Δημήτρης Δανίκας

Ωραία λοιπόν. Ας υποθέσουμε πως έχουν δίκιο. Και ο Κουφοντίνας θα έπρεπε να είχε μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού. Κι αν μετά από δύο ημέρες τον μετέφεραν σε άλλες φυλακές τι θα άλλαζε; Τίποτα. Απολύτως τίποτα

Τότε γιατί όλη αυτή η φασαρία; Προς τι όλος αυτός ο θόρυβος; Για τους εξής λόγους. Ο Κουφοντίνας αλλάζει την ατζέντα. Ο Κουφοντίνας αναδεικνύεται επί σειρά ημερών και εβδομάδων σε πρόσωπο της ημέρας. Ο Κουφοντίνας τροφοδοτεί τα social media . O Κουφοντίνας ανάμεσα στις πρώτες ειδήσεις και στα πρωτοσέλιδα. Ο Κουφοντίνας συσπειρώνει τους οπαδούς του. O Κουφοντίνας με την απεργία πείνας, προτάσσει, στους οπαδούς του, το επιχείρημα ότι το κράτος επιθυμεί να τον εκδικηθεί. Ο Κουφοντίνας κερδισμένος και στις δύο εκδοχές

Η πρώτη να υποχωρήσει η κυβέρνηση κι έτσι να αποδείξει ότι μόνος εναντίον όλων κατάφερε να ταπεινώσει την κρατική μηχανή. Εκείνος μόνος εναντίον όλων. Μόνος και αβοήθητος. Επομένως ο Κουφοντίνας ήρωας. Επομένως οι οπαδοί του πανηγυρίζουν. Επομένως θρίαμβος

Η δεύτερη εκδοχή ο θάνατός του. Επομένως ο θάνατός του θα συγκινήσει κάποιους πιο ευάλωτους, ευαίσθητους και επιπόλαιους. Επομένως διευρύνεται το ακροατήριο της τρομοκρατίας. Επομένως ήρωας. Επομένως λαικός αγωνιστής. Επομένως συγκεντρώσεις, πορείες και δυναμικές αναμετρήσεις. Επομένως το σύνθημα με την γνωστή ιαχή «Κουφοντίνα ζεις εσύ μας οδηγείς»

Θα πείτε «μα είναι δυνατόν να είναι τόσο αποφασισμένος ώστε με πείσμα και ακλόνητη πεποίθηση να φτάσει μέχρι το τέλος; Μέχρι τον θάνατό του;» Και επίσης θα σκεφτείτε «μα αυτό το πείσμα και αυτή η ακλόνητη αγωνιστικότητα δεν αποτελούν ακράδαντες αποδείξεις ενός αληθινού, αυθεντικού ήρωα και αγωνιστή;»

Ουδείς γνωρίζει την ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου. Ούτε ο ίδιος. Πάντως με τα ισόβια ο Κουφοντίνας είναι τελειωμένος. Και πάντως μπορεί ο ίδιος πραγματικά να πίστευε στο εργαλείο της τρομοκρατίας. Μπορεί ο ίδιος να ήταν πράγματι το πιο δυνατό κύτταρο αυτής της ανελέητης συμμορίας.

Μπορεί πράγματι ο Κουφοντίνας να παίζει κορώνα-γράμματα την ίδια του τη ζωή ώστε ακόμα και από τον τάφο του να δικαιωθεί. Και αφού με τα κουμπούρια και τις σφαίρες του δεν κατάφερε να γκρεμίσει το σύστημα, ε τότε με τον θάνατό του να εξασφαλίσει την μεταθανάτια δικαίωσή του και την ηρωοποίηση του

Και μπορεί έτσι με τον θάνατό του να αντιστρέψει το κλίμα. Να προκαλέσει συμπάθεια, να βελτιώσει την θέση του και από μερίδα της κοινωνίας, να εξασφαλίσει το συγχωροχάρτι για τις «αμαρτίες» του. Να ισοφαρίσει δηλαδή. Τουτέστιν «σκότωσα» μεν «αλλά με σκότωσαν» δε!

Όλα αυτά είναι τακτικές, στρατηγικές και υποκειμενικές διαδρομές. Ούτε ψυχίατρος είμαι, ούτε νομικός, ούτε δικαστής, ούτε συμπαθών. Ένα πράγμα γνωρίζω. Ο Κουφοντίνας υπήρξε κατά συρροή δολοφόνος. Ο Κουφοντίνας δολοφονούσε εν ψυχρώ τα ανυποψίαστα θύματά του. Ο Κουφοντίνας την εκτέλεση του αθώου Αξαρλιάν την χαρακτήρισε «παράπλευρη απώλεια». Ο Κουφοντίνας «εκτελούσε» μπαμπέσικα

Και κάτι ακόμα. Η περίπτωση Κουφοντίνα ο απόλυτος διασυρμός κάθε εκδοχής της Αριστεράς, κάθε αγώνα, κάθε αγωνιστή. Με τις δολοφονίες του ήταν σαν να έφτυνε πάνω στους τάφους αυθεντικών, ανώνυμων αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους στην Αντίσταση εναντίον των κανίβαλων του Χίτλερ και για ένα καλύτερο κόσμο. Η σχέση του Κουφοντίνα με τους λαικούς αγωνιστές είναι η ίδια ανάμεσα σ ένα serial killer και φερ ειπείν στον Τσε Γκεβάρα. Τελεία και παύλα!