Δημήτρης Δανίκας

Τι αναγνωρίζουμε σε όλους αυτούς; Τους εαυτούς μας. Ποιους; Τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Αλλά και τους νεκρούς των δύο τελευταίων πολέμων. Καθώς και τα θύματα του Εμφυλίου. Και της Χούντας.  Αλλά και τους «αγνοούμενους» των Κυπρίων αδερφών. Η Ελλάδα ένα απέραντος κύκλος χαμένων «ποιητών».

Ποιοι οι κερδισμένοι; Εκ πρώτης όψεως ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο τσάρος. Ο πάνοπλος, ο τεθωρακισμένος, ο ιπτάμενος, ο πυραυλοκίνητος πυρηνικός όλεθρος. Ετσι πιστεύει. Ετσι μπορεί να είναι. Ετσι όμως δεν θα είναι. Για πάντα.

Το ίδιο πίστευε και ο τσάρος Νικόλαος ο δεύτερος της δυναστείας των Ρομανόφ. Τι έκανε; Μα είναι γνωστό. Εκατομμύρια εκτόπισε, φυλάκισε, βασάνισε, εξόρισε και δολοφόνησε. Και εκείνος με την παρέα του μια χαρά σε μια εξουσία που τα θεμέλιά της αποδείχτηκαν σαθρά, ετοιμόρροπα, χωμάτινα και στο τέλος αόρατα. Τι απέγινε ο ίδιος συν γυναιξί και τέκνοις; Τα κορμιά τους στα σκυλιά. Μηδέ προ του τέλους σου μακάριζε. Πες αλεύρι, η θεία δίκη σε περιμένει.

Το ίδιο με τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, τον επονομάζομενο Στάλιν. Ακόμα χειρότερα ο τσάρος πασών των Ρωσιών. Και τι δεν έκανε. Σύντροφε, του λέγανε, έχουμε πληροφορίες, ανεπιβεβαίωτες όμως, ότι σ εκείνη την πολυκατοικία υπάρχει κάποιος αντιφρονών. Τι να κάνουμε; Και ο Στάλιν, σε στυλ «μα τι ρωτάτε τώρα;» χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του και χωρίς δεύτερη σκέψη απαντούσε «τα γνωστά». Ποια τα γνωστά; Kill them All. Δεν είχε αφήσει ούτε μικρό, ανυπάκουο ποντικό. Πόσοι εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, «χάθηκαν»; Απροσδιόριστος ο αριθμός. Ακόμα σκαλίζουν τα σχετικά έγγραφα.

Τι απέγινε; Ο ήρωας, ο «πατερούλης», ο «σωτήρας», ο «αναμορφωτής»; Κατέληξε στα σκουπίδια της σοβιετικής ιστορίας. Κατέφθασε ο Νικίτα Χρουστσόφ. Που μέχρι την ύστατη αναπνοή του Στάλιν έστεκε σούζα και ενίοτε χόρευε προς τέρψη του «πατερούλη». Κατέφθασε λοιπόν και στη συνέχεια κατέβασε τα λάβαρα του Στάλιν, μαζί με όλα τα πορτραίτα και τις φωτογραφίες του και τον αποκαθήλωσε απ όλα τα βιβλία Πάει και αυτός.

Ετσι ο καλός καταλήγει κακός, άθλιος, αυταρχικός και δολοφόνος των μαζών. Την ίδια μοίρα ακολούθησε και ο Χρουστσόφ. Δεν τον εκτέλεσαν, απλώς τον εκτόπισαν και τον ξέχασαν. Τον καθαίρεσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ετσι από τσάρο σε τσάρο, από το Λευκό στο κόκκινο, μέχρι που ήρθε ο Πούτιν. Και τώρα;

Οσο περισσότερο αίμα, τόσο συντομεύει την διάρκεια της εξουσίας του. Οσο η οικονομία της Ρωσίας θα συρρικνώνεται τόσο θα αρχίσουν τα όργανα. Οσο θα σκοτώνει, θα απειλεί, θα κραυγάζει και τον πυρηνικό πόλεμο θα κραδαίνει πάνω από τα κεφάλια της Οικουμένης, τόσο πιο γρήγορα θα «τρώει» τα ψωμιά του.

Είναι ηθικός νόμος του σύμπαντος. Του γήινου σύμπαντος. Η διαλεκτική της Ιστορίας. Η μοίρα των δικτατόρων. Τη μια «στιγμή» απόλυτος άρχων. Την άλλη το μίασμα, ο μισητός, ο εχθρός του λαού του. Όπως λέει και η γνωστή ρήση «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις».