Δημήτρης Δανίκας

Τι πάει να πει αυτό; Μα φυσικά τα χρήματα ή μέρος των χρημάτων προέρχεται από τον δημόσιο κορβανά. Ομως «κάτω τα χέρια» απ’ αυτές. Επομένως όλα επαφίενται στον «πατριωτισμό» τους. Που σημαίνει πεδίο ελεύθερο και παραγωγικό. Στήνεις μια πρώτης τάξεως μπίζνα παριστάνοντας τον ουμανιστή και τον φιλάνθρωπο.

Γιατί «ουμανιστές» και γιατί «φιλάνθρωποι»; Επειδή εκ του καταστατικού τους προκύπτει η εξής ανιδιοτελής αρχή: πρόκειται για ιδιωτικούς οργανισμούς για να απαλύνουν τον πόνο, να προωθήσουν τα συμφέροντα των φτωχών, την προστασία του περιβάλλοντος, την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών. Τουτέστιν, σε αρκετές περιπτώσεις τα αρχιγράμματα ΜΚΟ η προβιά κάτω από την οποία αχόρταγος λύκος να κατασπαράξει παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Ποιο το παραπλανητικό μείγμα; Η «ερωτική» διασταύρωση της προβιάς του λύκου με τα ράσα ενός παπά. Για δύο λόγους. Επειδή οι απροστάτευτοι, οι ηλικιωμένοι, όλα τα πλάσματα ενός «κατώτερου θεού» δεν είναι οργανωμένοι, δεν έχουν σωματείο, δεν διεκδικούν και, κυρίως, δεν ψηφίζουν. Επομένως «δεν υπάρχουν». Μωρέ δεν πά’ να πνιγούν!

Ο δεύτερος επειδή η εκκλησία ο ναός του θεού. Αρα η συνεύρεση μιας «ανιδιοτελούς» Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης με τα επίσης ανιδιοτελή «ράσα» η τέλεια συνύπαρξη για την εκμετάλλευση και τον πλουτισμό μέσω μιας «κιβωτού» στέγασης κακοποιημένων παιδιών. Τέλεια.

Τα αποτελέσματα αυτής της «κιβωτού» εξέρχονται σταδιακά στο φως της δημοσιότητας. Αφού, εκτός όλων των άλλων, πλήθος επώνυμων με φιλανθρωπικές ευαισθησίες, είχαν καταθέσει τον «όβολό» τους υπέρ της τάχα ανιδιοτελούς δραστηριότητας αυτής της «κιβωτού». Ετσι ο εν λόγω παπάς παρέα με την παπαδιά του επιδίδονταν σε τρικούβερτα χρηματικά γλέντια, ενώ παραλλήλως «μαστίγωναν» με διάφορους τρόπους όλα αυτά τα παιδιά. Θησαύριζαν και βασάνιζαν.

Πάμε τώρα στον ρόλο της Πολιτείας. Διά του αρμόδιου υπουργείου. Επί όλων των κυβερνήσεων. Η ενοχή και η ηθική αυτουργία είναι και διαχρονική και διακομματική. Ολοι το ίδιο. Δηλαδή εποπτεία μηδενική. Δηλαδή έλεγχος μηδενικός. Δηλαδή «σφυρίζανε αδιάφορα». Ασε που τους βόλευε. Αφού, σου λέει, «να ’ναι καλά ο παπάς και η παπαδιά, οι άνθρωποι κάνουν αυτό που κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε εμείς». Τουτέστιν το ζεύγος είχε υποκαταστήσει εργολαβικά τον ρόλο που θα έπρεπε να παίξει το κράτος. Μόνο που λαμπάδες στο μπόι τους δεν άναβαν. Επί καθημερινής βάσεως.

Πάμε τώρα στην πεμπτουσία του προβλήματος. Το υπέρτατο κριτήριο πολιτισμού ενός τόπου είναι ένα. Μοναδικό και αναντικατάστατο. Η σχέση της Πολιτείας με κάθε απροστάτευτο πλάσμα και κάθε κακοποιημένο «αμνό» του θεού. Εχεις δημιουργήσει δομές προστασίας αυτών των «παιδιών ενός κατώτερου θεού»; Οχι; Ε, τότε είσαι καρφωμένος στον Μεσαίωνα. Ε, τότε στον Τρίτο Κόσμο και ακόμα πιο κάτω.

Ολοι αυτοί, οι τάχα χριστιανοί, υποκριτές, φαρισαίοι, ιησουίτες και γραμματείς, μοναδικό τους μέλημα και αποκλειστικός τους σκοπός είναι να ζεσταίνουν τις καρέκλες τους, να εισπράττουν το παραδάκι τους και να «κοιμούνται» στο ίδιο κρεβάτι με διαπλοκή, διαφθορά και διαστροφή.

Οχι, σε αυτή την ανείπωτη τραγωδία ο παπάς και η παπαδιά δεν ήταν οι πρωταγωνιστές. Υποδύονταν δεύτερους ρόλους. Πρωταγωνιστές οι ηθικοί αυτουργοί. Μα φυσικά οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποι της Πολιτείας. Αυτοί το εφαλτήριο του παπά και της παπαδιάς. Οπως λέει και η γνωστή ρήση «όλοι μπορούμε να γίνουμε “δολοφόνοι” αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα».

Οι «δολοφόνοι» βρέθηκαν. Οι συνθήκες εύκρατες και παραγωγικές. Κι εμείς, όλοι εμείς, απλοί θεατές. Τα διαβάσαμε, τα μάθαμε, προσωρινά ανατριχιάσαμε και σε λίγο όλα αυτά θα τα προσπεράσουμε.

Από την αδιαφορία στην παραλυσία. Από την παραλυσία στη σαπίλα. Και από τη σαπίλα στον εθισμό. Κάπως έτσι πορεύεται ο κρατικός μηχανισμός. Κάπως έτσι πορεύεται η κοινωνία. Και εις ανώτερα!