Ο φασισμός είναι εδώ

Πότε μας προέκυψαν Νίκος Μιχαλολιάκος και Ηλίας Κασιδιάρης; Με την έκρηξη των μνημονίων. Με το κούρεμα των συντάξεων. Με την εξαέρωση του 25% και άνω του ΑΕΠ. Με την οικονομική κρίση. Με τη στέρηση. Με την ανεργία. Με τα λουκέτα. Με την παραλίγο κατάρρευση του συστήματος.

Η Ελλάδα μεταβλήθηκε σε εκτρωματική μικρή παραλλαγή της Γερμανίας του ’20 και του ’30. Με τα εκατομμύρια των ανέργων και την ταπεινωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών στις 28 Ιουνίου του 1919. Με το σκληρό, χρηματικό τίμημα εναντίον των Γερμανών. Ολα αυτά κατασκεύασαν το εφαλτήριο των Ταγμάτων Εφόδου του Αδόλφου Χίτλερ.

Ποιοι στοχοποιήθηκαν; Οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι δημοκράτες. Σχεδόν όλοι. Πας μη ναζί, εχθρός. Σκοτώστε τον! Ο θυμός, η οργή, το μίσος, το θυμικό. Ολα αυτά τα συναισθήματα ήταν τα εξαπτέρυγα του γερμανικού ναζισμού. Πάνω κάτω, σε μικρή, θολή παραλλαγή, το ίδιο συνέβη κι εδώ.

Οπως οι Αγανακτισμένοι. Ποιοι τους ενθάρρυναν; Κόμματα και παρατάξεις. Με ποια επιχειρήματα; Της διαπλοκής και της διαφθοράς όλων των κυβερνήσεων. Και όχι μόνο. Αλλά και της εναλλακτικής λύσης απέναντι στα μνημόνια. Δηλαδή Ζάππειο 1, 2 και πάει λέγοντας...

Κάπως έτσι εκτινάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι ο Αντώνης Σαμαράς εξασφάλισε πλειοψηφία. Κάπως έτσι ο Γιώργος Καρατζαφέρης αλλά και ο Πάνος Καμμένος αναδείχθηκαν αρχηγοί κοινοβουλευτικών κομμάτων. Αλλά και κάπως έτσι η ασήμαντη Χρυσή Αυγή τού τίποτα άρχισε να διεκδικεί θέση τρίτου κόμματος στη Βουλή. Στη συνείδηση των πολιτών το σύστημα ήταν αφερέγγυο, άχρηστο, επικίνδυνο και ένοχο. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» τα έλεγε όλα. Και πολλοί το υιοθέτησαν. Πολλοί, μα πάρα πολλοί οπαδοί και ψηφοφόροι άλλων κομμάτων το διαλαλούσαν.

Από αυτή την εκτρωματική συνεύρεση όλων αυτών των παραγόντων γεννήθηκε, ανδρώθηκε και «μεγαλούργησε» η Χρυσή Αυγή. Και από τη στιγμή που το σύστημα την ανέχτηκε. Από τη στιγμή που μέρος του συστήματος βολεύτηκε με τα ρόπαλα της Χρυσής Αυγής, από εκείνη τη στιγμή οι μέθοδοι Μιχαλολιάκου και Κασιδιάρη νομιμοποιήθηκαν. Ομως το αυτί των κυβερνώντων δεν ίδρωνε. Ασε που ο Μπαλτάκος κουβέντιαζε παρασκηνιακώς με τον Κασιδιάρη. Γιατί; Επειδή οι Χρυσαυγίτες έδερναν και κοπανούσαν αντιπάλους.

Επρεπε να δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας. Επρεπε να ξεσηκωθούν οι Ευρωπαίοι. Επρεπε να εξοργιστεί το εβραϊκό λόμπι. Και έπρεπε να διαρρέουν ψήφοι από τα δεξιά προς την Ακροδεξιά. Τότε το σύστημα ανακάλυψε «εγκληματική οργάνωση». Τότε άρχισαν οι πύρινοι λόγοι εναντίον φασισμού. Τότε ανακαλύφθηκε ο κίνδυνος Χρυσής Αυγής. Το αυγό του φιδιού.

Ομως το παρακράτος είχε αυτονομηθεί. Και βολεύτηκε με τις απανωτές καταγγελίες περί διαπλοκής. Το παρακράτος έτριβε τα χέρια του με τις αλληλοκατηγορίες εντός αλλά και εκτός Βουλής. Κι έτσι πορεύτηκε με συμμάχους διάφορους επώνυμους σχολιαστές και δημοσιογράφους που αλιεύανε ακροατήρια σε θολά νερά ώστε να ρυθμίζουν τα πράγματα από «ψηλά».

Η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα θρέμμα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής, πολιτιστικής, πολιτικής πραγματικότητας. Δεν ήρθε από το πουθενά. Και το «είδος» της δεν πεθαίνει έτσι, χωρίς να αλλάξουν πολλά. Οπως παραγωγική ανάπτυξη. Οπως αυτοκάθαρση του συστήματος. Οπως Παιδεία. Οπως ξερίζωμα της ανεργίας. Οπως καταπολέμηση του ρατσισμού και της ομοφοβίας.

Ο φασισμός δεν ξεριζώνεται με δικαστικές αποφάσεις. Αυτές προς στιγμιαία εκτόνωση των μαζών. Ο φασισμός προς το παρόν λουφάζει. Εντός πολλών. Και όταν οι συνθήκες θα είναι εύκρατες, παρέα με ρόπαλα και περίστροφα, «ξανά προς τη δόξα» θα τραβήξει!