Δημήτρης Δανίκας

Κατ’ αρχάς, να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας αυτό. Δημοκρατία, αστική και ευρωπαϊκή, σε συνέχεια και με συνέπεια ούτε καν μισό αιώνα. Από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα, το νεογέννητο μωρό των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών. Κι εκείνοι κάπως έτσι μας αντιμετωπίζουν. Σαν κακομαθημένο μωρό. Πάμε τώρα στις κακοδαιμονίες και το ψητό.

Οι εμφύλιοι, λοιπόν. Μεγάλοι, μικροί, ακήρυχτοι, ομολογημένοι και διαπιστωμένοι. Εμφύλιοι για πάσα νόσο. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης καταμετρήθηκαν δύο παρακαλώ. Ο Ιμπραήμ λεηλατούσε, κατέκαιγε και έσφαζε στην Πελοπόννησο και εμείς εκεί, τον χαβά μας. Να μην αναφερθώ στις τόσες στρατιωτικές και χουντικές επεμβάσεις για τη «σωτηρία» του έθνους. Να μην αναφερθώ στον Εμφύλιο του 1946. Και να μην αναφερθώ στις πρόσφατες «εμφυλιοπολεμικές» προειδοποιήσεις. Ακόμα και η απεργία πείνας ενός κατά συρροή δολοφόνου θεωρείται από αρκετούς αιτία πολέμου. Ανατριχιαστικό!
Οι παραγωγικές δυνάμεις εξακολουθούν να παραμένουν καθηλωμένες. Εξακολουθούν να τραμπαλίζονται μεταξύ μιας αντιπαραγωγικής και καθυστερημένης αγροτικής πολιτικής και ενός ισχνού ευρωπαϊκού, βιομηχανικού μοντέλου. Ανευ εξαγώγιμου ποιοτικού προϊόντος, οικονομία εύρωστη και αυτοδύναμη γιοκ!

Τα δάνεια και η επαιτεία, το γνώριμο, το εθνικό μας σπορ. Μονίμως στα σαλόνια των δυνατών, με την παλάμη ανοιχτή και με φωνή όπως του αείμνηστου Μίμη Φωτόπουλου στην «Κάλπικη λίρα» με την επωδό «ελεήστε τον αόμματο». Από τα δύο δάνεια χρυσών λιρών των επαναστατικών χρόνων. Από το «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν!» του Τρικούπη μέχρι τα μνημόνια των τελευταίων τραγικών ετών. Κάθε παρουσία Ελληνα αξιωματούχου στο ρετιρέ της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι ταυτισμένο με δανεικά. Και το ερώτημα απλό: Μα, καλά, πού είναι το φιλότιμο το τόσο ελληνικό; Πού; Προφανώς, στα καφενεία!

Η εξάρτηση. Μόνιμη και αυτή η κακοδαιμονία η γνωστή. Τόσο ισχυρή και τόσο διαχρονική που μπροστά της ο COVID-19 μοιάζει με ερωτικό χάδι. Εξάρτηση από τα ισχυρά δυτικοευρωπαϊκά και αμερικανικά κέντρα. Εξάρτηση οικονομική, αλλά και εξάρτηση εθνική. Ως εκ τούτου προέκυψαν το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο και το ρωσόφιλο κόμμα. Ως εκ τούτου προέκυψε η Ναυμαχία στο Ναυαρίνο. Ως εκ τούτου η ανεξαρτησία μας προέκυψε από την παρέμβαση των τριών Μεγάλων Δυνάμεων. Και ως εκ τούτου κάθε δύσκολη στιγμή κρυβόμαστε πίσω από τα φουστάνια των προστάτιδων δυνάμεων.

Το σουλτανάτο της ξεπεσμένης οθωμανικής κυριαρχίας. Πάντα ο κίνδυνος εξ ανατολών. Πάντα ο Τούρκος. Πάντα η αμφισβήτηση. Πάντα η αντιπαλότητα. Πάντα με το όπλο παρά πόδα. Τι κάνουμε; Αν πραγματικά θέλουμε να τους πολεμήσουμε, τότε πρέπει να εξοπλιστούμε σαν αστακοί και να ακολουθήσουμε του Ισραήλ τη συνταγή. Αλλιώτικα ο δεύτερος δρόμος είναι οι διαπραγματεύσεις. Δεν θέλουμε τίποτα να εκχωρήσουμε; Πόλεμος. Δεν θέλουμε πόλεμο; Συζήτηση.

Και τέλος, οι φιλέλληνες. Η γοητεία που ασκεί στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Από αυτούς τους πανάρχαιους προγόνους μας το πλήθος των φιλελλήνων. Και τότε και τώρα. Μία από τις βασικές αιτίες εθνικής ύπαρξής μας ως ανεξάρτητου κράτους είναι ο Παρθενώνας. Τα δάνεια που απλόχερα εκχώρησαν στους Δυτικούς και ισχυρούς ο Περικλής, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας ακόμα να εξοφληθούν. Απίστευτο!

Και με την ευκαιρία της προσεχούς 25ης Μαρτίου. Μωρέ, καλά, κάνουμε και υμνολογούμε και θριαμβολογούμε και καμαρώνουμε για τις ηρωικές αρετές Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Νικηταρά και Μπουμπουλίνας. Αλλά αν επιθυμούμε πραγματικά, ολόψυχα και βαθιά να εορτάσουμε τα 200 χρόνια Επανάστασης και ανεξαρτησίας, τότε μοναδικός δρόμος είναι ένας: να ανασκουμπωθούμε, να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο και με τη Δυτική Ευρώπη να συντονιστούμε. Αλλιώτικα, αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.