Βασίλης Στεφανακίδης

Μοιάζει περισσότερο με το γνωστό περί της κότας και του αυγού. Και αυτό γιατί και πριν από την οικονομική κατάρρευση της χώρας οι θεσμοί που είναι στυλοβάτες της κοινωνίας μας, όπως η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, η δημόσια ασφάλεια, η δημόσια υγεία και η δημόσια διοίκηση, δεν λειτουργούσαν σωστά και δεν ήταν παραδείγματα προς μίμηση από άλλες χώρες.

Σήμερα όμως και μετά την οικονομική κατάρρευση της χώρας και κατά συνέπεια της πλειονότητας των πολιτών της, η κρίση σε όλους τους θεσμούς και η εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτούς, όπως και στην ασθενική μας Δημοκρατία, είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ επικίνδυνη από την οικονομική.

Και δεν χρειάζονται οι έρευνες να επικυρώσουν αυτή την κατάσταση γιατί είναι πλέον διάχυτη η απαξία στην κοινωνία και ορατή διά γυμνού οφθαλμού.

Μόνο κάποιος που τον έφεραν πρόσφατα από το υπερπέραν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η Δημοκρατία μας λειτουργεί υποδειγματικά, όπως υποδειγματικά λειτουργούν η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, η δημόσια υγεία, η δημόσια ασφάλεια και η δημόσια διοίκηση. Σαφώς και η οικονομική κρίση, η λιτότητα και η φτωχοποίηση είναι ο καταλύτης στην απαξίωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος όχι μόνο της χώρας μας, αλλά και ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Στη λιτότητα και το άνοιγμα των ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και φτωχών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι πάσης φύσεως λαϊκιστές για να ρίξουν τις τοξικές τους απόψεις και ιδέες προκειμένου να ανατρέψουν αυτό που έως σήμερα μάθαμε να αποκαλούμε ως ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Μια οικονομική ένωση κρατών και εθνών που αν μη τι άλλο κατάφερε για πρώτη φορά ιστορικά να πορεύεται χωρίς πολέμους και εντάσεις εδώ και επτά δεκαετίες με δημιουργικότητα και ανάπτυξη. Στο κοινό μας σπίτι, την Ευρωπαϊκή Ενωση, σήμερα οι λαϊκιστές της άκρας Δεξιάς απειλούν να τινάξουν στον αέρα ό,τι κερδήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κοινωνίες με βιοτικό επίπεδο που ποτέ δεν καταφέραμε να πλησιάσουμε εμείς ούτε καν την περίοδο των εικονικών παχιών αγελάδων ξεσηκώνονται και πλαισιώνουν τους ακροδεξιούς σχηματισμούς σήμερα για την ακρίβεια των καυσίμων και των ειδών πρώτης ανάγκης με μέσους μισθούς πολλαπλάσιους των σημερινών δικών μας.

Στα καθ’ ημάς, ο ξεσηκωμός δεν έγινε ούτε καν στις πιο σκληρές μνημονιακές ημέρες όταν πετσοκόβονταν όχι μόνο μισθοί, συντάξεις και κεκτημένα δεκαετιών, ούτε όταν καταργούνταν με ένα άρθρο και έναν νόμο βασικά δικαιώματα των πολιτών. Το πολιτικό προσωπικό, κατώτερο των περιστάσεων, οχυρώθηκε πίσω από το κυρίαρχο επιχείρημα να μη σκάσει η χώρα και να μη μας πετάξουν από το ευρώ και υποτάχθηκε ακόμα και στις πλέον επώδυνες και αχρείαστες απαιτήσεις των δανειστών.

Ετσι φτάσαμε σήμερα να θεωρούμε επιστροφή στην κανονικότητα όταν πληρώνουμε φόρους σε επίπεδα Δανίας, Ολλανδίας, Βελγίου και Γαλλίας, αλλά με μισθούς Πολωνίας, Εσθονίας και Τσεχίας!

Το κακό όμως δεν τελειώνει εδώ. Το ερώτημα είναι τι γίνονται αυτοί οι φόροι που εισπράττονται από αυτούς τους μισθούς. Αν αυτοί οι φόροι βελτίωναν το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, τη δημόσια ασφάλεια, τις δημόσιες επενδύσεις, την παιδεία ή γίνονταν κίνητρα για επενδύσεις και αύξηση του εθνικού πλούτου, θα είχε μια λογική.

Οταν όμως αυτοί οι «ματωμένοι» φόροι μετατρέπονται από την κυβέρνηση σε επιδόματα προς την εκλογική πελατεία και προσλήψεις πάλι στο Δημόσιο των ημετέρων, τότε δημιουργείται άλλο ένα ρήγμα σε αυτή καθαυτή τη Δημοκρατία και την εμπιστοσύνη μας προς τους θεσμούς που τη συναποτελούν. Και αυτό μπορεί να γίνει μια, μπορεί να γίνει δυο, όμως σίγουρα δεν μπορεί να γίνεται εις το διηνεκές. Η οικονομία μας αλλά και οι πολίτες βγήκαν βαριά τραυματισμένοι από τα μνημόνια. Αν δεν φροντίσουν να στήσουν όρθια την οικονομία με υγιή ανάπτυξη, τότε μοιραία σε μερικά χρόνια θα βρεθούμε πάλι αντιμέτωποι με τη χρεοκοπία και τότε δεν θα έχουμε να περιμένουμε χείρα βοηθείας από κανέναν.