Δημήτρης Δανίκας

Κάπως έτσι γκρεμίστηκαν το επιτελικό κράτος, η ψηφιακή διακυβέρνηση και οι όποιες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οπως αποκαλύπτουν οι ποιοτικές επεξεργασίες των δημοσκοπήσεων. Και κάπως έτσι, τα μικρότερα κόμματα σκαρφαλώνουν σε κάπως μεγαλύτερα ποσοστά.

Κάπως έτσι, όπου και να βρεθείς, μια φράση ακούς: πάλι θα ψηφίσουν Μητσοτάκη; Που σημαίνει: «Μα δεν έχουν βάλει μυαλό;». Και ακόμα χειρότερα: «Μα τι άλλο να μας συμβεί ώστε επιτέλους ο Μητσοτάκης να γκρεμιστεί;».

Κάτω από το βάρος αυτών των εξελίξεων το πρώτο και εντελώς λογικό θα ήταν η εκτόξευση του Αλέξη ως καταλληλότερου πρωθυπουργού και του ΣΥΡΙΖΑ ως υποψήφιου πρωταθλητή.

Το στοιχειώδες δηλαδή. Η παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να λαμβάνει τη σκυτάλη με τη σιωπηρή επωδό: «Αντε μια δεύτερη ευκαιρία μπας κι εσείς βάλετε το τρένο σε ράγες πιο ασφαλείς».

Ελα όμως που ο Αλέξης τσιμπολογάει κάτι περισσότερο από 0,5%. Ελα που οι εκροές από το κόμμα του προς το «γαλάζιο» στρατόπεδο σκαρφαλώνουν στο 9%. Ελα που οι εκροές από τη Νέα Δημοκρατία προς τους ταχαριστερούς δεν ξεπερνάνε το 4%. Και έλα που κάθε εβδομάδα τα ποσοστά του Κυριάκου υπερβαίνουν το 30%.

Εκ πρώτης όψεως, όλα αυτά ακούγονται εξωφρενικά, σαν σκηνή από θεατρικό έργο του παραλόγου. Κι όμως, με μια δεύτερη ανάγνωση, όλα, μα όλα εξηγούνται. Κι όμως, ο Αλέξης πορεύεται δεύτερος και καταϊδρωμένος προς την τελική πράξη αυτής της εκλογικής διαδρομής.

Το πρώτο λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συστημικό. Αυτό προσλαμβάνει η συνείδηση των πολιτών. Βασικό αυτό. Και είναι κόμμα συστημικό, επειδή άλλα εννοούσε με την ταχαριστερή του ρητορική. Και άλλα έκανε με την κυβερνητική του πρακτική.

Το τρίτο λοιπόν. Αυτή η συστηματική, η αδιόρθωτη αντίφασή του, η αχίλλειος πτέρνα του. Τα παραδείγματα πολλά. Και το σύστημα το υπηρέτησε όσο κανένα άλλο κόμμα στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της συνακόλουθης φτωχοποίησης μαζών. Και τα πιο σκληρά, αδυσώπητα μέτρα έλαβε εναντίον των «μη προνομιούχων», όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Και το μεγάλο κεφάλαιο ευνόησε σκανδαλωδώς και προκλητικώς. Και τους μικρομεσαίους τούς «έγδαρε» φορολογικώς. Και τη συμμαχία με την Ουάσινγκτον τη θωράκισε. Και το «Μακεδονικό» το έλυσε υπό τις ενθουσιώδεις ιαχές των πιο ισχυρών Ευρωπαίων.

Με απλά λόγια, ο Αλέξης άριστα έπραξε. Για τα συμφέροντα του συστήματος φυσικά. Οι ένοικοι υπογείων και πρώτου, άντε δευτέρου ορόφου, πλήρωσαν το μάρμαρο. Οι άλλοι, του ρετιρέ, σε μόνιμο τρικούβερτο γλέντι. Με τέτοια Αριστερά, κι εγώ είμαι αριστερός, έλεγαν «επώνυμοι» ολιγάρχες της Σωρρακώσταινας.

Τέσσερα λοιπόν. Κοντά σε όλα αυτά και η διαχείριση των κρατικών σιδηροδρόμων. Οπου τα βαγόνια, οι διαδρομές και τα εισιτήρια εκποιήθηκαν και αγοράστηκαν με 45 εκατομμύρια. Δηλαδή φραγκοδίφραγκα. Και η ιταλική δημόσια εταιρεία που έναντι πινακίου φακής αγόρασε τον ΟΣΕ λαμβάνει ετησίως από τον δημόσιο κορβανά 50 εκατομμύρια ευρώπουλα για την εξυπηρέτηση... της άγονης γραμμής Αθηνών - Θεσσαλονίκης! Ο ταχαριστερός Χρήστος Σπίρτζης σε ρόλο τροχονόμου δίνοντας προτεραιότητα στους Italiani Ragazzi. Τουτέστιν, «αδέρφια μας αλήτες, πουλιά»!

Οσο αυτό δεν λέγεται ξεπούλημα νεο-αποικιοκρατικού επιπέδου κάποιου κρατιδίου της Υποσαχάριας Αφρικής, τόσο εγώ είμαι αστέρας της Πυρηνικής Φυσικής και στελεχάρα του MIT!

Το συμπέρασμα απλό και λογικό. Αφού, σου λέει, όλα σχεδόν τα κόμματα υπηρετούν το ίδιο το σύστημα το ελληνικό. Αφού, σου λέει, ο μονόδρομος είναι αυτός ο συστημικός. Τότε κριτήριο είναι ένα και μοναδικό: ποιος ο καλύτερος διαχειριστής; Καταλάβατε τώρα ποιο το μεγαλύτερο και μέχρι στιγμής το ακατανίκητο επιχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη; Μα φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας ο ταχαριστερός.

Και βάζω στοίχημα. Ο,τι και να συμβεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερος και καταϊδρωμένος θα βγει!