Δημήτρης Δανίκας

Η νεκρανάσταση του αρχιφασίστα Μπενίτο Μουσολίνι έγινε και γίνεται «δια χειρός» Ευρωπαικής Ενώσεως. Υπό την καθοδήγηση ευρωπαικών κυβερνήσεων και μάλιστα δημοκρατικών πεποιθήσεων. Αυτό που λέμε «κόμματα του δημοκρατικού τόξου». Δια μέσου τριών επιλογών. Σταθερών και αδιαπραγμάτευτων. Του κυρίαρχου συστήματος. Και μάλιστα συμπεριλαμβανομένου και του «σοφού» Μάριο Ντράγκι

Η πρώτη επιλογή η κερδοσκοπική ασυδοσία. Σε μια κλίμακα επικών διαστάσεων που όμοιά της ποτέ άλλοτε δεν είχε προκύψει στη γηραιά Ηπειρο. Μιλάμε για κανονικό «στριπτίζ» πλήθους, ατελείωτου και απροστάτευτου πλήθους πολιτών Φυσικά των μικρομεσαίων, τον μισθωτών και των συνταξιούχων. Οι λεγόμενοι «καρπαζοεισπράκτορες» που με συνοπτικές διαδικασίες βλέπουν ολόκληρο το περιεχόμενο του πορτοφολιού τους και των καταθέσεών τους να εξαερώνεται. Νομοτύπως

Πως γίνεται αυτό; Το πρώτο «εργαλείο» ονομάζεται «πόλεμος». Και ως γνωστόν κάθε πολεμική αναμέτρηση η ευκαιρία για αναδιανομή εισοδημάτων, εύκολου πλουτισμού και καταλήστευσης των μαζών

Το δεύτερο εργαλείο ονομάζεται «ενέργεια», δηλαδή πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Και το τρίτο «επισιτιστική κρίση». Με απλά λόγια ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Και με άλλα λόγια καμιά πενηνταριά, ίσως εκατό νοματαίοι που κουμαντάρουν τις τύχες του ανθρώπινου πλανήτη, με νόμιμο τρόπο υπό το απαθές βλέμμα δημοκρατικών κυβερνήσεων, αρπάζουν και πλιατσικολογούν. Όπως έκαναν οι κοκινσταδόρες στις πρώτες ύλες των ιθαγενών Αφρικής και Λατινικής Αμερικής

Η δεύτερη επιλογή έχει να κάνει με τις κυβερνήσεις των ευρωπαικών χωρών που σύρονται και χοροπηδάνε σαν μούμιες σε ό, τι πει και επιθυμήσει η Ουάσιγκτον και η Αμερική. Πετάει ο γάιδαρος; Φυσικά πετάει αφεντικό. Οι μεν Αμερικανοί πολεμάνε δια αντιπροσώπων, δηλαδή των Ουκρανών που καθημερινά σκοτώνονται από βόμβες και πυραύλους του ταχατσάρου Πούτιν. Οι δε Ευρωπαίοι πληρώνουν το τίμημα αυτού του πολέμου

Με αποτέλεσμα να προαναγγέλλεται, σαν προφητεία, η φτωχοποίηση και το μαζικό τουρτούρισμα γύρω από μαγκάλια και τζάκια. Οσοι έχουν. Και ίσως το δελτίο για την εξασφάλιση κάποιων αγαθών

Η τρίτη επιλογή έχει να κάνει με την παραλυσία των αφεντικών της ευρωπαικής Ενωσης. Παραλυσία ίσως μελετημένη και σκηνοθετημένη. Ποιος ξέρει. Τα βάρη πέφτουν στους ώμους των μαζών

Αν τώρα υπολογίσει κανείς ότι αυτές οι μάζες είναι πολιτικά «αναλφάβητες», ιδεολογικά «διαταραγμένες» και κοινωνικά «ζαλισμένες» τότε το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ιταλικών εκλογών είναι προάγγελος μεγάλων αλλαγών

Ας πούμε τίποτα δεν είναι σταθερό. Τα «αδέρφια της Ιταλίας» (Fratelli d Italia) από το τέσσερα τοις εκατό του 2018 σήμερα σκαρφάλωσαν κάπου στο 27%. Κανένα κόμμα και καμία παράταξη δεν πρέπει να αισθάνεται δεδομένη και αιωνίως προστατευμένη. Τα «αμνοερίφια» τιμωρούν με τις ψήφους. Και άλλοτε, ίσως στο μέλλον, θα ξεσηκωθούν και όλα μπάχαλο θα τα κάνουν

Ας πούμε επίσης ότι ο φασισμός και ο ναζισμός όχι μόνο δεν έχουν εκπνεύσει ολοκληρωτικώς, αλλά αντιθέτως νεκρανασταίνονται και προς τον θρίαμβο πορεύονται

Ας πούμε τέλος ότι το Ιταλικό παράδειγμα δεν είναι το μόνο, καθόλου μάλιστα. Μια ματιά στον χάρτη της ευρωπαικής ένωσης θα σας πείσει. Που σημαίνει ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα της αναδιανομής εισοδημάτων, του πλιάτσικου στις οικονομίες των μαζών. Και της παραλυσίας των ηγεσιών

Ο Πούτιν τρίβει τα χέρια του. Το ίδιο και οι πρωταθλητές της πλουτοκρατίας ανά την υφήλιο. Και ο Αντόνιο Γκράμσι, κορυφαίος διανοητής, σήμερα επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε. Όταν έγραφε και έλεγε «όλα πρέπει να αλλάξουν για να μη αλλάξει τίποτα»

Φοβούμαι ότι στο τέλος οι Ιταλοί ψηφοφόροι παγιδευμένοι από τα λαικιστικά συνθήματα και τις παροχές της Τζορτζίνας, θα φάνε τα μούτρα τους πάνω στον τοίχο μιας πραγματικότητας: άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς!