Δημ. Μαρκόπουλος

Για να εξηγούμαστε. Για να μην έχουμε νέες …αυταπάτες. Όταν το βράδυ των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ηττηθεί και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, κανένας από τους πρωτοκλασάτους του κόμματος αυτού δεν δικαιούται να βγει και να πει στα εκλογικά πάνελ πως «εγώ τα έλεγα». Πως «είχα προειδοποιήσει».

Ούτε ο Φίλης καλά – καλά που εσχάτως θυμήθηκε να ασκήσει εσωκομματική αντιπολίτευση κόντρα στα περί «καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια» και τους πανηγυρισμούς του Αλέξη Τσίπρα.

Θυμάμαι πως όταν το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ψήφιζε τα πρώτα δύσκολα Μνημόνια, μέτρα δηλαδή που απείχαν από τον σοσιαλδημοκρατικό – κρατικιστικό πυρήνα σκέψης του κόμματος, βρέθηκαν τότε βουλευτές που στα ίσια αμφισβήτησαν την πολιτική αυτή επιλογή. Οι πιο σωστοί από αυτούς, παρέδωσαν τις έδρες τους κι αποχώρησαν. Πολλοί αποσύρθηκαν από την πολιτική. Θυμάστε μήπως τον Ντίνο Ρόβλια; Τη Μιλένα Αποστολάκη τη θυμάστε;

Άλλοι πάλι επέλεξαν τον εύκολο δρόμο. Πρόδωσαν το κόμμα που τους ευεργέτησε, πρόδωσαν τους οπαδούς τους και έπιασαν την «καβάτζα» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος για τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, τον Χρήστο Σπίρτζη, τη Λούκα Κατσέλη, τον Αντώνη Κοτσακά, τη Θεοδώρα Τζάκρη, τον Μάρκο Μπόλαρη που υποτίθεται ότι εγκατέλειψαν το κόμμα που τους ανέδειξε γιατί δεν πίστευαν στα Μνημόνια, όμως τώρα τα ψηφίζουν ένα – ένα. Όπως και να είχε πάντως, στο ΠΑΣΟΚ καταγράφηκαν διαφωνίες που το οδήγησαν στην πτώση.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω στον ΣΥΡΙΖΑ για παραπάνω τρία χρόνια δεν έχει ανοίξει μύτη.

Κάτι ψελλίζει που και που ο Νίκος Φίλης, κάτι λέει ο Τσακαλώτος ή ο Σκουρλέτης όμως πάντα όλοι σαν καλοί στρατιώτες πηγαίνουν και ψηφίζουν. Άρα η διαφωνία γίνεται για τα μάτια του κόσμου. Δεν έχει αντίκρισμα. Είναι απολύτως επικοινωνιακή μα καθόλου πολιτικά πρακτική.

Ακόμα και η περίφημη τάση των 53 έχει καταντήσει ένα στιλ ανεκδότου. Όλο γκρίνια, όλο ανακοινώσεις, όλο φωνές, όμως στο τέλος κυριαρχεί το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.

Γι’ αυτό λοιπόν ας μην τσιμπάμε με τις δήθεν ρήξεις και διαφωνίες. Κάθε δήλωση κατά μέτρων ή εκτός γραμμής δεν γίνεται από αγνούς και ιδεολογικούς ή άλλους πολιτικούς λόγους. Μάλλον εκ του πονηρού είναι οι σχετικές διαφοροποιήσεις καθώς κάποιοι επιδιώκουν που και που, έτσι σε …στιλ να μην ξεχνιόμαστε να πούνε και κάτι αριστερό για να κρατήσουν το ακροατήριο αυτό που χάνεται. Όμως τα λόγια ουσιαστικά διαψεύδονται από τις πράξεις.