Δημήτρης Δανίκας

Ούτε εκεί. Ακόμα και τα σκουπίδια θα αισθάνονται ντροπή. Κι αυτά θα ξεσηκωθούν και θ αρπάξουν ζωστήρα κανονική και αιχμηρή

Αυτός λοιπόν, ο φερόμενος ως ρεπόρτερ κάποιας κυρίας που δεν είναι μέλος της Ενώσεως και που ισχυρίζεται πως λέει αλήθειες, είπε ότι διάβασε την έκθεση του ιατροδικαστή και έτσι έμαθε από πρώτο χέρι για το ακριβές μέγεθος των γεννητικών οργάνων της δωδεκάχρονης της τραγικής!

Ούτε ιερό, ούτε όσιο, ούτε ίχνος, μισή ρανίδα φρένου, συστολής, αλληλεγγύης, ευαισθησίας. Κάτι απ αυτές τις ιδιότητες που υποτίθεται πως έχει καλλιεργηθεί στο είδος των ανθρώπων, ειδικά σ αυτή την ευρωπαική γωνιά των προγόνων, του φωτός, της δημοκρατίας, της σοφίας και του πολιτισμού

Και τα ερωτήματα πέφτουν βροχή. Με ποιο τρόπο και από ποιον πρόθυμο κατέληξε η ιατροδικαστική έκθεση στα χέρια αυτού του κάδου σκουπιδιών; Δεν πρέπει αμέσως να οριστεί επιτροπή να ερευνήσει και να αποφανθεί; Μπα σου λέει, δημοσιογράφοι είναι, ό, τι θέλουν κάνουν και όλοι μπροστά τους γονυπετείς. Τέτοια πράγματα

Πάμε πιο βαθιά. Και το ΕΣΡ τι ακριβώς κάνει; Εννοώ τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Σφυρίζουν αδιάφορα; Παριστάνουν τον τροχονόμο; Βλέπουν, και ακούνε για να περνάει η ώρα; Μπας και τίποτα δεν κάνουν; Μπας και κατά βάθος τα μέλη του συμφωνούν; Ακρα του τάφου σιωπή

Ελάτε τώρα να ρίξουμε μια ματιά στο βάθος μέχρι τον πάτο του βυθού. Αυτό το πλάσμα. Των δώδεκα ετών. Διακορευμένο. Εκπορνευμένο. Κατά συρροή προς εκμετάλλευση από πλήθος αρσενικών. Εκτός από τον Γολγοθά του. Εκτός από τα ατελείωτα ψυχικά και σωματικά βάσανα και μαρτύριά του. Εκτός από το γεγονός του «ενταφιασμού» του. Εκτός απ όλα αυτά έχει μετατραπεί σε δόλωμα δημοσιογραφικό προς άγρα πελατών

Πλήθος δημοσιογράφων ορμούν και τσιμπολογούν. Επί καθημερινής βάσεως. Σε όλες τις ειδησεογραφικές και άλλες παρόμοιες εκπομπές. Με το επιχείρημα της ενημέρωσης. Τάχα μου. Το κορμάκι του, η ψυχούλα της, τα βάσανά της, το μαρτύριό της πουλάνε τρελά

Εμείς, από την άλλη. Να έχουμε στήσει αυτί. Εμείς στον καναπέ με το βλέμμα αχόρταγο και το μυαλό γεμάτο άχυρα να καταβροχθίζουμε το κάθε τι. Ολες τις λεπτομέρειες. Με το νι και με το σίγμα. Όλα να τα μαθαίνουμε. Και την περιέργειά μας να χορταίνουμε. Το δωδεκάχρονο πλάσμα λοιπόν, αφού πρώτα υπέστη αλλεπάλληλους βιασμούς και άλλους τόσους ψυχικούς και ψυχολογικούς κλονισμούς, στη συνέχεια κατέληξε όπως τα ψοφίμια στα κοράκια

Τριπλός ο αλλεπάλληλος βιασμός. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξέρετε τι προτείνω εγώ; Να την βγάλουν στους δρόμους, να την περιφέρουν από γειτονιά σε γειτονιά. Να την βλέπουμε από κοντά. Και όποιος γουστάρει, κατά τα κέφια του καθενός, να κάνει ό, τι του κατεβάζει η κούτρα του. Να φτύνει, να μουτζώνει, να χλευάζει, να ειρωνεύεται, ακόμα και δημοσίως να την βιάζει

Κοινωνία ο καθρέφτης σου είμαι. Όχι ακριβώς. Αυτό το πλάσμα, αυτά που ακόμα υφίσταται, αυτός ο στιλπνός, ο αδιάψευστος καθρέφτης μιας Ελλάδας που η ντροπή της και ο μαζικός πολιτισμός της έχουν βυθιστεί και έχουν εκπνεύσει παρέα με τα πλαστικά και τα μύρια όσα ρίχνουν οι παραθεριστές, οι Ελληνάρες, κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών!