Δημήτρης Δανίκας

Για πολλούς λόγους. Όπως η συγκρότηση της. Όπως η αυτοπειθαρχία της. Όπως η λάμψη της. Όπως η μαχητικότητά της. Αλλά και επειδή είναι νέα γυναίκα.

Ομως από την αρχή της κούρσας ήταν συγκρατημένη. Όμως από την αρχή της κούρσας δεν είχε, δημοσίως, εκδηλώσει την πρόθεσή της να «σπάσει αβγά» εντός του κόμματός της. Όμως η τοξικότητα που εξέπεμπαν, μονίμως και αδιαλείπτως κάποια από τα στελέχη της, ουδέποτε την καταδίκασε με τα ονόματά τους. Όμως η προεκλογική της πορεία έμοιαζε σαν την ρήση «να τα αλλάξουμε όλα για να μην αλλάξει τίποτα».

Ποιο το ιδεολογικό της στίγμα; Η Αριστερά; Μα αυτή η πλατφόρμα καταδικάστηκε ακόμα και στις λαικές, παραδοσιακές αριστερές γειτονιές της Αττικής. Ποιος ήταν ο στόχος της; Ο Μητσοτάκης; Μα η πολυμορφική και πολυσυλλεκτική στρατηγική του Μητσοτάκη ήταν το πλεονέκτημά του.

Η εμμονή και η ιδεοληψία ότι ο Μητσοτάκης είναι «δεξιός που χαιδεύει την ακροδεξιά» είναι τόσο έωλο και τόσο αναχρονιστικό. Και το ακόμα πιο αρνητικό το εξής γεγονός: ενώ η ίδια, αυτή η λαμπερή νέα γυναίκα, ήταν ένα από τα πρωτοκλασάτα στελέχη χάραξης μιας πολιτικής που γκρέμισε το κόμμα της από το 32% στο 17%, ουδέποτε δημοσίως δεν τοποθετήθηκε διεξοδικά, εξαντλητικά και αυτοκριτικά. Τι έγινε συντρόφια της Κουμουνδούρου; Α ξέρεις τώρα δεν είναι η ώρα. Πρώτα πρέπει να συνέλθουν τα αρμόδια κομματικά όργανα και ύστερα να δημοσιοποιηθούν οι τελικές, συλλογικές αποφάσεις.

Βράσε όριζαν κινεζική. Με απλά λόγια, ένα τόσο νέο πλάσμα. Μια τόσο αυτοελεγχόμενη πολιτικός. Μια ελπίδα εκσυγχρονισμού και ανανέωσης, εξακολουθούσε να πορεύεται με παλιά, σκουριασμένα υλικά.

Ετσι η απάντηση πως «ναι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας αλλά κυβερνησιμότητας» κατάρρεε σαν χάρτινος πύργος. Η Εφη Αχτσιόγλου έχει όλα τα προσόντα. Όμως η πρακτική της, οι εσωκομματικές ισορροπίες και η προσκόλληση στα ίδια, καταλήγουν στην αυτοαναίρεσή της.

Αυτό το κενό συμπληρώνει ο Στέφανος Κασσελάκης. Γιατί ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη «συνταγή». Το πιο χαρακτηριστικό προέκυψε τελευταία από ραδιοφωνική συνέντευξη στο «Κόκκινο» με μια τοποθέτηση για τον Παύλο Πολάκη:

«Ο Παύλος Πολάκης εξαπολύει συστηματικά υβριστικές επιθέσεις απέναντι σε εμένα, στους προηγούμενους υποψηφίους και σε σειρά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Το ερώτημα της ενότητας δεν βαραίνει την από εδώ πλευρά, αλλά την από εκεί πλευρά. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπορεί να μη λέει ότι καταδικάζει αυτού του είδους τις επιθέσεις. Δεν μπορεί ο κ. Πολάκης να καθυβρίζει όποιον μιλάει ελληνικά και να μην τον αποδοκιμάζει».

Εγώ, προσωπικά συμφωνώ μαζί της. Όμως το ερώτημα είναι απλό: γιατί μέχρι σήμερα δεν αναφέρθηκε, με συγκεκριμένα ονόματα, στα πρόσωπα που εκπέμπουν και διασπείρουν τοξικότητα; Γιατί μέχρι σήμερα ο Πολάκης στο απυρόβλητο; Δηλαδή για να το κάνει έπρεπε πρώτα ο Πολάκης να στηρίξει δημοσίως τον αντίπαλό της τον Κασσελάκη;

Τι σημαίνει αυτό; Συγχωρεμένος και προστατευμένος κάθε «τοξικός» αρκεί να είναι μαζί μου και να υποστηρίζει την υποψηφιότητά μου. Και ασυγχώρητος εχθρός όποιος «τοξικός» στηρίζει τον αντίπαλό μου.

Και κάτι ακόμα: ο τολμών νικά. Όπως λένε και οι Αμερικανοί «be your self». Επιτέλους άφησε την κομματική μούχλα και όρμησε με αλήθεια, γενναιότητα και τόλμη να κερδίσεις την κοινωνία. Στοιχειώδες αγαπητή Εφη. Μπορείς αρκεί από τα γραφεία, τις ισορροπίες και τα τετριμμένα να βγεις!