Δημήτρης Δανίκας

Όποιος με τον Πούτιν είναι υπέρ αναθεωρητισμού συνόρων και διεθνών συμφωνιών. Όποιος με τον Πούτιν είναι υπέρ κατάκτησης ξένων εδαφών. Όποιος με τον Πούτιν είναι σύμμαχος του Ερντογάν. Όποιος με τον Πούτιν είναι υπέρ δικτατορίας και ολοκληρωτισμού. Όποιος με τον Πούτιν δίνει άφεση αμαρτιών στους εκτελεστές βρεφών, παιδιών, γυναικών, αμάχων και αθώων πλασμάτων. Όποιος με τον Πούτιν φλερτάρει με τη βία και την ελέω θεού δύναμη και εξουσία κατακτητών. Όποιος με τον Πούτιν είναι λάτρης του ιμπεριαλισμού. Τόσο ευδιάκριτο, τόσο απλό και τόσο καθοριστικό

Γνωστές οι ενστάσεις. Γνωστά και τα επιχειρήματα. Γνωστή και η πρόσφατη ιστορία. Γνωστά και όλα αυτά τα αιματηρά «περιστατικά». Από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ. Και από το Ιράκ μέχρι τη Συρία. Παιδιά ενός «κατώτερου θεού» τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των πάσης φύσεως ιμπεριαλιστών. Όμως πάντα εναντίον συμψηφισμού. Όμως πάντα εναντίον των εισβολών. Όμως πάντα εναντίον των κατακτητών. Όμως πάντα εναντίον, ακόμα περισσότερο, δικτατόρων και ολιγαρχών

Το κτήνος των αμφιβολιών. Το κτήνος της βίας και των διωγμών. Το κτήνος του αυταρχισμού. Αυτό το κτήνος πρέπει να σκοτώσουμε μέσα μας. Να απαλλαγούμε απ αυτό. Μονόδρομος η συμπόρευση με τη τραγωδία των Ουκρανών. Μονόδρομος η καταδίκη του δικτάτορα των εισβολών. Μονόδρομος ο θυμός εναντίον απειλών, με επιχείρημα τον όλεθρο τον πυρηνικό

Προφανώς ο δικτάτορας μέσα στη μεγαλομανία της εξουσίας του έχει αποφασίσει να πάρει στον τάφο ακόμα και τον Ρωσικό λαό. Προφανώς είναι «τυφλός», ανεξέλεγκτος και καταστροφικός. Προφανώς λέξεις και έννοιες όπως ελευθερία, δημοκρατία και ατομικά δικαιώματα έχουν καταλήξει στο προσωπικό του πτυελοδοχείο. Προφανώς μετά απ αυτόν «το χάος το συμπαντικό»

Κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε ημέρα, βιώνουμε τις συνέπειες μιας πρωτοφανούς εισβολής και μιας άνευ προηγουμένου μανίας τόσο βίαιης και ασυγκράτητης όσο και ολοκληρωτικής. Ο δικτάτορας τρέφεται από μια βεβαιότητα. Από εκείνη των πρώτων υλών. Από εκείνη του πετρελαίου και των γερμανικών βιομηχανιών. Από τη βεβαιότητα ότι η Ευρώπη κρέμεται απ αυτόν. Ότι αν κλείσει τη στρόφιγγα θα επικρατήσει ψύχος πολικό

Όλος ο κόσμος στο έλεος ενός λιλιπούτειου τσάρου πασών των Ρωσιών. Που χωρίς τον παραμικρό δισταγμό στέλνει στα μπουντρούμια κάθε Ρώσο πολίτη που διαφωνεί μ αυτόν! Που όλες οι εξουσίες σ αυτόν. Που όποιος διαφωνήσει, αντισταθεί και διαμαρτυρηθεί σε κάποια Γκουλάγκ θα καταλήξει και θα εξαφανιστεί

Η Ελλάδα μικρή, ηρωική και από την Ιστορία βασανισμένη. Η μνήμη της Μικρασιατικής καταστροφής. Η μνήμη από τόσα περιστατικά δικτατοριών. Η μνήμη της εισβολής στην Κύπρο. Η μνήμη της διχοτόμησης και των «αγνοουμένων». Η συλλογική μνήμη μιας πατρίδας και ηρωικής και ταλαιπωρημένης και τόσες φορές προδομένης!

Αυτή η μνήμη είναι που με κάνει να πιστεύω, χωρίς αστερίσκους, ότι κάθε εισβολή, κάθε προσπάθεια αναθεωρητισμού, μοιάζει με γομολάστιχα και με λοβοτομή. Να ξεχάσω, να αλλοτριωθώ, σε «ζόμπι» να μεταλλαχθώ. Ε όχι λοιπόν. The Beast must Die! Μόνο αυτό. Αν δεν πεθάνει το κτήνος τότε θα πεθάνω εγώ!