Ούτε κι εμείς ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε

Όχι, καθόλου εντάξει. Γιατί όταν τα κρούσματα διπλασιάζονται, τότε θυμώνουμε και τότε το Lockdown θυμόμαστε. Το είπαμε. Κορονοιός και οικονομία έχουν συνάψει του τρόμου την ισορροπία. Πάμε τώρα στις χτεσινές διαδηλώσεις

Όταν ο Χρυσοχοίδης έστελνε  ειδικές δυνάμεις με ρόπαλα και χημικά, τότε θυμώναμε. Τότε για αυταρχικό κράτος και για περίπου «δικτατορία» φωνάζαμε. Χτες που ο ένας πάνω στον άλλο συγκεντρώθηκαν χωρίς ρόπαλα και χημικά πάλι φωνάζαμε. Μα είναι δυνατόν; Πως το κάνει αυτό;  Μας έχουν εγκαταλείψει στις ορέξεις του Covid-19. Τα κρούσματα θα πολλαπλασιαστούν, οι νεκροί θα διπλασιαστούν και πάλι στον εγκλεισμό θα καταλήξουμε. Επειδή όλοι αυτοί οι φοιτητές κατέβηκαν χωρίς να τηρήσουν στοιχειώδεις προδιαγραφές

Ποια η απάντηση; Ποιος ο ένοχος; Η κυβέρνηση. Και το νομοσχέδιο. Γιατί τώρα; Γιατί όχι μετά το τέλος της Πανδημίας; Γιατί τώρα που έτσι κι αλλιώς όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι κλειστά; Μπας και δεν ήξεραν; Αποκλείεται να μην είχαν λάβει υπόψη τους όλες αυτές τις αντιδράσεις. Τότε με το νομοσχέδιο είναι σα να το επιδίωξαν

Πάμε παρακάτω. Λογικό ακούγεται στ αυτιά. Η δράση φέρνει αντίδραση. Όμως. Είναι αλήθεια πως όλα σχεδόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμφωνούν με Lockdown, με τα πρωτόκολλα και με τα εμβόλια; Είναι. Και είναι αλήθεια πως ένας τέτοιος συνωστισμός, τόσο ανεξέλεγκτος και τόσο ογκώδης, είναι ο πιο φιλικός για την μετάδοση του κορονοιού; Είναι. Τότε;

Τι έπρεπε να γίνει; Να ματαιωθούν οι φοιτητικές συγκεντρώσεις; Να αποσύρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο; Τι; Η απάντηση είναι μία. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης. Και μάλιστα περισσότερο αποτελεσματικοί. Μεγάλης χρονικής διάρκειας. Η αποχή. Διαρκής και ασυμφιλίωτη. Χωρίς συγκεντρώσεις και χωρίς πορείες. Αλλωστε τέτοιες συγκεντρώσεις και τέτοιες πορείες είναι από τη μια εντυπωσιακές όμως από την άλλη είναι και σύντομες και εκτονωτικές. Ξεφουσκώνουν

Θέλεις πραγματικά να εκδηλώσεις την πλήρη και κάθετη αντίθεσή σου στο νομοσχέδιο και την αστυνόμευση των πανεπιστημιακών χώρων; Αποχή   διαρκείας. Μέχρι τελικής πτώσεως. Ετσι από τη μια η φοιτητική και ακαδημαική κοινότητα αποδεικνύουν πλήρη ωριμότητα. Και από την άλλη οι διεκδικήσεις τους δεν εξαντλούνται σε ένα σύντομο χρονικό ορίζοντα

Με απλά λόγια. Η προσωπική ευθύνη. Η συλλογική ευθύνη. Η προσωπική ωριμότητα. Η συλλογική ωριμότητα. Το άνοιγμα και το κλείσιμο, αυτή η φυσαρμόνικα, είναι μέρος της ατομικής, συλλογικής, κοινωνικής ευθύνης. Κι εμείς μέρος του προβλήματος. Όχι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση

Αν δηλαδή συνωστίζεσαι έξω από ένα κατάστημα. Αν ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ενθαρρύνει συνωστισμούς και συναθροίσεις, ε τότε όλοι αυτοί φέρουν μερίδιο ευθύνης

Που πάει να πει, αφήστε την γκρίνια και τα κλαψουρίσματα  και ως ενήλικες αναρωτηθείτε επιτέλους σοβαρά και με ειλικρίνεια  «ξέρουμε κι εμείς τι ακριβώς θέλουμε;»