Δημήτρης Δανίκας

Αφαντη πολιτική. Αφαντη αξιωματική αντιπολίτευση. Αφαντη εναλλακτική γραμμή. Αφαντοι παντού. Πλην κάποιων ενστάσεων. Όπως καταλήψεις στα σχολεία. Τι έχεις Γιάννη τι έχω πάντα. Όπως για την εξωτερική πολιτική ως φανατικοί υποστηρικτές της Κύπρου. Όπως επιδόματα. Όπως λεπτομέρειες να περνάει η ώρα


Η κατάσταση είναι τόσο μα τόσο θολή και το κόμμα τόσο παροπλισμένο από επιχειρήματα που μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει μια τολμηρή σκέψη. Λες ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει μετατραπεί σε συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας; Μπα η ιδέα μου είναι!


Γιατί τόση εκκωφαντική σιωπή και τέτοια θεαματική στροφή; Για τρεις λόγους. Ο πρώτος, η ελληνική κοινωνία. Δηλαδή Covid-19. Δηλαδή με τα μέτρα τα αρχικά, τότε με τον πρώτο Lockdown η μικρή, πτωχή, σχεδόν ανυπόληπτη Ελλάς, τα κατάφερε μια χαρά. Δηλαδή, ακόμα και σήμερα, παρά τον αυξανόμενο αριθμό κρουσμάτων και νεκρών, η Ελλάδα εξακολουθεί να πορεύεται με νούμερα πολύ χαμηλά, συγκριτικά με τα ρεκόρ που κατέχουν οι μεγάλες ευρωπαικές δυνάμεις. Φυσικά και οι ΗΠΑ του ανεκδιήγητου Ντόναλντ Τραμπ


Ο δεύτερος λόγος η κοινωνική πολιτική που έχει χαράξει ο Κυριάκος  λόγω, Covid-19. Με τις όποιες αντιφάσεις, με τα όποια προβλήματα, με τις όποιες ολιγωρίες και με τις όποιες γκάφες. Όπως με τις μάσκες που κατέληξαν κουκούλες. Μια πολιτική που δεν απέχει από την παλαιά και τόσο γνώριμη επιδοματική του ΣΥΡΙΖΑ. Για άλλους λόγους και για διαφορετικές ανάγκες


Ο τρίτος λόγος η εξωτερική πολιτική, ο ψευτοσουλτάνος και η Τουρκία. Μέχρι στιγμής, ο Κυριάκος κατάφερε από τη μια να εξασφαλίσει την συμπαράσταση των ευρωπαικών χωρών. Εστω, από μερικές κυβερνήσεις,  εντελώς ρητορικά. Εστω με διαφοροποιήσεις. Κατάφερε, επίσης, να απομακρυνθεί από τον ορίζοντα η μέχρι προ τίνος θερμή πολεμική εμπλοκή. Το λεγόμενο «θερμό επεισόδιο». Και κατάφερε, μέχρι νεωτέρας, με την διαιτησία της Γερμανίας να χαραχθεί δίαυλος κάποιας επικοινωνίας


Με απλά λόγια η πολιτική του Κυριάκου, περιστρεφόμενη γύρω από το Κέντρο, μερικές φορές «ακουμπάει» τόσο την κεντροδεξιά και άλλες  φορές ακόμα και την κεντροαριστερά


Δηλαδή τι να κάνει ο Αλέξης; Να παροτρύνει τον λαό να βγει στους δρόμους χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά; Δηλαδή να μετασχηματιστεί σε Ντόναλντ Τραμπ; Τρελό!


Δηλαδή τι να κάνει ο ίδιος Αλέξης; Να βγει με την ντουντούκα και να φωνάξει «βυθίσατε τον στόλο των Τούρκων»; Να ταυτιστεί με ακροδεξιούς, χρυσαυγίτες και με του Βελόπουλου τις συνταγές για καραφλές «πορδές»; Αυτό κι αν είναι τρελό


Δηλαδή να το παίξει αντι-ιμπεριαλιστής με το σύνθημα «Αμερικανοί φονιάδες των λαών»; Μα ήταν ο πρώτος που ξεσκόνιζε το κοστούμι του Τραμπ


Και δηλαδή τι να κάνει ο ίδιος Τσίπρας; Να πάρει τα όρη και τα βουνά και να κηρύξει το τρίτο αντάρτικο; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του

 

Με δεδομένη την επιχειρούμενη στροφή του Τσίπρα προς τα δεξιά. Με δεδομένη την πολιτική του Κυριάκου προς το κέντρο, την ηπιότητα και την ψυχραιμία, η κατάληξη είναι αυτή. Να πορεύεται η χώρα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση «οράτη»

Μερικές φορές φαντάζομαι τον Αλέξη, εκεί στην απέραντη μοναξιά του, να αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή που τρία πράγματα τον έστειλαν αδιάβαστο. Από τα κάτω προς τα πάνω. Τα ανύπαρκτα αγγλικά του. Θα πρόσθετα και τα ελληνικά του. Η εμμονή του με την γραβάτα. Και οι αλλεπάλληλες γκάφες του. Τον βλέπω σα να είναι μπροστά μου, να σιγοψιθυρίζει προς τον εαυτό του: αχ να μπορούσα κι εγώ από το 2015 να ήμουν όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης!


Στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα!