσε το «επαναστατικό» εξάμηνο του 2015.
Τι σημαίνει ότι τελείωσε το μνημόνιο;

Σημαίνει ότι οι δανειστές τελείωσαν με την υποχρέωσή τους να μας δανείζουν φθηνά, χωρίς όμως να τελειώσουν οι δικές μας υποχρεώσεις με μέτρα και στόχους που μας επέβαλαν. Από τούδε και στο εξής και μόλις εξαντληθεί το αποθεματικό μαξιλάρι ασφαλείας, οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα καλύπτονται αποκλειστικά από τις αγορές. Οι οποίες αγορές δεν χρειάζεται να έρχονται όπως η τρόικα για να μας ελέγχουν. Τους αρκούν οι εκθέσεις της τρόικας, η οποία θα έρχεται κανονικά, οι εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης, αλλά και οι αποφάσεις με οικονομικό αντίκτυπο της κυβέρνησης. Αυτά βλέπουν και θα βλέπουν και αναλόγως θα αποφασίζουν αν είμαστε αξιόχρεοι ή υψηλού ρίσκου για τα κεφάλαιά τους και θα διαμορφώνουν και τα επιτόκια δανεισμού.

Δηλαδή κάθε εξαγγελία της κυβέρνησης για παροχές και υπέρβαση δαπανών, κάθε αρνητική εξέλιξη στα έσοδα, στο πλεόνασμα, στην ανάπτυξη, στη φορολογία, στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων θα αποτυπώνονται άμεσα στο ταμπλό επιτοκίων ομολόγων της δευτερογενούς αγοράς.

Ηδη μια πρώτη γεύση παίρνουμε αυτές τις ημέρες και μόνο με τους υπαινιγμούς για μη περικοπή των συντάξεων, αυξήσεις μισθών, κοινωνικό μέρισμα κ.λπ., αφού με τη διαμόρφωση των επιτοκίων είμαστε εκ νέου εκτός αγορών.

Υπάρχουν όμως τα περιθώρια να μην κοπούν οι συντάξεις; Οπως τουλάχιστον ισχυρίζονται (χωρίς αυτό να το έχουμε δει αποτυπωμένο στον ισολογισμό του ΕΦΚΑ), υπάρχουν, τουλάχιστον, για φέτος. Διατείνονται ότι υπάρχει μια υπεραπόδοση εσόδων λόγω της αύξησης των εισφορών. Λείπει όμως μια αναλογιστική μελέτη που να αποδεικνύει ότι το σύστημα έχει γερές βάσεις να αντέξει και τα επόμενα χρόνια, με δεδομένες τις νέες συνταξιοδοτήσεις αλλά και την είσοδο στην αγορά νέων ασφαλισμένων με ικανοποιητικούς μισθούς και ανάλογες εισφορές.

Μπορεί η οικονομία να στηρίζεται γερά στην αυξημένη είσπραξη φόρων που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια; Προφανώς όχι γιατί, όπως δείχνουν τα στοιχεία της ΑΑΔΕ, ο φοροδοτικός μηχανισμός, δηλαδή όλοι εμείς, είναι εξαντλημένος και διαρκώς αυξάνονται οι φορολογούμενοι που δηλώνουν αδυναμία ανταπόκρισης.
Είναι εξασφαλισμένες η ανάπτυξη, οι επενδύσεις και η αύξηση των θέσεων εργασίας; Το ακριβώς αντίθετο. Επενδύσεις ακούμε και επενδύσεις δεν βλέπουμε. Και πώς αλλιώς, όταν η κυβέρνηση αυτή επί τριάμισι χρόνια με έργα και λόγια κάθε άλλο παρά φιλική είναι στην προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Η γραφειοκρατία καλά κρατεί, η απόδοση δικαιοσύνης σέρνεται για δεκαετίες και η φορολόγηση κερδών δεν είναι ανταγωνιστική.

Επομένως, ο κίνδυνος να κυλήσουμε ξανά στην άβυσσο της χρεοκοπίας δεν εξέλιπε και είναι αποκλειστικά στο χέρι μας να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Διαφορετικά, με τα μικροκομματικά καμώματα το μόνο που θα πετύχει η κυβέρνηση είναι να πυροβολήσει τα πόδια της οικονομίας και να μην την αφήσει να αναρρώσει ποτέ.