Δημήτρης Δανίκας

Ελάτε στη θέση του. Είναι αριστερός. Ενας από τους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους του Αλέξη Τσίπρα. Ενας από αυτούς που έλεγαν, μετά αμετάπειστης βεβαιότητας, ότι ένοχοι χρεοκοπίας, ανεργίας, φτωχοποίησης, καταστροφής αποκλειστικά και μόνο τα δύο περασμένα κόμματα εξουσίας.

Ενας από αυτούς που πίστεψαν. Αγωνίστηκαν. Διαδήλωσαν. Και με τις αλλεπάλληλες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις εξαντλήθηκαν. Και μαζί με το κόμμα τους πορεύτηκαν. Ενας από αυτούς που έλεγαν «επιτέλους, νέοι άνθρωποι, φρέσκοι, προοδευτικοί». Ενας από αυτούς που στο άκουσμα και μόνο ονομάτων όπως Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Γεωργιάδης, Βορίδης, Βενιζέλος έβγαζαν φλύκταινες!

Ενας από αυτούς που πανηγύρισαν με το δημοψήφισμα. Ορκισμένος εχθρός Μέρκελ, Σόιμπλε, καθώς και όλων αυτών «των καταραμένων που συνωμοτούν και επιβουλεύονται την περιουσία της πατρίδας».

Στην αρχή η κωλοτούμπα. Δεν πειράζει. Είπε. Τι να κάνουμε; Είμαστε φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Υστερα η στενή συνεργασία με Πανοκαμμένο. Δεν πειράζει. Είπε πάλι. Τι να γίνει; Πρέπει να συμβιβαστούμε. Ωστε στη συνέχεια να κερδίσουμε και να απογειωθούμε. Μετά ο δεξιός Παπαγγελόπουλος. Πάλι δεν πειράζει. Αργότερα το πλήθος των μεταγραφών από ΠΑΣΟΚ. Καλά κάνουμε. Είπε. Πώς αλλιώς θα εξασφαλίσουμε την εξουσία; Μόνο με χαλύβδινο μέτωπο συμμαχιών.

Εκεί αυτός. Αδιόρθωτος νοσταλγός του συνθήματος «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Αργότερα, όταν αισθάνθηκε το αόρατο και μακρύ χέρι της Εφορίας να αφαιρεί τα ελάχιστα από το πορτοφόλι του, το πρώτο που είπε: «Μα καλά, από μένα βρήκες;». Το δεύτερο: «Μα καλά, εσύ ο αριστερός, γιατί δεν τα παίρνεις από το μεγάλο κεφάλαιο;». Και το τρίτο, μετά από ψύχραιμη σκέψη: «Καλύτερα να μου τα παίρνουν οι σύντροφοι παρά οι ακροδεξιοί Βορίδηδες».

Το κατάπιε και αυτό. Τα κατάπιε όλα. Μα όλα. Ετσι πορεύτηκε στις κάλπες. Ετσι για μία ακόμα φορά το έριξε στον Αλέξη. Εστω στον συμβιβασμένο Αλέξη. Και έτσι με την ανάσα στο στόμα, σαν από ορθοπεταλιά στον ανήφορο, έπεσε τώρα πάνω σε ηχητικά ντοκουμέντα, υπόγειες συναλλαγές, παραμάγαζα και άλλες σκοτεινές πρακτικές. Εκεί, λοιπόν, για πρώτη φορά, του ξέφυγε: «Μα τι ψήφισα, κόμμα ή εταιρεία;».

Και αφού πρώτα άνοιξε τις δύο παλάμες. Και αφού μπροστά στον καθρέφτη μούτζωσε τον εαυτό του. Και αφού ορκίστηκε: «Την επόμενη φορά να μου κοπεί το χέρι». Και αφού λόγω COVID-19 ψιθύρισε πριν από τον ύπνο του: «Εδώ που τα λέμε, καλύτερος ο δεξιός Κυριάκος από τον τάχα μου αριστερό Αλέξη». Και αφού ξαφνιάστηκε με την ιδέα πως κάποτε θα έφτανε σε αυτό το σημείο εκτροπής από τις αριστερές του πεποιθήσεις προς τους αιώνιους ταξικούς εχθρούς του. Είδε στον ύπνο του μια σκηνή που θα τον στοιχειώνει μέχρι το τέλος της ζωής του:

Ο Νίκος Παππάς, λοιπόν. Το δεξί χέρι του Αλέξη. Ο πιο κατάλληλος και αρμόδιος σύντροφος για άλλες συναλλαγές. Αυτός, λοιπόν. Σήκωσε το νεκροζώντανο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά το τοποθέτησε στο φέρετρο. Μετά ο Σάμπυ Μιωνής το σφράγισε με καρφιά. Και τέλος, αφού προηγουμένως τα υπόλοιπα συντρόφια της υπόλοιπης παρέας είχαν σκάψει αρκετό βάθος και πλάτος, ο Νίκος Παππάς τοποθέτησε το φέρετρο στον λάκκο και το σκέπασε με χώμα.

Κάπου στο βάθος, ο αρχηγός. Αόρατος πλην πανταχού παρών και τα πάντα (παρασκηνιακά) πληρών! Κάπου στο βάθος, πιο μακριά τα πρωτοκλασάτα στελέχη. Και κάπου, ακόμα πιο μακριά, το πλήθος των μεσαίων και μικρών στελεχών. Παρατρεχάμενοι, φίλοι, κολλητοί, καλοθελητές και πάντα πρόθυμοι.

Αν και οι περισσότεροι είναι άθεοι. Αν και δεν έχουν δρασκελίσει κατώφλι εκκλησίας. Ισως μόνο στις 12 τα μεσάνυχτα με το χτύπημα της αναστάσιμης καμπάνας. Παρ’ όλα αυτά, όλοι σταυροκοπήθηκαν και όλοι μια λέξη μουρμούρισαν. Μια λέξη που φέρεται να βγήκε από το στόμα του Ιησού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου: Τε-τέ-λε-σται!