Δημήτρης Δανίκας

Όλα αυτά σχετικά με την διαδοχή, με τα ονόματα των υποψηφίων και με την γενικευμένη επίθεση εναντίον του σημερινού αρχηγού με το όνομα Νίκος Ανδρουλάκης.

Ο οποίος, όπως μαθαίνω, διαβουλεύεται με τους στενούς συνεργάτες του με στόχο, φυσικά, να βρεθεί κάποια πειστική διέξοδος ώστε να ροκανίσει χρόνο. Αφού στο μεταξύ πετάξει την μπάλα στην εξέδρα με επιχειρήματα τόσο αστήρικτα όσο και επικίνδυνα.

Με απλά λόγια αυτή η διπλή εικόνα εμπεδώνει στην κοινωνία την βεβαιότητα ότι το μέγιστο, το αδιαπραγμάτευτο, το ύψιστο διακύβευμα δεν είναι το κόμμα, η παράταξη και η ιστορία του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Τίποτα απ όλα αυτά. Όλα γίνονται για το Εγώ, την εξουσία και την καρέκλα.

Από τη στιγμή που η αμφισβήτηση είναι γενικευμένη. Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ κατέληξε στην τρίτη θέση. Από τη στιγμή, δηλαδή που ο αρχικός στόχος δεν επιτεύχθηκε και έτσι το κόμμα ηττήθηκε. Και από τη στιγμή που αυτή η ήττα προέκυψε με αντίπαλο έναν σόουμαν και από μια ταχαριστερή παράταξη που μέχρι προ τινος είχε μετατραπεί σε μάντρα χρησιμοποιημένων υλικών. Ε τότε ο αρχηγός οφείλει να εγκαταλείψει, να παραδώσει και αν πιστεύει ότι αντέχει ας θέσει κι αυτός τον εαυτό του στην κρίση της κοινωνίας, κυρίως στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Οσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται και κορυφώνεται. Οσο τα media φιλοξενούν υποψηφίους και άλλα στελέχη που αμφισβητούν και από τον Ανδρουλάκη ζητούν να προχωρήσει σε διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου. Οσο συμβαίνουν όλα αυτά και στα παρασκήνια άλλα τρελά, τόσο η εσωστρέφεια θα ροκανίζει τα θεμέλια και οι οπαδοί θα λακάνε προς άλλες κατευθύνσεις.

Κάπως έτσι ο Ανδρουλάκης, γραπωμένος από την καρέκλα του, προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες και στον Κυριάκο αλλά και στον Κασσελάκη. Στοιχειώδες.

Και είναι πρόχειρο και ρηχό, για όσους επιμένουν υπέρ Ανδρουλάκη με το επιχείρημα «ποιος άλλος;» Και όλη αυτή η αμπελοφιλοσοφία του «ποιος άλλος;» καταλήγει στο εξής δίπολο: είτε ο Ανδρουλάκης είναι χαρισματικός και ηγέτης εξαιρετικός. Είτε δεν είναι αλλά σύντροφοι ουδείς άλλος είναι καλύτερος απ αυτόν.

Ολοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες της κομματικής μούχλας που διακινούν αυτές τις μπούρδες, χωρίς να το καταλάβουν, τόσο κομματικό νιονιό έχουν, στρέφονται και πριονίζουν τα θεμέλια του κόμματος που στα λόγια, υποτίθεται, ότι το στηρίζουν. Με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς.

Εχθροί του ΠΑΣΟΚ όλοι αυτοί της παρασκηνιακής κομματικής νομενκλατούρας. Επειδή το κόμμα τους θεόγυμνο από άξια και ικανά στελέχη. Επειδή ο looser Ανδρουλάκης μοναδική λύση. Και επειδή το ΠΑΣΟΚ, η μεγαλύτερη δεξαμενή στελεχών, εμφανίζεται παραπλανητικά απ όλους αυτούς σαν μια παράταξη ανίκανων, ερασιτεχνών και ακατάλληλων πολιτικών

Αν είναι έτσι ε τότε γιατί να τους ψηφίσω; Για το κέφι και την καρέκλα ενός αόρατου τύπου με το όνομα Νίκος Ανδρουλάκης;

Οι μεγάλες αλλαγές θέλουν και μεγάλα κότσια. Και παραφράζοντας τη ρήση του σοφού λαού θα έλεγα: τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους, ικανούς αρχηγούς.