Βασίλης Στεφανακίδης

«Μετά από συντονισμένες προσπάθειες της Αστυνομίας εξαρθρώθηκε εγκληματική οργάνωση Γεωργιανών που είχε ρημάξει τα νότια προάστια. Τα μέλη της ήταν γνωστά στις Αρχές από παλιότερες υποθέσεις».

Αυτοί είναι κάποιοι τίτλοι από ένα πρόχειρο σταχυολόγημα των ανακοινώσεων της Αστυνομίας του τελευταίου διαστήματος.

Και πείτε μου, σας παρακαλώ, είναι για γέλια ή για κλάματα;
Οι άνθρωποι αυτοί (τρόπος του λέγειν) έχουν συλληφθεί για παρόμοια αδικήματα 5-10 και άκουσον-άκουσον 200 φορές! Και τους επόμενους μήνες με κάποια άλλη ανακοίνωση της Αστυνομίας θα έχουν προσθέσει στο βιογραφικό τους άλλη μία σύλληψη γιατί προφανώς καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να καταγραφούν στα Ρεκόρ Γκίνες με τις περισσότερες συλλήψεις!

Κι όμως, ο παραλογισμός αυτός δεν έχει όρια και προσβάλλει βάναυσα όχι μόνο την ασφάλεια των πολιτών, αλλά και το ίδιο το κράτος και το ανεκτικό μας δημοκρατικό πολίτευμα.
Πώς είναι δυνατόν κάποιος να συλλαμβάνεται για το ίδιο αδίκημα μέσα σε λίγα χρόνια τόσες φορές και πώς καταφέρνει να μπαινοβγαίνει στη φυλακή σαν να είναι ξενοδοχείο ημιδιαμονής;
Ποιοι τον αφήνουν και βγαίνει με τόση ευκολία και ποιοι του επιτρέπουν να παραμένει στη χώρα με έναν τόσο ογκώδη φάκελο;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο, τουλάχιστον για τους αλλοδαπούς εγκληματίες, μετά την έκτιση της επιβληθείσας ποινής να απελαύνονται πάραυτα;

Γιατί το δικαιικό μας σύστημα πετάει στον κάλαθο των αχρήστων το έργο της Αστυνομίας και επιτρέπει σε όλους αυτούς τους υπότροπους αλλοδαπούς να κινούνται ανάμεσά μας, να μπαίνουν στα σπίτια μας, να μας κλέβουν στους δρόμους και να πουλούν αχρείαστη προστασία στους καταστηματάρχες;

Γιατί η ονομαστική ποινή που επιβάλλεται με βάση τον ποινικό κώδικα να μην έχει καμία σχέση με την πραγματική ποινή έκτισης;

Απλοϊκά ερωτήματα μεν, στα οποία όμως κάποια στιγμή η οργανωμένη πολιτεία πρέπει να απαντήσει γιατί δεν είναι δυνατόν η δουλειά των αστυνομικών, που είναι να παρέχουν ασφάλεια στους πολίτες, να γελοιοποιείται από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Ακόμα και από τους ίδιους τους εγκληματίες που κατά τη σύλληψή τους ειρωνεύονται πως την άλλη εβδομάδα θα είναι έξω!
Δεν είναι δυνατόν κατηγορούμενοι για ληστείες, διαρρήξεις, διακεκριμένες κλοπές, συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις να αφήνονται ελεύθεροι ακόμα και πριν από τη δίκη ή να παρέρχεται το 18μηνο χωρίς δίκη και μετά να εξαφανίζονται.

Δεν είναι δυνατόν μετά και τις τελευταίες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα να μην υπάρχει μια τέτοια πρόνοια και να μην εκδίδει ο δικαστής παράλληλα με την ποινή και απόφαση απέλασης. Οπως δεν είναι δυνατόν κάποιοι που όντως έχουν απελαθεί να μπορούν να μπαινοβγαίνουν στη χώρα με τέτοια ευκολία.

Να με συμπαθάτε, αλλά κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ή κάποιοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους ή οι νόμοι είναι ανεπαρκείς ή κάποιοι διαπράττουν παράβαση καθήκοντος (με το αζημίωτο;) και δεν εφαρμόζουν τους νόμους.

Πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια δεν ξέρουμε και ούτε είναι δουλειά μας να το βρούμε. Αυτό πρέπει να το κάνει η οργανωμένη πολιτεία με τα όργανά της. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη -και όχι σε άλλες τριτοκοσμικές χώρες- αυτό δεν συμβαίνει.

Ναι, το ξέρω ότι η χώρα μας δεν είναι πρότυπο οργάνωσης, αλλά όχι και ξέφραγο αμπέλι! Δεν μας φτάνουν οι εγχώριοι εγκληματίες, πρέπει να ανεχόμαστε και τους εισαγόμενους;

Και μην ακούσω ότι αυτά τα φαινόμενα αφορούν τη χαμηλή εγκληματικότητα και δεν είναι ανησυχητικά, όπως λένε κατά καιρούς οι διάφοροι «προοδευτικοί ακτιβιστές των δικαιωμάτων των φυλακισμένων».

Ενας διαρρήκτης που μπαίνει στο σπίτι μας και με την απειλή όπλων, με χρήση βίας ακόμα και με «σιδέρωμα» απαιτεί να μάθει πού είναι τα τιμαλφή της οικογένειας, δεν το ’χει σε τίποτα να γίνει και δολοφόνος. Και ο φόνος δεν είναι το μόνο έγκλημα με χαρακτηριστικά βαριάς εγκληματικότητας.

Καλές λοιπόν οι προσλήψεις αστυνομικών, οι περιπολίες και η παρουσία τους στους δρόμους, αλλά και η Δικαιοσύνη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της.