Δημ. Μαρκόπουλος

Έκρυβε ένα αξιακό και γνωσιακό υπόβαθρο. Λογικό είναι ένας 40χρονος που ελάχιστα είχε εργαστεί ή δυσκολευτεί στη ζωή του και που τόσο εύκολα έφθασε σε ένα τόσο σημαντικό αξίωμα, να "λοξοδρομήσει". Όμως σε όλα υπάρχει κι ένα όριο. Και ο Αλέξης Τσίπρας με ένα κράμα οίησης και αμάθειας κυρίως στα εξωτερικά ζητήματα, έβαλε τη χώρα σε περιπέτειες.

Ήταν εκείνος που λόγω έπαρσης, θεώρησε εαυτόν ως μεγάλο τιμονιέρη. Έναν μεγάλο ηγέτη που μπορούσε δίχως ατζέντα και στρατηγική να συναντά συχνά πυκνά άλλους ηγέτες. Να μοιράζεται μυστικά μαζί τους και να ασκεί υπερβατική διπλωματία στα όρια.

Κάπως έτσι έγιναν απανωτά λάθη ως προς τις σχέσεις με την Τουρκία. Ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε και κλήθηκε από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε συναντήσεις, δίχως όμως να έχει κάτι να του πει. Δίχως πυξίδα και σχέδιο για το τί θέλει να κάνει με τις διμερείς σχέσεις. Ποιος δεν θυμάται άραγε την εξευτελιστική για τη χώρα μας περιοδεία του Τούρκου προέδρου στη Θράκη, μια περιοδεία προπαγανδιστική στο όριο της προβοκάτσιας; Τότε, ο Έλληνας πρωθυπουργός αντί να κατανοήσει το τουρκικό πλάνο προκλητικότητας και κλιμάκωσης των εντάσεων, χαριεντιζόταν και καμωνόταν πως είναι ηγέτης "διεθνούς εμβελείας". Μια "παγκόσμια προσωπικότητα" έτοιμη να πάρει το Νόμπελ, ενδεχομένως και το Champions League.

Ενώ οι Τούρκοι ακάθεκτοι συνέχιζαν την επιθετική τους πορεία στο Αιγαίο επιτρέποντας σε διακινητές μεταναστών να κάνουν ανενόχλητα τη δουλειά τους, ενώ προκαλούσαν με τις διαρκείς παραβιάσεις εναέριου και θαλάσσιου χώρου, ενώ συνέλαβαν δύο Έλληνες στρατιωτικούς, ο Αλέξης Τσίπρας συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο. Αντί να σκληρύνει τη στάση του, αντί να επικοινωνήσει τα ζητήματα στην ΕΕ, επέλεγε μια στρατηγική διαρκών επαφών με τον Τούρκο πρόεδρο. Αντί να κάνει συμμέτοχη και κοινωνό των θεμάτων την ΕΕ, επέλεγε τις διμερείς σχέσεις με έναν κακό όμως κι απρόβλεπτο γείτονα. Κανέναν δεν άκουγε. Δεν δεχόταν κριτική. Όλα τα ήξερε. Όλα τα είχε καλά καμωμένα.

Έφθασε δε μέχρι και του σημείου να ασκήσει κρυφές και αμιγώς προσωπικές πολιτικές στο θέμα των Τούρκων αξιωματικών που κατηγορούνται από την Άγκυρα πως ήταν πραξικοπηματίες και πως η Ελλάδα τους παρέχει κάλυψη.

Που και που, άφηνε τον ανεξέλεγκτο Πάνο Καμμένο να το παίζει "φύλακας των συνόρων" φορώντας στολές παραλλαγής, όμως επί της ουσίας η υποχωρητικότητα του έβγαζε μάτι. Ήταν σαφής. Και το χειρότερο: έγινε αντιληπτή και από την τουρκική πλευρά.

Και τώρα που οι Τούρκοι δείχνουν πως δεν νοιάζονται για τον ίδιο και τις καλές του προθέσεις, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να το παίξει "υπεύθυνος ηγέτης". Αποφάσισε να κάνει έκτακτο ΚΥΣΕΑ, να δραματοποιήσει την κατάσταση, προφανώς για μικροπολιτικούς λόγους αλλά και για να έχει καλυμμένα τα πολιτικά του νώτα. Η στρατηγική σύγκλισης με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, δεν ήταν όπως πολλοί θέλουν να λένε σήμερα, μια δική του στρατηγική. Τη δανείστηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, γνωρίζοντας πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Με την κυπριακή Δημοκρατία, φάνηκε αμήχανος. Για το λόγο αυτό άφησε στον περισσότερο έμπειρο Νίκο Αναστασιάδη πεδίο πρωτοβουλιών. Επίσης υπερτίμησε τον αμερικανικό παράγοντα, παραγνωρίζοντας λάθη και παραλείψεις αυτού όπως για παράδειγμα στην καταστροφική αραβική άνοιξη και την αδυναμία πρόγνωσης των ΗΠΑ για το τί συμβαίνει στην περιφέρεια μας.

Με μια πρόχειρη ανάλυση, ο ίδιος θεώρησε πως αν τα έχει καλά με τις ΗΠΑ είναι εξασφαλισμένος έναντι των Τούρκων, δίχως να διαγνώσει το μέγεθος που έχουν αποκτήσει οι γείτονες μας στη διεθνή σκακιέρα και τη σημασία τους. Αγνοώντας πως η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε μια υπερδύναμη που μπορεί να θέτει ζητήματα ακόμα και προς την Ουάσιγκτον. Με έναν πρωτοφανή μικρομεγαλισμό, ο Αλέξης Τσίπρας θεώρησε πως μια δουλική προσέγγιση στις σχέσεις με τη μεγάλη δύναμη του πλανήτη, θα του εξασφάλιζε ηρεμία στην περιοχή μας ακόμα και την επανεκλογή του ως πρωθυπουργού. Όλες αυτές οι πρόχειρες όμως εκτιμήσεις οδήγησαν σε αυτό που η χώρα σήμερα βιώνει. Κι επιβεβαίωσαν πως ο Αλέξης Τσίπρας ήταν και είναι καταστροφικός μέχρι τέλους.