Δημήτρης Δανίκας

Αφού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το τελευταίο οκτάμηνο, τουλάχιστον τριακόσια ανήλικα πλάσματα κατέληξαν θύματα ορέξεων σεξουαλικά διεστραμμένων κτηνάνθρωπων. Αφού μόνο ένα στα πέντε τέτοια ανήλικα πλάσματα, άνοιξαν το στόμα τους και μίλησαν

Αφού οι γονείς των άλλων πλασμάτων που δεν έχουν μιλήσει, «εξαφάνισαν» αυτά τα αποτρόπαια, τα φρικιαστικά εγκλήματα κάτω από το χαλάκι της οικογένειας. Γιατί, σου λέει, άντε τώρα να βγούμε και να τα πούμε. Αντε τώρα να διασυρθούμε δημοσίως. Αντε τώρα να καταγγείλουμε τον σύζυγο, τον θείο, τον παππού, τον νονό η δεν ξέρω ποιον άλλο «εκλεκτό» του στενού, οικογενειακού κύκλου

Κοντά σε όλα αυτά τα τόσο εφιαλτικά και τόσο βάρβαρα που δεν τα χωράει ο νους ενός «κανονικού» και κάπως ισορροπημένου ανθρώπου, κυκλοφορούν και μερικά άλλα. Ακόμα χειρότερα και ακόμα πιο ανατριχιαστικά

Το πρώτο, ό, τι συνήθως αυτές οι κακοποιήσεις, οι βιασμοί και οι πάσης φύσεως νοσηρές καταστάσεις, λαμβάνουν χώρα εντός του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Από εκεί το πρόβλημα. Κάπου εκεί «βόσκει» και ικανοποιεί τα κτηνώδη ένστικτά του κάθε «ευυπόληπτος» πολίτης. Φυσικά υπεράνω πάσης υποψίας. Όπως λόγου χάριν ο «εκλεκτός» Μίχος με το δωδεκάχρονο κοριτσάκι

Το δεύτερο, ό, τι μπορεί ο αριθμός των θυμάτων να είναι ακόμα μεγαλύτερος. Ισως και διπλάσιος. Διότι εκτός του σπορ του «κουκουλώματος», υπάρχει και ένα δεύτερο σπορ: της απειλής, των εκβιασμών, ώστε ο ανήλικος βλαστός που υφίσταται όλα αυτά τα βασανιστήρια να κρατάει ακόμα και τώρα το στόμα του κλειστό

Το τρίτο, ό, τι οι ηλικίες αυτών των κακοποιημένων και σχεδόν «εξοντωμένων», ψυχικά και σωματικά, βλαστών κυμαίνεται από δέκα ετών μέχρι ακόμα και κάποιων μηνών. Δηλαδή τα βρέφη

Το τέταρτο, ό, τι υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους παιδόφιλους και τους παιδεραστές. Σύμφωνα, λοιπόν με ειδικούς της ψυχιατρικής επιστήμης, ο παιδόφιλος μπορεί να μην έχει αγγίξει. Μπορεί να φαντασιώνεται τις σεξουαλικές ορέξεις του. Και μπορεί, κάτω από ορισμένες συνθήκες, με τη βοήθεια ειδικών ψυχιάτρων και με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, το πρόβλημά του να το ξεπεράσει και ίσως να το θεραπεύσει

Αντιθέτως, η περίπτωση των παιδεραστών, είναι αθεράπευτη. Και μάλιστα έχει παρατηρηθεί πως μετά την έξοδό τους από την φυλακή, επιστρέφουν και επαναλαμβάνουν τα ίδια, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Επομένως μοναδική σωτηρία κάθε κοινωνίας από την μάστιγα της παιδεραστίας, είναι μόνο η φυλακή εφ όρου ζωής. Όταν λέμε «ισόβια», εννοούμε «ισόβια»

Και το πέμπτο, ό, τι κάθε χρόνο παρατηρείται αύξηση κρουσμάτων. Τουτέστιν περισσότερα θύματα. Τουτέστιν περισσότεροι παιδεραστές. Πράγμα που σημαίνει πως αντί η δημοσιοποίηση αυτών των αρρωστημένων καταστάσεων, να περιορίσει αντιθέτως μεγαλώνει, ερεθίζει τις ορέξεις αυτών των πανάθλιων παιδεραστών

Και τέλος κοντά σε όλα αυτά, η κρατική ανεπάρκεια, η σχεδόν τριτοκοσμική κατάσταση με ελάχιστες υποδομές, με μικρό αριθμό κοινωνικών λειτουργών και με νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλά και δικαστικές αποφάσεις που μάλλον ενθαρρύνουν, παρά περιορίζουν την διάδοση και κυκλοφορία αυτής της αρρώστιας που εν Ελλάδι έχει λάβει χαρακτήρα πανδημίας

Και για να καταλήξω. Ο Covid είτε έτσι είτε αλλιώς στο τέλος θα συρρικνωθεί και θα εξαφανιστεί. Όμως όπως βαδίζουμε, η παιδεραστία θα ζει, θα αυξάνεται και θα βασιλεύει. Ολοι μαζί: Ελλάδα πιο χαμηλά, ακόμα πιο χαμηλά.