Δημήτρης Δανίκας

Αρκετοί εξ αυτών αγνοούν η κάνουν πως αγνοούν μερικές, βασικές παραμέτρους που εκτροχίασαν το «όχημα» του Αλέξη προς τον γκρεμό. Μερικά παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά

Όπως το ευρηματικό και άκρως πιασάρικο, διαφημιστικό σλόγκαν «πρώτη φορά Αριστερά». Μπορεί, άραγε, ένα πολιτικό κόμμα αριστερών, ριζοσπαστικών προδιαγραφών να διατηρήσει και να υπηρετήσει, δηλαδή να μην προδώσει τις βασικές του αρχές κατά την διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας; Όχι δεν μπορεί. Το σύστημα θα τον αφομοιώσει. Με απλά λόγια θα υποχρεωθεί σε τέτοιους και τόσους συμβιβασμούς που στο τέλος αγνώριστος και μεταλλαγμένος ο ΣΥΡΙΖΑ ο αριστερός

Γι αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα αρνείται, κατηγορηματικά, κάθε είδους συμμετοχής σε μια κυβέρνηση έστω ακόμα και «ειδικού σκοπού». Μπήκες; Αλλαξες! Μπήκες; Εφυγες!

Απόδειξη περί τούτου η κυβερνητική συνεργασία με το κόμμα των ΑΝ. ΕΛ του Πάνου Καμμένου. Μα πως είναι δυνατόν μια παράταξη αριστερών, ριζοσπαστικών προδιαγραφών, να συναλλάσσεται με εθνικιστές και σχεδόν ακροδεξιούς;

Απόδειξη ακόμα η υποδειγματική εναρμόνιση του ΣΥΡΙΖΑ με τις απαιτήσεις των «θεσμών», δηλαδή των δανειστών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Απόδειξη ακόμα το διαπιστωμένο γεγονός πως η κυβερνητική θητεία του Αλέξη Τσίπρα στιγματίστηκε από δύο πράγματα. Από τη μια ο διασυρμός της Αριστεράς και από την άλλη η υποδειγματική εξυπηρέτηση όλων των απαιτήσεων των κυρίαρχων συστημικών

Με απλά λόγια η σχεδόν πεντάχρονη αριστερή, κυβερνητική παρένθεση λειτούργησε στο τέλος ως το πιο καλοκουρδισμένο πλυντήριο όλων των αμαρτιών της Νέας Δημοκρατίας. Γι αυτό ήταν απαραίτητη, για το σύστημα, αυτή η αριστερή παρένθεση. Και ήταν απαραίτητη για να ολοκληρωθεί, με άρτιο τρόπο, το πακέτο των απαιτήσεων και για να διασυρθεί κάθε αριστερή, εναλλακτική πρόταση. Πανάξιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή έκαμε όσα η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορούσε να κάνει. Αλλά και γιατί έτσι το πλήθος των ψηφοφόρων της αισθάνθηκαν απροστάτευτοι, ταπεινωμένοι και προδομένοι. Μ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια

Ενός «λάθους» μύρια έπονται. Όπως λόγου χάριν η πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα. Με «τριπλό» διχασμό. Και κόμμα κυβερνητικό. Και κίνημα διαμαρτυρίας. Και με διαθέσεις και προθέσεις πράσινης σοσιαλδημοκρατίας. Με όλα και με τίποτα μαζί. Το ένα ροκάνιζε και παγίδευε το άλλο

Αυτός ο «τριπλός» διχασμός η πηγή τυχοδιωκτισμού και οπορτουνισμού. Πορευόμαστε με ό, τι να ναι. Αλληθωρίζοντας, ακόμα, προς την μεριά των ψηφοφόρων της «Χρυσής Αυγής». Ακόμα και με μόνιμους «επισκέπτες» του Τουρκικού προξενείου. Με όλους. Αρκεί να κερδίσουμε ψήφους, έτσι ώστε να επανακτήσουμε την κυβερνητική εξουσία

Όλα αυτά και πολλά άλλα, οι αιτίες μιας διαπίστωσης λαικής. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα κόμμα που μαιμουδίζει αριστερά, που πορεύεται τυχοδιωκτικά και οπορτουνιστικά, που τα στελέχη του πάσχουν από αφόρητο ερασιτεχνισμό και όπου το σύνολο μοιάζει με καφενείο και παιδική χαρά

Όπως έλεγε και κάποιος πολιτικός «κάθε ψηφοφόρος χωριστά μπορεί να είναι ανόητος, όμως όλοι μαζί είναι σοφοί»

Και για να τελειώνω: μπήκες στην κυβέρνηση; Αλλαξες. Μπαίνεις αριστερός, βγαίνεις δεξιός!