Δημήτρης Δανίκας

Αυτή η σχετική, πάντα σχετική, ανεξαρτησία το προσωπικό μου εφαλτήριο να διατυπώνω τις απόψεις μου. Αλλοτε σωστές, άλλοτε λανθασμένες. Όμως χωρίς σκοπιμότητες και άλλες τέτοιας «αλχημείες». Αυτά ως εισαγωγή μιας τοποθέτησης σχετικά με το μεγάλο, το αξεπέραστο, μέχρι στιγμής, πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και κατ επέκταση της κοινωνίας. Φυσικά και της πολιτικής

Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά ο λεγόμενος κρατικοδίαιτος καπιταλισμός. Μα φυσικά τα θαλασσοδάνεια. Μα φυσικά τα δανεικά και αγύριστα. Μα φυσικά ο κομπραδόρικος, ο μεσολαβητικός χαρακτήρας της οικονομικής ελίτ που κουμαντάρει σχεδόν τα πάντα. Να μην αναφέρω ονόματα

Το σύστημα που συντηρήθηκε και συντηρείται, ενίοτε θεριεύει, επί όλων των κυβερνήσεων. Η μεγάλη πληγή της λεγόμενης διαπλοκής. Ανεξαρτήτως κομματικών και άλλων χρωματικών, ιδεολογικών αποχρώσεων. Και ανεξάρτητα αν πρόκειται για παλιά η για νέα τζάκια

Αυτό το σύστημα του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού το αξεπέραστο εμπόδιο. Μ αυτό το σύστημα φλερτάρει η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Αυτό το σύστημα έχει καθηλώσει τη χώρα στην κατηγορία κάτι μεταξύ Βαλκανίων, τριτοκοσμικών επιδόσεων με βιτρίνα ευρωπαικών λάμψεων

Απ αυτό το σύστημα η καθήλωση της παραγωγικής διαδικασίας και όλων των μεγάλων ελλείψεων. Ιδού η χαρακτηριστική, η αποκαλυπτική γελοιογραφία: Η Ελλάδα με φέσι και φουστανέλα και με υποδήματα Prada! Πάμε παρακάτω

Υπάρχουν εξαιρέσεις; Φυσικά υπάρχουν. Οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μία, η κορυφαία εξ αυτών η περίπτωση του Βαγγέλη αλλά και του Γιάννη Μυτιληναίου. Κατά τη γνώμη μου όπως η οικογένεια του Τζιοβάνι Ανιέλλι (1866-1945) και των επιγόνων του. Της μεγάλης αστικής, παραγωγικής οικογένειας, ο άξονας ανάπτυξης της Ιταλίας

Ποια τα κριτήρια που καθορίζουν τη διαφορετικότητα των Μυτιληναίων από πολλούς μεταπράτες και άλλα τέτοια παράσιτα; Πολλά. Όπως ο αριθμός των εργαζομένων μαζί με τους μισθούς τους. Όπως ο χαρακτήρας των επιχειρήσεων. Όπως οι εξαγωγικές τους επιδόσεις

Υπάρχουν κι άλλα κριτήρια; Φυσικά υπάρχουν. Όπως η διακριτικότητα στην δημοσιότητα. Όπως η αποφυγή σκανδάλων και άλλων κοσμικών «παρελάσεων». Όπως το μορφωτικό τους επίπεδο. Όπως οι ανησυχίες τους. Και όπως οι οικονομικές, ιστορικές και πολιτιστικές αναφορές τους

Με απλά λόγια ο Ομιλος του Βαγγέλη Μυτιληναίου, ένας από τους ελάχιστους και διαρκώς αναπτυσσόμενους βιομηχανικούς άξονες της εγχώριας οικονομίας. Που απασχολεί περί των τριών χιλιάδων εργαζομένων. Κυρίως του προλεταριάτου. Που η δράση του επεκτείνεται πέραν των ελληνικών συνόρων. Που δεν επιδίδεται είτε στο σπορ των απολύσεων είτε στο έτερο των μισθολογικών περιορισμών λόγω κρίσεων. Ολων των πρόσφατων κρίσεων. Και που οι μετρημένες δημόσιες τοποθετήσεις του λένε πολλά περισσότερα απ όλο αυτό το πολιτικό μπλα μπλα και όλες τις κομματικές αερολογίες

Το ίδιο και με τον αδερφό του Γιάννη Μυτιληναίο, ίσως πρωταθλητή στην τελειομανία, την οξυδέρκεια και πρόσφατα ένας από τους αναπτυσσόμενους ομίλους στη Ναυτιλία

Μπας και πρόκειται για αγγέλους; Μπας και όλα αυτά τα κάνουν για τη ψυχή των λαικών μαζών; Οσοι ονειρεύονται επίγειους αγγέλους ας σπεύσουν, όταν εγκαταλείψουν αυτόν τον «μάταιο κόσμο», να τους συναντήσουν στον ουρανό. Ουδείς αθώος. Από τον «κλητήρα» μέχρι τον πιο «μεγάλο». Τέτοιοι άγγελοι μόνο στα σπαγγέτι γουέστερν τύπου «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»

Και όσοι ισχυρίζονται πως το κράτος σπεύδει να στηρίξει, με ευνοικούς όρους τέτοιες επιχειρήσεις, δύο πράγματα έχω να πω: το πρώτο πως πρέπει να γίνεται επειδή ο διεθνής ανταγωνισμός είναι ανελέητος και καταλυτικός. Και το δεύτερο πως χωρίς παραγωγική διαδικασία και χωρίς εξαγωγικές επιδόσεις η χώρα θα παραμείνει στα πλαίσια μιας Σωρρακώσταινας

Με ένα λόγο αν αυτή η έρμη χώρα διέθετε περισσότερους Μυτιληναίους και λιγότερους μεταπράτες, ε τότε να είστε σίγουροι πως η Hellas δεν θα ήταν για να gelas αλλλά θα είχε ταυτιστεί με την Ελβετία των Βαλκανίων!