Δημήτρης Δανίκας

Μα φυσικά Γαλλία. Μα φυσικά η Γαλλία το άσυλο Τεχνών και καλλιτεχνών. Μα φυσικά εκεί το λίκνο του Ευρωπαικού πολιτισμού. Μα φυσικά η κουλτούρα και ο πολιτισμός η «βαριά βιομηχανία» της Γαλλίας. Μα φυσικά εκεί όσοι από άλλες χώρες, πνευματικοί, συγγραφείς και καλλιτέχνες μεταναστεύουν σχεδόν αμέσως ενσωματώνονται και δημιουργούν

Πλήθος ελληνικών ονομάτων. Ολων των «ειδών» και όλων των παρατάξεων. Όπως Κορνήλιος Καστοριάδης. Όπως Γιάννης Χρήστου. Όπως Κώστας Γαβράς. Όπως Νίκος Πουλαντζάς. Όπως όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες επί δικτατορίας Παπαδόπουλου και Σια. Απίστευτο

Θυμάμαι τα λόγια του Κώστα Γαβρά που μου είχε πει το εξής καταπληκτικό. Όταν αναγκάστηκε να πάρει των ομματιών του επειδή μετά τον Εμφύλιο ήταν απαγορευτικό στους φακελωμένους να φοιτήσουν εν Ελλάδι και έτσι βρέθηκε στο Παρίσι. Τότε λοιπόν ανακάλυψε κάτι πρωτοφανές. Οι Γάλλοι καθηγητές του γνώριζαν περισσότερα από εμάς περί Αρχαίων Ελλήνων. Όχι μόνο τον στήριξαν στις σπουδές του αλλά και στη συνέχεια τον αντιμετώπιζαν ισότιμα με τους Γάλλους συναδέλφους του

Ασε την περίπτωση του Φεστιβάλ των Καννών. Το οποίο λειτουργεί με την ίδια λογική ακολουθώντας την ίδια πολιτική ανεξαρτήτως του κόμματος που είναι στην εξουσία. Ασε που κάθε Αμερικανός του κινηματογραφικού star system υποκλίνεται στο ίδιο φεστιβάλ των Καννών. Το ανώτερο της Ευρώπης. Και άσε το γεγονός, διαπιστωμένο σε κάθε περίπτωση, όταν και ο τελευταίος ο νεότερος Γάλλος ηθοποιός τρέφει απεριόριστο σεβασμό σε ονόματα όπως Ζαν Λικ Γκοντάρ και Ζακ Ριβέτ, σκηνοθέτες «δυσνόητων» ταινιών

Εν Ελλάδι ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» είναι χλευαστικός. Στη Γαλλία είναι «έπαινος» και το καλύτερο διαβατήριο πνευματικής και καλλιτεχνικής καταξίωσης. Εν Ελλάδι οι μόνιμοι αγοραστές βιβλίων ζήτημα είναι αν αγγίζουν το 1% του γενικού πληθυσμού. Στη Γαλλία άνω του 50%

Φανταστείτε ακόμα ότι η Γαλλία κατέχει το μεγαλύτερο ρεκόρ κινηματογραφικών εισιτηρίων. Ότι αρκετές γαλλικές ταινίες σπάνε τα ταμεία κόβοντας περισσότερα εισιτήρια ακόμα και από τις πιο εμπορικές Αμερικανικές. Φανταστείτε ότι η αγορά ενός βιβλίου είναι τόσο καθημερινή και συνηθισμένη όπως εμείς όταν πηγαίνουμε στα περίπτερα να αγοράσουμε τσιγάρα, προφυλακτικά και τσιχλόφουσκες!

Θα σας φύγει το τσερβέλο αν μπείτε στον κόπο να δείτε από την πλατφόρμα ERT-FLIX την απολαυστική γαλλική ταινία «Τα μυστήρια του κυρίου Πικ». Γιατί, πρώτο, μια εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή για το βιβλίο σκίζει σε θεαματικότητα. Γιατί, δεύτερο ο παρουσιαστής της είναι τόσο αναγνωρίσιμος όπως ο κάθε δικός μας σε όλα τα reality. Και γιατί τρίτο κάποιο χωριό της Βρετάνης όχι μόνο διαθέτει μεγάλο βιβλιοπωλείο αλλά ακόμα πιο απίστευτα, ο ιδιοκτήτης του έχει δημιουργήσει ειδικό βιβλιοπωλείο, κάτι σαν μουσείο, όπου φιλοξενούνται χειρόγραφα μυθιστορημάτων που όλοι οι εκδότες τα έχουν απορρίψει

Δύο πράγματα με την συνέντευξη του Μακρόν. Εκτός φυσικά από το μέγεθος και το βάθος της κουλτούρας του. Δύο πράγματα με χάραξαν. Ο,τι ακόμα μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Ευριπίδης και όλοι αυτοί οι σοφοί εξακολουθούν να μας αιμοδοτούν και σε κάθε γωνιά της Γης να μας διαφημίζουν. Ακόμα, εμείς όλοι, εξακολουθούμε να υπάρχουμε ως το λίκνο του Πολιτισμού χάριν Αρχαίων ημών προγόνων. Τρομάρα μας!

Και τέλος η κατραπακιά που χωρίς να το επιδιώκει έριξε και ρίχνει ο Μακρόν σε όλους αυτούς τους πανηλίθιους νεοέλληνες που χλευάζανε τη διαφορά ηλικίας ανάμεσα σ αυτόν και την αγαπημένη του Μπριζίτ Τρονιέ. Δηλαδή αν ήταν μικρούλα και Bimbo μια χαρά.

Αν κάποτε ίσχυε το σύνθημα Ελλάς-Γαλλία συμμαχία, τώρα με τον Μακρόν ισχύει δέκα φορές περισσότερο. Merci Emmanuel Au Plaisir de Vous Revoir !