Δημ. Μαρκόπουλος

Παρακολούθησε όλος ο κόσμος τις προ ημερών φωτογραφίες του προέδρου της ΕΕ Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ο οποίος τρεκλίζοντας, περπατούσε υποβασταζόμενος. Δεν γνωρίζω – και δεν με ενδιαφέρει – εάν ο πρόεδρος της ΕΕ ήταν πιωμένος ή είχε κάποιο άλλο προσωπικό πρόβλημα. Η ιδιωτική ζωή και τα πάθη του καθενός είναι δικά του.

Αυτό όμως το οποίο μπορούμε να κάνουμε όλοι οι πολίτες της ΕΕ, είναι να κρίνουμε πολιτικά τον πρόεδρο. Κι εκεί, πραγματικά, έχουμε το δικαίωμα να υποστηρίξουμε ένα περίπου χρόνο πριν από τις επερχόμενες Ευρωεκλογές, πως ο Λουξεμβούργιος πολιτικός απέτυχε τελείως.

Το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι, από το 2014 οπότε και ανέλαβε τις τύχες του δεν έγινε καλύτερο. Έγινε χειρότερο.

Επί προεδρίας του Ουγγαρία, Πολωνία, ακολούθησαν εθνικολαϊστικές πολιτικές που αποδυνάμωσαν τις ευρωπαϊκές αξίες.

Ήταν στα δικά του χρόνια που η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ιταλία και τελικά η Αυστρία φλερτάρισαν με την άκρα Δεξιά. Αυτός με την αδυναμία του να ασκήσει πίεση αδικεί τις χώρες του Νότου που σηκώνουν μόνες το φορτίο του μεταναστευτικού. Με τα δικά του «στραβά μάτια» διευρύνεται το χάσμα βορρά – νότου. Αυτός δεν έκανε τίποτα για να περιορίσει τη Γερμανοκρατία.

Δικό του όραμα είναι η περαιτέρω διεύρυνση της ΕΕ κι όχι η εμβάθυνση της. Με το να προσελκύουμε όμως στην Ένωση μας ακόμα περισσότερα ανέτοιμα κράτη, έτοιμα να ακολουθήσουν τις δικές τους εθνικιστικές φαντασιώσεις θα πάει μπροστά η Ευρώπη;

Επί της προεδρίας του συντελέστηκε το μείζον έγκλημα κατά της ευρωπαϊκής ενότητας. Η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ένωση. Μια αποχώρηση για την οποία οι Βρυξέλλες δεν έπραξαν τίποτα για να την αποτρέψουν. Ο κ. Γιούνκερ απλά καθόταν και παρακολουθούσε.

Για να μην πούμε το τι ΔΕΝ έκανε ο κ. Γιούνκερ για να μείνει η Καταλονία στην Ισπανία. Αν στην Ισπανία δεν ήταν πρωθυπουργός ο δυναμικός Ραχόι, τώρα θα είχαμε ένα ακόμα πρόβλημα.

Θεατής των πάντων ήταν λοιπόν ο κ. Γιούνκερ. Ένας θεατής που δεν άσκησε πολιτικές.

Αντιθέτως, σε χώρες που οι θεσμοί τους δοκιμάζονται από τους λαϊκιστές, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ κάνει πρωτοφανείς αβάντες υπέρ πολιτικών που δεν θέλουν μια Ευρώπη της προόδου και της ευημερίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα. Στους εθνικολαϊκιστές του Τσίπρα και του Καμμένου ο πρόεδρος της ΕΕ κάνει τα γλυκά μάτια, θεωρώντας – εσφαλμένα και πάλι – πως βοηθά την «Ελλάδα».

Ας του πει όμως κάποιος πως η χώρα μας δεν βοηθιέται με την παροχή πολιτικής υποστήριξης σε μια ακραία κυβέρνηση τύπου Όρμπαν. Πως δεν είναι βήμα προόδου το να επιβάλλεται από την ΕΕ μια κακή λύση για το Σκοπιανό ζήτημα αν και διαφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Πως δεν μπορεί γραφειοκράτες των 15.000 ή των 20.000 ευρώ το μήνα να αποφασίζουν για την τύχη μιας χώρας, η οποία καθημερινά παρακολουθεί την κατάλυση των θεσμών της. Πως σε ένα Κράτος που τα ΜΜΕ απειλούνται επειδή κάνουν τη δουλειά τους ή που η Δικαιοσύνη βάλλεται όταν οι αποφάσεις της δεν είναι αρεστές στην κυβέρνηση κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Για αυτά λοιπόν κι άλλα, ο κ. Γιούνκερ θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος μεν πρόεδρος που εκλέχθηκε – έστω κι έμμεσα – με την ψήφο των Ευρωπαίων πολιτών, όμως κι ως ο πρώτος πλήρως «αποτυχημένος» πρόεδρος.