Δημήτρης Δανίκας

Μα για να υπάρξει και για να κάνει χρυσές δουλειές το «Υπουργείο θεραπειών» στην Αράχωβα σημαίνει ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν τόσα κορόιδα, τόσοι ανεγκέφαλοι και τόσοι φευγάτοι που αρχίζεις να τσιμπιέσαι μπας και βλέπεις εφιάλτη η στην καλύτερη περίπτωση κάποια παρωδία από τους θρυλικούς Monty Python

Δηλαδή μέχρι που θα φτάσει όλη αυτή η μεγαλοπρεπής ανοησία; Που θα τερματίσει; Πόσους ακόμα θα πάρει στο λαιμό της αυτή η πανδημία παράνοιας και πρωτοφανούς βλακείας; Μέχρι τον πάτο του Αιγαίου; Του Ατλαντικού; Του Ειρηνικού; Ακόμα πιο βαθιά; Μπας και ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό;

Να σας φέρω ένα ακόμα παράδειγμα; Ποιος ο μεγάλος φταίχτης; Αυτός που καλυπτόμενος πίσω από τα συνταγματικά του δικαιώματα και τις ατομικές του ελευθερίες, χτυπάει την πόρτα κάποιου μεγαλοαπατεώνα η εκείνος που παριστάνει τον γιατρό;

Ο ψευτογιατρός η ο πελάτης ο χαζός; Στοιχειώδες κι αυτό. Μα φυσικά ο πελάτης. Δηλαδή αν εγώ αύριο παίξω τον ρόλο ενός γκουρού και αν η παρουσία μου γίνει αισθητή μέσα από τα social Media, τελικά θα καταφέρω τόσους πολλούς να εξαπατήσω και τόσα χρήματα να κερδίσω;

Και ποιοι ευθύνονται για την εκλογή κάποιων κυβερνήσεων; Και γιατί όλοι αυτοί που ψήφισαν τον Γιώργο, ας πούμε, στη συνέχεια με το μνημόνιο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βάλθηκαν να τον μουτζώνουν; Μα είναι δυνατόν ποτέ να ψηφίζεις με γνώμονα το όνομα; Με κριτήριο το τζάκι; Με νοσταλγικές αναμνήσεις από το παρελθόν του Ανδρέα; Δηλαδή τι είναι πολιτική; Κάτι σαν καρτ ποστάλ;

Και δηλαδή αν φερ ειπείν το όνομα δεν ήταν Παπανδρέου αλλά ας πούμε Φούφουτος, τελικά πόσους ψήφους θα μάζευε; Ούτε τον δικό του;

Για να ολοκληρώνω. Το άκρως δυσάρεστο, τραγικό, θλιβερό, μελαγχολικό και αξεπέραστο, δεν είναι ούτε το κάθε «υπουργείο θεραπειών», ούτε κάθε ψευτο-γιατρός Ούτε ο Γιώργος, ο Κώστας και ο Τάκης ο πολιτικός

Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Το πρόβλημα είναι το χαμηλό IQ επιπέδου και είδος ραδικιού. Το πρόβλημα είναι η απελπιστική καθυστέρηση, ο εξωφρενικός αναλφαβητισμός και η παντελής απουσία επεξεργαστή από τον εγκέφαλο όλων αυτών των πελατών

Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Η κοινωνία και κάθε ένας ξεχωριστά. Επομένως από τούδε το κριτήριο και το crash test πάει κάπως έτσι: Εχεις εμβολιαστεί; Όχι; Ε τότε δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις

Εχεις ψωνίσει από «υπουργείο θεραπειών»; Ναι; Ε τότε α να μου χαθείς. Καλά να πάθεις, αλλά τι σου φταίω κι εγώ. Είσαι «ασθενής» του γνωστού ψευτογιατρού; Αλήθεια; Ε τότε άντε γεια. Ανάμεσά μας χάσμα βαθύ

Που σημαίνει ότι ελάχιστη σημασία έχουν η κοινή γλώσσα και ο κοινός τόπος διαμονής. Σημασία έχει ποιος είσαι και τι κάνεις. Εσύ με την τρέλα σου εγώ με την λογική. Και για να σε ρωτήσω πετάει ο γάιδαρος; Πετάει θα πεις.
Για πες αλεύρι, ζουρλομανδύας σε περιμένει!