Δημήτρης Δανίκας

Με συγκεκριμένες και υπερήφανες, ρητορικές, υπέρ Μουσολίνι και νεκραναστημένου φασισμού

Όπως διαβάζω ότι «στη νέα σουηδική κυβέρνηση θα έχουν βαρύνοντα λόγο και οι «Σουηδοί Δημοκράτες», ο ιδρυτής των οποίων ήταν μέλος των Waffen SS, του στρατού του ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ». Όπως οι ακροδεξιές ομάδες που πληθαίνουν στη Γερμανία. Όπως στην Αυστρία. Και όπως η περίπτωση του ημι-ακροδεξιού Βίκτορ Ορμπαν πρωθυπουργού της Ουγγαρίας. Αλλά και όπως το ημι-δικτατορικό καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν της «φίλης» και μεγάλης συμμάχου στο ΝΑΤΟ

Αν τώρα ρίξει κανείς μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη και στα καθεστώτα που υπάρχουν, θα πέσει πάνω σε μια ανατριχιαστική πραγματικότητα. Τα δύο τρίτα του πλανήτη, ίσως και περισσότερο, διοικούνται από αφεντικά και παρατάξεις που εκ της ιδρύσεώς τους έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο μ αυτό που εμείς οι Δυτικοί ονομάζουμε και εννοούμε «δημοκρατία» και «αστική δημοκρατία». Για παράδειγμα η περίπτωση του Βλαντιμίρ Πούτιν και των ακροδεξιών, αυταρχικών του επιλογών

Να κάνουμε το σταυρό μας για το επίπεδο, τις ψυχικές διαταραχές και τις άναρθρες κραυγές των «λεβεντόπαιδων» της «Χρυσής Αυγής». Ετσι και κάποιοι άλλοι, με στοιχειώδη σοβαρότητα και με κάποιο ανεκτό επίπεδο, υπήρχαν στη θέση του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη, οι συσχετισμοί και οι ισορροπίες τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στην κοινωνία θα ήταν εντελώς διαφορετικοί

Τι συμβαίνει; Μα φυσικά η φτωχοποίηση μαζών. Μα φυσικά η συσσώρευση αμύθητου πλούτου στα χέρια και στα ταμεία μιας μειοψηφίας που κουμαντάρει τις οικονομίες του πλανήτη. Μα φυσικά η πλήρης χρεοκοπία του μοντέλου και της εναλλακτικής πρότασης, της λεγόμενης «σοσιαλδημοκρατίας»

Για παράδειγμα ποια η διαφορά, ανάμεσα στον Σολτς της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και της Ανγκελα Μέρκελ της Χριστιανο-δημοκρατίας; Καμία. Να μην αναφερθώ στη περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Οπου δεδομένων των συνθηκών ο «δεξιός» Μητσοτάκης αποδείχθηκε κοινωνικά περισσότερο ευαίσθητος από τον ταχαριστερό Αλέξη Τσίπρα

Τι άλλο συμβαίνει; Μα φυσικά η πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία. Η εκτίναξη των τιμών. Η ακρίβεια που καλπάζει. Η ηγεσία της Ευρωπαικής Ενωσης που ταλαντεύεται και στο πουθενά πορεύεται. Και κοντά σε όλα αυτά ο μπαμπούλας των μεταναστών, των προσφύγων και γενικώς η επέλαση των τριτοκοσμικών με το όνειρο να στεγαστούν κάπου στην Γηραιά Ηπειρο

Με απλά λόγια τα δημοκρατικά καθεστώτα δυτικού τύπου έχουν ξεμείνει από λύσεις. Οι ηγεσίες μοιάζουν με τροχονόμους που διεκπεραιώνουν την κυκλοφορία της ολιγαρχίας και της πλουτοκρατίας. Τα αδιέξοδα πληθαίνουν. Οι χώρες της Ευρώπης πλήρως εξαρτημένες από την Ουάσιγκτον αλλά και από τις πρώτες ύλες της Ρωσίας. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και τα πλήθη προς άλλες κατευθύνσεις αλληθωρίζουν

Προς τα που; Μα φυσικά προς τη μεριά σκληρών, αποφασισμένων ηγεσιών. Προς πολιτικούς με πυγμή. Προς το αβγό του φιδιού. Από δημοκρατία έχουν φλομώσει και έχουν χορτάσει. Τα λόγια έχουν στερέψει. Τώρα έχει έρθει η ώρα της πράξης. Η νεκρανάσταση του φαντάσματος του Μπενίτο Μουσολίνι είναι ζήτημα ημερών!