Δημήτρης Δανίκας

Ο λόγος σχετικά με τις αποστομωτικές ατάκες του «ακροδεξιού» Αδωνι Γεωργιάδη προς τους συντρόφους του Περισσού


Η πρώτη: «καλές είναι οι θεωρίες αλλά υπάρχει πραγματική ζωή, δείξτε μου σήμερα, ένα εργοστάσιο που δεν δούλεψε. Όλα δουλέψανε. Για ποιο λόγο όλα τα εργοστάσια δούλεψαν; Γιατί οι εργάτες δεν απήργησαν; Αν εσείς κύριοι της Αριστεράς είστε ευχαριστημένοι από σημερινή απεργιακή κινητοποίηση μου περισσεύει»

Η δεύτερη: «είπατε ότι δεν πέτυχε η απεργία λόγω δικαστικών αποφάσεων και εκφοβισμού. Αν πράγματι το πιστεύετε έχετε καταργήσει όλη σας την ιστορία, αν βασίζεστε σε δικαστικές αποφάσεις… Ένα κόμμα που ευαγγελίζεται επανάσταση προλεταριάτου δεν μπορεί να λέει ότι υποκύπτουν τα μέλη τους σε δικαστικές αποφάσεις»

Ψέματα; Καθόλου. Και η απεργία έγινε για το «φαίνεσθαι». Και η αναστάτωση κατέληξε μαρτύριο για τεράστιο πλήθος μετακινούμενων πολιτών. Κυρίως των φτωχών στρωμάτων. Και αυτά τα πλήθη αναγκάστηκαν να πληρώσουν ένα σκασμό λεφτά σε taxi προκειμένου να μετακινηθούν και να διέλθουν, πλαγίως, κάπου στο αποκλεισμένο κέντρο

Και η εικόνα της απεργίας μουχλιασμένη και ξεπερασμένη. Και οι πορευόμενοι ήταν «ελάχιστοι» συγκρινόμενοι με το πλήθος που είτε αδιαφόρησε είτε περιφρόνησε. Και όλα αυτά κατέληξαν ως επαναστατική γυμναστική για τον Περισσό. Αλλά και ως επίδειξη «δυνάμεως» εκ μέρους των βολεμένων εργατοπατέρων. Και τίποτα δεν πρόκειται ν αλλάξει. Και το νομοσχέδιο, στο τέλος, θα περάσει

Να πάω παρακάτω; Να πάω. Αν η κοινωνία βάλλεται πανταχόθεν. Τόσο με το «αντεργατικό νομοσχέδιο» όσο και με τον φρενήρη καλπασμό ακρίβειας και αισχροκέρδειας. Αν δηλαδή όλα μα όλα είναι αντιλαικά και εχθρικά, τότε πως εξηγείται «αντίσταση καμιά»;

Φόβος; Ανασφάλεια; Μπορεί. Πάντως η δράση χρειάζεται αντίδραση, αλλιώτικα τίποτα δεν πρόκειται ν αλλάξει. Πασίγνωστα όλα αυτά

Απεργιακή κινητοποίηση των 24 ωρών με την κάθοδο μόνο των δημοσίων υπαλλήλων, της μονιμότητας και «εκ του ασφαλούς» δεν λογίζεται ούτε υπολογίζεται ως δυναμική απάντηση του προλεταριάτου και των λοιπών εργαζομένων.

Απεριγιακός αγώνας, φερ ειπείν, είναι αυτός των Αμερικανών ηθοποιών που διαρκεί μήνες τώρα

Και όποιος πιστεύει ότι κάθε Αμερικανός ηθοποιός είναι star και πολυεκατομμυριούχος, δεν ξέρει που τραβάει και που πηγαίνει. Γιατί εκτός από το «μικρό» πλήθος των πρωτοκλασάτων ονομάτων της Show Bizz, όλοι οι άλλοι προέρχονται από το κάτω ράφι. Δηλαδή του μεροκάματου, των φραγκοδίφραγκων και του «δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει»

Με απλά λόγια είτε οι αντικειμενικές συνθήκες είναι εύκρατες και το πλήθος του μόχθου αποφασισμένο για « η ταν η επι τας» η άλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Πως λέμε «ολίγον έγκυος»; Πως λέμε «τύπος σοκολάτας»; Πως λέμε «να κάνουμε κάτι για να δείξουμε κι εμείς ότι υπάρχουμε»; Κάπως έτσι

Είσαι για αγώνα διαρκείας μέχρι την τελική νίκη; Ε τότε πάμε. Αλλιώτικα άστα να πάνε. Η αλήθεια είναι μία. Διαπιστωμένη από την πράξη. Το εργατικό κίνημα σε άτακτη υποχώρηση. Και μέχρι στιγμής εκείνο που πρυτανεύει είναι το «σκάσε και κολύμπα». Σύντροφοι δυστυχώς, προσωρινά, χάσαμε!