Δημήτρης Δανίκας

Πρόσφατο παράδειγμα, η έλευση του Στέφανου Κασσελάκη. Από το πουθενά. Που αν αναδειχθεί αρχηγός του κόμματος, ε, τότε ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφωθεί, μεταλλαχθεί και ίσως τα ποσοστά του να σκαρφαλώσουν σε διψήφιο αριθμό. Ο Κασσελάκης ως σωτήρας ενός κόμματος που μέχρι πρόσφατα τραμπαλιζόταν μεταξύ ασταμάτητης φθοράς και τελικής ανυπαρξίας.

Το πιο σουρεαλιστικό και εξωφρενικό είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα σπορ της νεοελληνικής κοινωνίας: αναζητούμε μετά μανίας και εξαντλητικά εκείνον τον πολιτικό που θα έχει το χάρισμα των μεγάλων αλλαγών χωρίς εμείς να συναντηθούμε με τον αναλλοίωτο εαυτό μας.

Γι’ αυτό η ελληνική κοινωνία υποκλίνεται στους σωτήρες. Ομως, από τι να μας σώσουν; Από την ακρίβεια; Από τα super markets; Από τα «υπέρβαρα» κόμιστρα ακτοπλοϊκών και αεροπορικών γραμμών; Από τον καλπασμό της αμόλυβδης; Από τα ράντζα των κρατικών νοσοκομείων; Από την αισχροκέρδεια; Από τους μεγαλομετατράπες; Από τους κερδοσκόπους; Από διεφθαρμένους τοπικούς δημοτικούς «άρχοντες»; Από τις πλημμύρες και τις ασυγκράτητες και ανεξέλεγκτες φλόγες; Από σεισμούς και καταποντισμούς; Από τις εισροές λαθρομεταναστών; Από τη «γαλάζια πατρίδα» του σουλτάνου; Απ’ όλα.

Κι εσύ, τι κάνεις; Α, εγώ ενημερώνομαι από τα πρωινάδικα. Από τα social media. Από φίλους. Εγώ χλευάζω, λοιδορώ και εν γένει σχολιάζω. Κάνω πλάκα. Λέω ανέκδοτα. Και ενίοτε κατεβαίνω σε 24ωρη απεργία. Τι άλλο να κάνω; Σάμπως βουλευτής ή υπουργός είμαι; Ενας απλός «φτωχός» πολίτης είμαι. Γι’ αυτό τους ψηφίζω και τους πληρώνω. Για να με σώσουν από τις δέκα πληγές του Φαραώ.

Μα εσύ κερδίζεις από τον καλπασμό της αμόλυβδης. Μα εσύ τη μια στιγμή φοροκλέβεις και την άλλη κατηγορείς τις κυβερνήσεις για αδιαφορία και απουσία. Μα εσύ τέτοιους διεφθαρμένους τοπικούς «άρχοντες» ψηφίζεις. Μα εσύ επαναστατείς εναντίον της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας. Μα εσύ ανταλλάσσεις τις ψήφους της οικογένειάς σου με μια θέση στο Δημόσιο για τον κανακάρη σου.

Μα εσύ έχτισες πάνω σε ρέματα. Μα για σένα ο συνδικαλισμός είναι εφαλτήριο προνομίων και ανάδειξης κομματικών στελεχών. Μα εσύ ξοδεύεις περισσότερα απ’ όσα κερδίζεις. Μα εσύ χρησιμοποιείς τους λαθρομετανάστες για να φροντίζουν την κατάκοιτη μανούλα σου και για να μαζεύουν φράουλες και άλλα φρούτα από τα χωράφια σου. Μα εσύ τη μια στιγμή τους βρίζεις και τους συκοφαντείς και την άλλη, για τη βολή σου, τους κακοπλήρωνεις και τους χρησιμοποιείς.

Μα εσύ το καλοκαίρι νοικιάζεις τα δωμάτια του σπιτιού σου χωρίς να δηλώνεις το τίμημα στην Εφορία της «γειτονιάς» σου. Μα εσύ, κοτζάμ ελεύθερος επαγγελματίας, ισχυρίζεσαι ότι τα έσοδά σου δεν είναι καν 10.000 ευρώ ετησίως.

Μα εσύ αρνείσαι να καθαρίσεις το οικόπεδό σου από τα εύφλεκτα ξερά. Μα εσύ από τον καναπέ σχολιάζεις και σαν αυτοσχέδιος προπονητής κάθε πολιτικό τον «διορθώνεις» και ενίοτε τον μουντζώνεις. Μα εσύ με τις ψευδαισθήσεις σου περιμένεις από έναν ισχνό κορβανά που τον αρμέγουν οι φοροκλέφτες και τα προγράμματα τα εξοπλιστικά να βρεθούν λεφτά για ένα καλύτερο, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, Σύστημα Υγείας και για μια αναβαθμισμένη Παιδεία.

Κάθε μεγάλη αλλαγή προκύπτει μέσα από τα σπλάχνα μιας κοινωνικής πρωτοπορίας. Τίποτα δεν έρχεται από τον ουρανό και κανένας πολιτικός δεν είναι μάγος και σωτήρας όπως ο Ιησούς Χριστός.

Κανείς Κυριάκος. Κανείς Κασσελάκης. Κανείς Ανδρουλάκης δεν μπορεί να μας σώσει. Αν η κοινωνία αντιστέκεται και διαρκώς αλληθωρίζει προς τα πίσω, τότε η κατρακύλα είναι εισιτήριο άνευ επιστροφής.

Φυσικά το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Ομως η κοινωνική παραλυσία. Η ατομική ακινησία. Και η μαζική αφασία, τα τρία συστατικά που οδηγούν στη γνωστή επωδό: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «γαία πυρί μειχθήτω».