Δημήτρης Δανίκας

Μου έκανες τον αυτόκλητο εισαγγελέα, ανακριτή και δικαστή άρπα τώρα μία. Εγώ στη θέση του θα τους τάραζα στις μηνύσεις. Αμάν πιά με την ευκολία που διασύρουν προκειμένου να κάνουν νούμερα προς εξασφάλιση της καρέκλας τους και της μικρής εξουσίας τους. Πάμε παρακάτω

Το παρακάτω έχει να κάνει με την περίπτωση που ακούει στο όνομα Γιώργος Κιμούλης. Μερικές λεπτομέρειες είναι και αποκαλυπτικές και διδακτικές

Ένα λοιπόν. Ο Κιμούλης δεν κατηγορείται ούτε για βιασμό, ούτε για σεξουαλική παρενόχληση, ούτε για κάποιο τέτοιο περιστατικό. Η περίπτωσή του ουδεμία σχέση με το κίνημα «metoo»

Δύο λοιπόν. Εκ της ιστορικής πείρας και άφθονων ανθρώπινων περιστατικών. Οσο πιο δημιουργικός είναι ο καλλιτέχνης, όσο πιο σπουδαίο το έργο του, τόσο αυταρχικός και ενίοτε βάναυσος είναι. Τι να αναφέρω τώρα; Πλήθος ονομάτων. Από τον Πικάσο μέχρι τον οποιοδήποτε μεγάλο σκηνοθέτη θεάτρου και κινηματογράφου

Τρία λοιπόν. Και είναι οξύμωρο και αντιφατικό. Τα μεγάλα έργα να είναι υπέρ ατομικών δικαιωμάτων και εναντίον πάσης φύσεως διαχωρισμών. Όμως τα στάδια δημιουργίας όλων αυτών των έργων προέρχονται μέσα από διαδικασίες «δικτατορίας» της εξουσίας του ενός. Με απλά λόγια δημοκρατία και καλλιτεχνική δημιουργία έννοιες ασύμβατες και ενίοτε εχθρικές. Όχι πάντα και όχι απ όλους

Τέσσερα λοιπόν. Αν ισχύει αυτό που στη μήνυσή του λέει , πως δηλαδή το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών τον διέγραψε χωρίς να ζητηθεί η γνώμη του, ε τότε καραμπινάτη περίπτωση παραβίασης στοιχειωδών κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας εκ μέρους του συνδικαλιστικού του οργάνου. Αν ο ισχυρισμός του είναι αληθινός. Το τονίζω. Γιατί μου είναι αδύνατον να πιστέψω μια τέτοια αυταρχική πρακτική εκ μέρους του Πειθαρχικού οργάνου

Πέντε λοιπόν. Δεν δικάζω ούτε μπορώ να πάρω θέση. Όλα αυτά θα τα ξεκαθαρίσει η δικαστική διαδικασία. Δηλαδή τις κατηγορίες περί αυταρχικής και βάναυσης συμπεριφοράς απέναντι σε συναδέλφους του ηθοποιούς

Όμως επιμένω σε δύο πράγματα. Χωρίς αυτό να λαμβάνεται ως άλλοθι και συγχωροχάρτι προς τον Γιώργο Κιμούλη. Πάντως οι καθιερωμένοι και καταξιωμένοι καλλιτέχνες όλων των κατηγοριών πάσχουν από αφόρητο εγωκεντρισμό, από αλαζονεία και αθεράπευτη ανωτερότητα

Είναι, πιστεύουν, οι σύγχρονοι επίγειοι θεοί, οι εκλεκτοί, η αφρόκρεμα, οι ευνοούμενοι, οι σπουδαίοι και οι τρανοί

Όσο περισσότερο τους λατρεύουμε τόσο ενισχύουμε και τον αυταρχισμό τους και την ασυλία τους και την αλαζονεία τους. Και μεταξύ μας καλά κάνουμε. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες το άλας της Γης. Ηταν, είναι και θα είναι εις τον αιώνα τον άπαντα!