Δημήτρης Δανίκας

Τι είπε ο άνθρωπος; Ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Σιγά την αποκάλυψη, σιγά την ανατριχίλα. Είπε δηλαδή όλα όσα γνωρίζει ακόμα και τον νεότερο μέλος βρεφονηπιακού σταθμού.

Δηλαδή, ο λαλίστατος είπε πως επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή μοιράζανε αφειδώς σακούλες με λεφτά. Ενα το κρατούμενο. Και πως με αυτές τις σακούλες και με αυτά τα λεφτά κατάφερε η κυβέρνηση να ανατρέψει το εις βάρος της αρνητικό κλίμα κι έτσι να κερδίσει τις εκλογές του 2007. Δύο τα κρατούμενα.

Ολα αυτά τα υπέροχα και εντελώς γνωστά, παρουσία του έτερου μορφωμένου, εκσυγχρονιστή και ευρωπαϊστή Σπήλιου Λιβανού. Ο οποίος μάλιστα τα άκουγε και από την ηδονή και την ανατριχίλα που διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά του δεν έκρυβε τον άπειρο θαυμασμό του. Βρε βρε τα παιδιά. Τόσο ευφάνταστα, τόσο κομματικά, τόσο έξυπνα και τόσο πατριωτικά. Τρία τα κρατούμενα.

Με απλά λόγια λοιπόν. Ολες αυτές οι σακούλες και όλα αυτά τα λεφτά που σκορπούσαν αφειδώς και αδιακρίτως δεν προέρχονταν, φυσικά, από τις προσωπικές τους καταθέσεις, αλλά από τον δημόσιο κορβανά. Σιγά τώρα που αυτά τα εκσυγχρονιστικά, προοδευτικά, τα φιλελεύθερα μυαλά θα χάριζαν, από το δικό τους πορτοφόλι, έστω και ένα ευρώπουλο για χάρη κάποιου πυρόπληκτου του νομού Ηλείας.

Με απλά λόγια, είναι σαν να λέει «πληρώνουμε και εξαγοράζουμε». Ποιος βγάζει από τον δημόσιο κορβανά έναν σκασμό λεφτά και ποιος ξοδεύει; Ο Πέτρος Δούκας θα πείτε. Αμ, όχι μόνο αυτός. Και ο άλλος, ο ανώτερος, το αφεντικό και αυτός να χορεύει με τον ίδιο ρυθμό. Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Προφανώς όχι μόνο γνώριζε, όχι μόνο συμφώνησε, όχι μόνο ψήφους εξαγόρασε, αλλά από πάνω τον πρωθυπουργικό του θώκο, δι’ αυτού του τρόπου, εξασφάλισε. Η αλήθεια να λέγεται.

Με απλά λόγια, ο Πέτρος Δούκας, αυτός ο εκσυγχρονιστής, ο ευρωπαϊστής και στα καλύτερα ξένα πανεπιστήμια μορφωμένος, σκορπίζοντας χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου κατάφερε να εξασφαλίσει μια δεύτερη θητεία για το κόμμα του και μια δεύτερη θητεία για τον πρωθυπουργό του.

Με απλά λόγια, ομολογείται πράγμα που άπασες και άπαντες γνωρίζουν σε αυτόν τον έρμο τόπο, ότι μέρος του κορβανά, των φόρων και του ιδρώτα των πολιτών καταλήγει ως προσωπική, ιδιωτική περιουσία κάποιων πολιτικών.

Με απλά λόγια, ομολογείται ότι κάθε κυβερνητικό κόμμα εκλαμβάνει το δημόσιο ταμείο ως κομματικό λάφυρο και ως κομματική περιουσία. Επομένως μπορεί να το διαχειριστεί για τις κομματικές και τις προσωπικές «ανάγκες» των αφεντικών. Επομένως, τα δικά μου δικά μου και τα δικά σας πάλι δικά μου.

Με απλά λόγια, αυτή η ομολογία και αυτή η πρακτική, διαχρονικής ισχύος, μετατρέπει τη Σωρρακώσταινα κάτι μεταξύ Βουλγαρίας του Ζίβκοφ και υποσαχάριας περιοχής της Αφρικής. Κάτι σαν φέουδο και σαν τσιφλίκι.

Και με απλά λόγια, οι ψήφοι εξασφαλίζονται προερχόμενοι από αυτό το αλισβερίσι. Το πάρε δώσε. Μου δίνεις, σου δίνω. Φέρε για να φέρω. Μου δίνεις φράγκα, σου δίνω ψήφο.

Και με απλά λόγια, όλα αυτά περί ιδεολογίας και κομματικών σχέσεων είναι αέρας κοπανιστός. Οι ψήφοι στο σφυρί ενός πλειστηριασμού. Πόσα έδωσε ο τάδε; Μόνο τόσα λίγα; Ε, τότε θα ψηφίσω τον αντίπαλο που μέχρι χθες ήταν ο πιο μισητός.

Δύο τα συμπεράσματα: Η πολιτική (με μικροσκοπικό το «π»), μηχανισμός αρπαγής, εκμαυλισμού, απάτης και συναλλαγής. Και οι πολίτες, συνηθισμένοι και εθισμένοι από αυτή τη συναλλαγή και με ακράδαντη την πίστη ότι τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο, ανταλλάσσουν με ευκολία την ψήφο τους με το χρήμα. Πέσε για να πέσω.

Πού θα πέσεις; Οσο πιο κάτω τόσο το καλύτερο. Ενα βαρέλι χωρίς πάτο!