Τι έγινε ρε παιδιά;

Έτσι και τώρα.

Οι σημερινοί αριστεροί (ή ό,τι τέλος πάντων είναι αυτοί που μας κυβερνούν) γνωρίζοντας πως η συντριπτική ήττα είναι αναπόφευκτη, αντιμετωπίζουν με το ίδιο Μότο την κατάσταση.

Τις τρώνε (πολιτικά σαφώς) από παντού. Δεν μπορούν να σταθούν στο καφενείο. Οι βουλευτές τους δεν πατάνε πουθενά. Οι υπουργοί τους προκαλούν καθημερινά το λαϊκό αίσθημα με ανθελληνικές δηλώσεις.

Και ο απλός οπαδός, ο Συριζαίος - πρώην πασοκος, αποσβολωμένος ρωτά: "τί έγινε ρε παιδιά";

Γιατί το νιώθει πως το πάρτι τελειώνει με τρόπο άσχημο. Καταλαβαίνει πως η διαφορά δεν θα είναι ελεγχόμενη. Ξέρει πως καμία σύνταξη, κανένα ρουσφέτι, κανένα επίδομα δεν θα τον σώσει.

Αδύναμος ο Αλέξης Τσιπρας καμώνεται πως θα βγάλει ξανά τον λαγό από το καπέλο. Ξέρει όμως πως φλερτάρει με την καταστροφή.

Όλα αυτά όμως αντί να οδηγήσουν σε μια ψυχολογία μετρημένης ήττας δημιούργησαν περίεργα αντανακλαστικά. Επανέφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά σε ρητορεία κόμματος 3%. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι βλακείες Τσιρώνη. Δεν έχουν αλλιώς οι ασυναρτησίες Κατρούγκαλου για τα ελληνοτουρκικά. Ξέρουν και οι δυο πως υπουργοί δεν θα ξαναγίνουν και κατέφυγαν στον αγαπημένο τους αριστερισμό. Στην εθνικη μειοδοσία που βαπτίζεται άτσαλα κι άγαρμπα "πολιτική θέση".

Όταν έχεις εξάλλου ξεφτιλιστεί ως αριστερός με την υπογραφή μνημονίων, με την υιοθέτηση πρακτικών και πολιτικών μακριά από την ιδεολογία σου, τώρα που ξαναγυρνάς στα παλιά πολιτικά δεδομένα, το παίζεις "σε στιλ να μην ξεχνιόμαστε". Πουλάς ΣΥΡΙΖΑ του 3% έτσι για να θυμηθείς τα παλιά. Για τη σωτηρία της ψυχής. Όμως κακά τα ψέματα. Τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά για εκείνους που είπαν ψέματα με το τσουβάλι, που εξαπάτησαν έναν ολόκληρο λαό και που τώρα ρωτάνε "Τί έγινε ρε παιδιά". Το σωστό βέβαια θα ήταν να κοιτάξουν στον καθρέπτη τους και να ρωτήσουν "Τί γίναμε ρε παιδιά".