Δημήτρης Δανίκας

Κάτι σαν ευφάνταστο νούμερο επιθεώρησης του παλιού, καλού καιρού. Κάτι σαν περίπτωση Μαυρογιαλούρου από το Σικάγο. Κάτι σαν το «παλικάρι από το Σικάγο». Κάτι απ όλα μαζί. Τέτοιο πράγμα ούτε στην πιο καλπάζουσα φαντασία σεναριογράφων, συγγραφέων, χρονικογράφων και κωμικών του στυλ One stand comedy.

Βάζω στοίχημα για ένα πράγμα: στην καλύτερη περίπτωση ο Γούντι Αλεν θα είχε μεταφέρει την περίπτωσή του σε κάποια σκηνή κάποιας ταινίας του. Και στην χειρότερη ο αείμνηστος Κώστας Τσάκωνας θα τον είχε διακωμωδήσει σε κάποια κωμωδία του τύπου «μάθε παιδί μου γράμματα».

Από που ν αρχίσω και που να τελειώσω. Μέσα σε είκοσι μέρες και κάτι ψιλά, έγινε πρόεδρος και ιδιοκτήτης του δεύτερου κόμματος. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από παντελώς άγνωστος σκαρφάλωσε στο ρετιρέ της δημοσιότητας. Και μέσα σε όλους αυτούς τους μήνες που μεσολάβησαν από τη στιγμή που εμφανίστηκε εν Αθήναις, έχει καταφέρει όλοι να μιλάνε, να σχολιάζουν, να γράφουν, να κουβεντιάζουν, να διαφωνούν η να συμφωνούν, να εξαντλούνται αναλύοντας, γελώντας, χλευάζοντας, ατενίζοντας (ακόμα κι αυτό) το όνομα Stefanos Kasselakis.

Η κατάσταση τόσο ιλαροτραγική και τόσο σοκαριστική σαν να σουλατσάρει, ανάμεσά μας, κάποιο UFO προερχόμενο από άλλο πλανήτη. Εκείνος απών από τις πρόσφατες εσωκομματικές διαδικασίες. Να συνομιλεί με τους συνεργάτες του αλλά και με τους αντιπάλους του μέσω Zoom από το Αμέρικα.

Εκείνος να λείπει για προσωπικές υποθέσεις και όλοι οι άλλοι, οι στελεχάρες του ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνούν, να συμφωνούν, να βγάζουν «συντροφικά μαχαίρια», να απειλούν, να αναλώνονται σε ιδεολογικές περιπλανήσεις και μερικοί εξ αυτών να βγάζουν το ένα πόδι προς την έξοδο από το κόμμα που έφτιαξαν εκείνοι και μόνο εκείνοι!

Εκείνοι που το πόνεσαν, που το μεγάλωσαν, που μ αυτό κυβέρνησαν, που στη συνέχεια το συρρίκνωσαν και που διαρκώς μέσα στην αγωνία τους, έστω την υπαρξιακή, τώρα άναυδοι, έντρομοι το βλέπουν να καταλήγει περιουσιακό στοιχείο ενός τύπου που έχει το θράσος να μετατρέπει το δικό τους «σπίτι» σε πασαρέλα, σε reality show, σε τουριστικό προορισμό, σε εφαλτήριο δημοσίων σχέσεων, σε φροντιστήριο ταχύτατης εκμάθησης της πολιτικής γλώσσας και σε ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Τέτοιο πράγμα ούτε στους μεγαλύτερους εφιάλτες του (φερ ειπείν) Πάνου Σκουρλέτη. Και ούτε στα πιο εξωφρενικά, όμως κρύα αμερικανικά ανέκδοτα που θα έχει ακούσει η Εφη Αχτσιόγλου . Ο Stef με γκασμάδες. Ο Stef με φτυάρια. Ο Stef για ψώνια. Ο Stef ως φαντάρος, είκοσι ημερών για να εκπληρώσει, λέει, τις πατριωτικές του υποχρεώσεις. Ο Stef να απευθύνεται, στην κεντρική «σκηνή» του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών. Ο Stef στο Προεδρικό μέγαρο, να ανταλλάσσει απόψεις με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Hellas για να γελάς. Τέτοια μετατροπή από κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε γραφείο ευκαιριών και σε κατάστημα εκπτώσεων, ούτε στην φαντασία του πιο φανατικού εχθρού κάθε αριστερής προοπτικής, του Γεωργιάδη.

Σύντροφε πες αλεύρι η πλάκα σε γυρεύει. Και χα χα χα τα γέλια. Ετσι για τον εσπρέσο, το κρουασάν, να σκοτώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας αναζητώντας τον Στέφανο σε νέα επεισόδια. Να ναι καλά ο άνθρωπος, με τα καμώματά του ξεχνάμε για λίγο την ακρίβεια και σουρνόμαστε χάμω από ασυγκράτητα γέλια!