Δημήτρης Δανίκας

Ένα λοιπόν. Μόνο απ έξω η αλλαγή και η ανατροπή. Κι αυτό επειδή οι «ιδιοκτήτες» της Κουμουνδούρου είχαν βολευτεί επιδιδόμενοι στις εσωτερικές, μουχλιασμένες, ισορροπίες. Το έδαφος το σαθρό κατέληξε κόκκινο χαλί ώστε ο Κασσελάκης να διαβεί.

Δύο λοιπόν. Αυτή η ακινησία, η παραλυσία και βολική «ανυπαρξία» τα καλύτερα και πιο γόνιμα συστατικά για την έλευση και κυριαρχία του Στέφανου Κασσελάκη. Με απλά λόγια, ενώ η Εφη Αχτσιόγλου διαθέτει όλα τα προσόντα για την ηγεσία, η στρατηγική των ισορροπιών και της ατολμίας άνοιξε την πόρτα για την είσοδο του πρωταγωνιστή.

Τρία λοιπόν. Αλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν έφυγε και το κόμμα το «εγκατέλειψε» είχε υπογραμμίσει μια μεγάλη αλήθεια: ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει συθέμελα. Μπορούσε να το κάνει; Όχι δεν μπορούσε. Αν το τολμούσε θα ήταν σαν έναρξη εμφυλίου αλληλοσπαραγμού και «ανθρωποφαγίας».

Τέσσερα λοιπόν. Προς το που η αλλαγή; Μα φυσικά προς τα δεξιά. Όπως σημείωνε ο «Guardian» νομίζω, πρόθεση του Κασσελάκη είναι η μετατροπή του διπολικού, πολιτικού σκηνικού, όπως στις ΗΠΑ: απ εδώ οι Ρεπουμπλικάνοι, απ εκεί οι Δημοκρατικοί.

Πέντε λοιπόν. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, πράγμα «φυσικό», τότε οι πολιτικές των δύο μεγάλων κομμάτων θα εφάπτονται. Όπως ο Κυριάκος και όχι η Νέα Δημοκρατία, εισχώρησε σε παραδοσιακά «κάστρα» της Αριστεράς έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα εισχωρήσει προς τα αντίστοιχα της Δεξιάς.

Εξι λοιπόν. Εντελώς λάθος η εκτίμηση περί διχασμού. Δηλαδή τι; Θα φύγει ο Φίλης; Δηλαδή τι; Θα φύγει ο Μπαλάφας και ο Δρίτσας; Ας το κάνουν. Μα αν κάτι τέτοιο συμβεί τότε ο Κασσελάκης θα πανηγυρίζει. Στοιχειώδες.

Εφτά λοιπόν. Η επικοινωνία, το look και το image, οι ακλόνητοι πυλώνες της σημερινής, μεταμοντέρνας εποχής. Μην ακούω ανοησίες. Απαντες ασχολούνται με την εικόνα τους. Διαβάστε, επιτέλους, τα διδάγματα του Μάρσαλ ΜακΛούαν, του Καναδού ερευνητή για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα έχει γράψει εδώ και μισό αιώνα. Ελεος!

Οκτώ λοιπόν. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθούν πεισματικά να πρεσβεύουν αριστερές, θολές, πολιτικές πρέπει μια απόφαση να πάρουν οριστικά: είτε να συμφιλιωθούν με την κυριαρχία του Στέφανου Κασσελάκη και φυσικά να την υπηρετήσουν είτε να φύγουν με το κεφάλι ψηλά. Γιατί, πρέπει να γνωρίζουν αυτό που αντιλαμβάνονται μωρά βρεφονηπιακών σταθμών: κυβέρνηση θα διεκδικήσεις μόνο αν μετακινηθείς προς το κέντρο και τα δεξιά. Αλλιώτικα εκεί εκεί στη Β εθνική με μονοψήφιο αριθμό.

Εννέα λοιπόν. Η κυριαρχία Κασσελάκη πετάει στο καναβάτσο την σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης και το κόμμα του ευεργετήθηκαν από την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτό, όπως φαίνεται, είναι προσωρινό. Τώρα δεν αποκλείεται ο αρχηγός να βλέπει, άναυδος και αποσβολωμένος, τα ποσοστά του να κατρακυλάνε κάτω από το όριο του 8%. Η σύγκριση ανάμεσα σ αυτόν και τον Κασσελάκη είναι αντίστοιχη με εκείνη του Ερρίκου Λίτση φερ ειπείν με τον Ράιαν Γκόσλινγκ.

Δέκα λοιπόν. Αν, το τονίζω αυτό με κεφαλαίο το ΑΝ, ο Κασσελάκης δεν είναι φούσκα, ε τότε όλα αλλάζουν ριζικά. Δεκάδες του πολιτικού προσωπικού θα μοιάζουν με «απομεινάρια» μιας άλλης εποχής. Και δεκάδες προεστοί όλων των παρατάξεων θα καταλήξουν στην «αλεστική μηχανή».

Και για να τελειώνω. Η ύπαρξη και λειτουργία δύο μεγάλων κομμάτων, απαραίτητη, βασική, στοιχειώδης προυπόθεση λειτουργίας του πολιτεύματος. Κάτι τέτοιο θα κάνει καλό στον Κυριάκο για την ανασύνταξη των δυνάμεών του. Και θα είναι ευεργετικό για τη λειτουργία του συστήματος.

Το πιο απίστευτο αυτής της έλευσης «από το πουθενά» μοιάζει με παγκόσμιο ρεκόρ. Η κοινωνία κοιτάει μπροστά. Ενώ το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ με το βλέμμα καρφωμένο στο παρελθόν. Η Σωρρακώσταινα στην παγκόσμια πρωτοπορία: ένας από τους δύο πολιτικούς πρωταγωνιστές της προέκυψε εκτός κομματικού σωλήνα. Και με την δική του σεξουαλική διαφορετικότητα.

Μπας και όλα αυτά είναι συμπεράσματα βιαστικά; Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης «σύντροφοι η ζωή θα δείξει»!