Δημήτρης Δανίκας

Οι τάχα μου λεβέντες. Οι «κανονικοί». Οι Ελληνάρες. Αυτοί που, εκτός όλων των άλλων, από τη μία με τις σημαίες στους δρόμους και τις λεωφόρους, φανατικά, αδιαπραγμάτευτα και με οίστρο πατριδοκαπηλίας εφορμούν εναντίον της ρακένδυτης και λιλιπούτειας Βόρειας Μακεδονίας. Και από την άλλη διασχίζουν τα σύνορα, εξασφαλίζουν φθηνότερη αμόλυβδη και φορτώνουν τα οχήματά τους από τα σούπερ μάρκετ αυτής της «άθλιας» χώρας που επιβουλεύεται την ακεραιότητα της Ελλάδας.

Και μαζί με όλα αυτά δρασκελίζουν το κατώφλι ιερόδουλων -φθηνότερες κι αυτές- και φυσικά συμπληρώνουν τον χρόνο τους παίζοντας μπαρμπούτι σε κάποιο καζίνο αυτού του μικροσκοπικού κρατιδίου. Και το κερασάκι σε αυτή τη μεγαλειώδη τούρτα απύθμενης υποκρισίας, όταν κάθε Σκοπιανός φτάνει για διακοπές σε κάποια περιοχή της Μακεδονίας, τότε είναι καλός και εξαιρετικός. Δηλαδή ως τουρίστας είναι επιθυμητός. Φυσικά το πορτοφόλι του. Ως πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας είναι ανεπιθύμητος και εχθρός. Βρε ουστ από δω.

Να μην ανοίξω το στόμα μου και αραδιάσω ονόματα. Κληρικών όλων των βαθμίδων που επιδίδονται στο σπορ παιδοφιλίας και ομοφυλοφιλίας. Να μην αναφέρω, τώρα, διάσημα παρατσούκλια, όπως Γεωργία, Μαιρούλα και πάει λέγοντας. Ασε.

Να μη σπαταλήσω τον χώρο μου αναφέροντας πλήθος αποτρόπαιων περιστατικών, με λίστες παιδόφιλων της Καθολικής Εκκλησίας. Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Πάμε στο διά ταύτα.

Φυσικά στην περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, του Ελπιδοφόρου. Από την ελίτ διανόησης, σκέψης, καλλιέργειας και συγγραφικού έργου, της Ορθοδοξίας. Επειδή λοιπόν παραβρέθηκε στη βάπτιση υιοθετημένου τέκνου δύο πατεράδων που δεν κρύβουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Και επειδή το παιδί προέκυψε από παρένθετη μητέρα.

Γι’ αυτό ο Ελπιδοφόρος χλευάστηκε, κατηγορήθηκε, «σταυρώθηκε». Επειδή με την παρουσία του ευλόγησε τη μη «κανονικότητα». Το «αφύσικο». Την εκτροπή. Την παρέκκλιση. Την αμαρτία. Το «κακούργημα».

Προσπερνάω το γεγονός, με ευρωπαϊκή βούλα και υπογραφή, της ενσωμάτωσης και της ισονομίας όλων των πολιτών ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις τους στο κρεβάτι τους και στην ιδιωτική τους ζωή.

Προσπερνάω το επίσης διαπιστωμένο και νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μην αναφέρεται στην ταυτότητα το φύλο του παιδιού, αλλά εκείνο να διαλέγει αυτό που θέλει με την ενηλικίωσή του. Και προσπερνάω το γεγονός ότι πλήθος επώνυμων και αυθεντικά εκλεκτών ακολουθούν τη δική τους επιλογή που γι’ αυτούς είναι η κανονική και ολότελα φυσική.

Δηλαδή τι να κάνουμε τώρα; Στο πυρ το εξώτερον; Οπως στον Μεσαίωνα; Και ποιος ο «κανονικός» και ο «αφύσικος»; Φυσικά αυτός ο Ελληνάρας που γρονθοκοπεί τη σύζυγό του. Που ενίοτε τη στραγγαλίζει. Που διαρκώς ξεπορτίζει προς την ερωμένη του. Που πληρώνει σεξεργάτριες για να ικανοποιεί τα βίτσια του. Που τη βρίσκει με τη 10χρονη κορούλα του ή την ανιψιά του. Και που ενίοτε πλακώνει στο ξύλο τα παιδιά του. Για να ξεχαρμανιάσει ο άνθρωπος.

Και ποιο το «αφύσικο»; Οι πολεμικές συγκρούσεις; Η αχαλίνωτη μόλυνση του περιβάλλοντος; Η ανεργία; Η φτωχοποίηση; Η μούρλια διαταραγμένων πλασμάτων που αρπάζουν πολυβόλο να σκοτώσουν όποιον βρουν μπροστά τους; Ποιο το φυσικό; Η διαπλοκή; Το συστηματικό ψέμα; Η εκλογική πελατεία;

Πλήθος διαστροφών εναντίον περιβάλλοντος, αξιών και κοινωνιών. Πλήθος βίτσιων και παρά φύσει ασέλγειας εναντίον απροστάτευτων πλασμάτων. Και άραγε αυτοί οι μη «κανονικοί» δεν έχουν δικαίωμα στη θρησκευτική πίστη και στην Εκκλησία; Απίστευτα πράγματα. Οπως έλεγε ο Αϊνστάιν, «το σύμπαν μπορεί κάπου να τελειώνει, η ανθρώπινη βλακεία πουθενά».

Το πρόταγμα της Ορθοδοξίας, ο λόγος του Ιησού γνωστός: οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Δηλαδή οι αμαρτωλοί. Δηλαδή ουδείς αναμάρτητος. Και δηλαδή πριν κατηγορήσεις και κρίνεις τον άλλον, ρίξε μια ματιά στις δικές σου πομπές.

Η πράξη του Ελπιδοφόρου, ελπίδα εκσυγχρονισμού, μεταρρύθμισης και ανανέωσης της Ορθοδοξίας. Οπως και ο τίτλος πασίγνωστης αμερικανικής ταινίας: «Lonely are the Brave». Μόνοι οι γενναίοι!