Δημήτρης Δανίκας

Τόσοι άνεργοι. Τόσοι σε «προσωρινή» διαθεσιμότητα. Τόσοι με το απειλητικό, το τρομακτικό φάντασμα της επόμενης ημέρας. Τι θα γίνει. Πόσες μικρο-επιχειρήσεις θα κατεβάσουν ρολά. Τι θα απογίνω. Ποια θα είναι τα μεροκάματα. Αν θα υπάρχω

Κοντά με όλα αυτά οι πάσης φύσεως θεωρίες συνωμοσίας. Η οργανωμένη πανδημία. Τα ορατά και αόρατα συμφέροντα. Το τρικούβερτο γλέντι των ισχυρών, των ζάπλουτων και των εκλεκτών κάθε κυβερνητικής εξουσίας. Εγώ στην πείνα εκείνοι στη βούτα. Εγώ αργοπεθαίνω. Εκείνοι στο ξεσάλωμα

Ολοι αυτοί οι νέοι. Ολοι αυτοί οι θυμωμένοι, οργισμένοι, ταραγμένοι. Με τη μνήμη σβησμένη. Με το βλέμμα στραμμένο στα social media. Με τη βεβαιότητα πώς όλα αυτά είναι οργανωμένα. Για τον αφανισμό τους. Για την κινεζοποίηση της ύπαρξής τους. Για την ευτέλεια της ζωής τους. Με τελικό προορισμό τον επίγειο τάφο τους!

Ετσι διαβάζουν και μαθαίνουν. Ο Κουφοντίνας. Η απεργία πείνας. Η στέρηση των δικαιωμάτων του. Η εκδικητική μανία της κυβερνητικής εξουσίας πάνω του. Και μαζί με όλα αυτά το θάρρος του. Η τόλμη του. Η γενναιότητά του. Μόνος εναντίον όλων. Πρωθυπουργού, υπουργών, πολιτικών, δημοσιογράφων, σχολιαστών, δικαστικών, ανακριτών. Ολων των βολεμένων. Ολων των πρόθυμων. Ολων των υπηρετών του συστήματος

Ετσι η περίπτωση Κουφοντίνα λίγο απέχει. Πολύ κοντά είναι. Σε απόσταση αναπνοής από την μετατροπή της απεργίας πείνας σε μια σπίθα. Η αφορμή. Η στιγμή. Η κατάλληλη στιγμή. Να ανάψει η σπίθα. Και με τα «προσανάμματα» των οργανωμένων οπαδών του η φωτιά να μεταδοθεί σε πολλούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Ετσι κι αλλιώς νεκροζώντανος οριστικώς

Η στιγμή είναι κατάλληλη. Το τάιμινγκ εξαιρετικό. Η απεργία πείνας ελκυστική. Η πράξη ηρωική. Ο στόχος ένας και μοναδικός. Ολοι εναντίον του συστήματος. Η πανδημία λόγω κορονοιού μπορεί να μετεξελιχθεί σε πανδημία οργής. Είναι και ο εγκλεισμός. Είναι και το καθημερινό απαγορευτικό. Είναι και το πολλαπλασιαστικό άθροισμα όλων αυτών. Είναι και ο καναπές. Είναι και οι τέσσερις τοίχοι των ελάχιστων τετραγωνικών. Είναι και το καθημερινό δελτίο κρουσμάτων και νεκρών. Είναι και οι αντιπαραθέσεις, οι μουρμούρες, οι βλαστήμιες εντός των οικιακών «φυλακών». Είναι και οι μάσκες. Είναι και τα πρόστιμα. Είναι και η φυσαρμόνικα. Είναι όλα μαζί

Μα είναι δολοφόνος; Ποιος το λέει αυτό; Τα παπαγαλάκια. Οι συστημικοί. Μα σκότωσε, δολοφόνησε, εκτέλεσε. Ποιους; Κάποιους πλούσιους, κολλητούς της εξουσίας και δεξιούς. Ετσι λέει ο Θοδωρής ο Δρίτσας. Κάτι ξέρει αυτός. Επομένως καλά τους έκανε. Μακάρι να μπορούσα να κάνω το ίδιο κι εγώ. Αλλά δεν μπορώ. Το ομολογώ

Τι μπορώ να κάνω; Να βγω. Να ορμήσω. Να τα κάψω. Να ξεχαρμανιάσω. Να εκτονωθώ. Καλός μπάτσος κάθε νεκρός μπάτσος. Απίστευτο κι όμως βράζει. Μακάρι να πέφτω έξω. Αν συμβεί τότε θρίαμβος για τους κουμπουροφόρους της 17ης Νοέμβρη. Μαζί με τον μεταλλαγμένο κορονοιό, πορεύεται και η ηρωποίηση ενός κατά συρροή δολοφόνου. Η μεγάλη ανατριχίλα!