Δημήτρης Δανίκας

Σαν τον Καραγκιόζη. Με φέσι στο κεφάλι και με τσαρούχια Made by Prada. Κάπως έτσι, τις τελευταίες δεκαετίες, πορεύεται η μικρή, πτωχή Ελλάς: έξω κούκλα μέσα πανούκλα.

Ποιες οι παθογένειες; Γνωστές σε όλους. Οπως ο ξεχαρβαλωμένος δημόσιος μηχανισμός. Πάντοτε ευνοούμενος προς άγραν πελατών. Οπως η ασύστολη και ανεξέλεγκτη φοροκλοπή. Αλλος γλεντάει, άλλος πληρώνει. Οπως ο θρίαμβος του μη παραγωγικού κεφαλαίου. Δηλαδή του διαμεσολαβητικού, μεσιτικού. Οπως η συρρίκνωση του παραγωγικού, βιομηχανικού μοντέλου. Οπως η γραφειοκρατία. Τόσο πρωτοφανής που ακόμα και ο Φραντς Κάφκα, αν ζούσε, θα πέταγε στα σκουπίδια και τη «Δίκη» και τον «Πύργο».

Αλλά και όπως οι απελπιστικές καθυστερήσεις στην τελική ετυμηγορία της Δικαιοσύνης. Οποιος αποφασίζει να επενδύσει στην Ελλάδα πρέπει να πάσχει από αθεράπευτη παραφροσύνη. Εκτός και αν τρατάρεις με μίζες. Εκτός κι αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη. Εκτός κι αν θέλεις να ξεπλύνεις.

Γύρω απ’ αυτές τις παθογένειες συγκροτήθηκαν και θριάμβευσαν πλήθος μηχανισμών. Τι είναι η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια; Το By pass μιας ευτελούς δημόσιας Παιδείας. Τι είναι ο φροντιστής; Η πλάγια δημόσια ομολογία κάθε κυβέρνησης ότι εμείς δεν μπορούμε, όμως εκείνος μπορεί.

Γιατί τόσοι πολλοί δικηγόροι; Λόγω απροσμέτρητης γραφειοκρατίας. Γιατί τόσα πολλά ταξί; Λόγω καθυστερημένου συστήματος μαζικών μεταφορών. Ολα έχουν την εξήγησή τους. Γι’ αυτό ο λαϊκισμός. Γι’ αυτό μοιράζανε άφθονο χρήμα δανεικό. Γι’ αυτό και κάθε Ελληνας κυβερνητικός που χτύπαγε την πόρτα Βρυξελλών και Βερολίνου το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανοίγει την παλάμη. Ελεήστε τον αόμματο!

Και γι’ αυτό τώρα πληρώνουμε τα σπασμένα όλων αυτών των τάχα φιλολαϊκών πολιτικών. Από τη μία, κορόνες υπέρ των φτωχών. Και από την άλλη, διαφθορά, μίζες και ουδεμία διάθεση εκσυγχρονισμού και αλλαγής παραγωγικού μοντέλου.

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια η πολιτική του Αλέξη Τσίπρα; Από πού προέκυψε το «μαξιλαράκι»; Μα φυσικά από το γδάρσιμο των μικρομεσαίων. Μπας και άλλαξε τους συσχετισμούς; Μπας και ψηφιοποίησε τους δημόσιους οργανισμούς; Μπας και περιόρισε την άδικη έμμεση φορομπηχτική λογική; Μπας και εκσυγχρόνισε, ανασυγκρότησε τη Δημόσια Παιδεία; Μπας και ακολούθησε μια κάπως αριστερή πολιτική;

Να σας πω εγώ τι έκανε. Πρώτα τζάμπα μάγκας και στη συνέχεια συμβιβασμός, συμφιλίωση και αντάμα με τους καρχαρίες. Αυτό έκανε. Γι’ αυτό αναδείχτηκε στο καλό παιδί From Greece. Γι’ αυτό υπέγραψε τα πάντα. Γι’ αυτό σκορπούσε επιδόματα και αποφάγια στις σαρδέλες. Γι’ αυτό, προς αντιπερισπασμό, κατέφυγε στα σκάνδαλα. Γι’ αυτό απογοήτευσε. Γι’ αυτό παρέδωσε. Και γι’ αυτό ο Κυριάκος πρέπει να τον ευγνωμονεί. Ο Σαμαράς άνοιξε τον δρόμο και έφερε τον Τσίπρα. Προς εκτόνωση, αλλά και προς διασυρμό της Αριστεράς. Και με τη σειρά του, ο Τσίπρας έφερε τον Κυριάκο.

Το αδιέξοδο αυτού του τύπου της τάχα Αριστεράς προέρχεται από τον διχασμό της ανάμεσα στη ρητορεία και την πρακτική της. Επιτέλους, πρέπει τα συντρόφια να αντιληφθούν δύο απλά πραγματάκια. Είτε θα ομολογήσουν, δημοσίως, τον συγχρονισμό τους με τη σοσιαλδημοκρατία. Είτε θα επιστρέψουν στο τρία, τέσσερα, πέντε τοις εκατό. Αλλαγή με ξένα κόλλυβα δεν γίνεται. Αλλαγή με αερολογίες, υποσχέσεις και μαρξιστικές κορόνες είναι μόνο για τα καφενεία της Βουλής.

Και για να τελειώνω. Το σύστημα έχει ανάγκη να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο πόλους. Από εδώ οι Φιλελεύθεροι από εκεί οι Σοσιαλδημοκράτες. Η άλλη επιλογή είναι η αυθεντική κομμουνιστική του Περισσού. Αλλά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, χίλιες φορές με τους καρχαρίες του καπιταλισμού παρά με τις ταλαίπωρες, αποστεωμένες σαρδέλες του Ενβέρ Χότζα και του αλβανικού αυταρχισμού!