Δημήτρης Δανίκας

Αναμενόμενη η διατήρηση της έδρας με το επιχείρημα ότι εκπροσωπεί τον λαό που τον τίμησε με την ψήφο του. Αναμενόμενα όλα

Ο λόγος φυσικά για τον Λευτέρη Αυγενάκη. Ο οποίος ούτε μισό ίχνος κάποιας στοιχειώδους δημιουργικής παρουσίας άφησε πίσω του. Τόσο στον Αθλητισμό όσο και στο υπουργείο των Αγροτών. Περίπου άφαντος, ανύπαρκτος, «αόρατος». Αυτές οι μηδενικές αποδόσεις του, η προσφορά και το έργο του. Η ανυπαρξία ως μέθοδος και τακτική αναρρίχησης χωρίς κόστος. Ετσι για τα οφίτσια

Το περιστατικό στο αεροδρόμιο όπου με το γνωστό τζάμπα μάγκικο ύφος, γνήσιου Νεοέλληνα του τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», κατάφερε να αποκαλύψει το βάθος και το πλάτος του ήθους του. Της δανεικής, από τα οφίτσια, αλαζονείας, αλλά και τη χυδαιότητα ενός πολιτικού που χωρίς κουμπαριές και γνωριμίες δεν θα του εμπιστευόσουν ούτε το περίπτερο της γειτονιάς σου

Κι όμως αυτό το μεγάλο τίποτα κατάφερε όσα κανείς άλλος «κοινός θνητός» μπορεί να βρεθεί στα ίδια αξιώματα με τον άνθρωπο που παραλίγο για μια πτήση να ξυλοφορτώσει έναν υπάλληλο που απλώς έκανε τη δουλειά του

Γι αυτόν εντελώς άγνωστη και ολότελα άχρηστη η φράση «κάνω τη δουλειά μου όπως ορίζει το πρωτόκολλο της εταιρείας». Γι αυτόν η παρουσία και το όνομά του είναι το διαβατήριο να διαβεί εκεί όπου κανείς άλλος «κοινός θνητός» μπορεί.

Γι αυτόν οι πόρτες πάντα ανοικτές. Γι αυτόν κάθε εργαζόμενος πρέπει να υποκλίνεται μπροστά σ αυτό το μεγάλο τίποτα. Γι αυτόν ούτε νόμοι, ούτε κανόνες, ούτε πρωτόκολλα, ούτε τίποτα. Ο ίδιος είναι νόμος. Ο ίδιος είναι κανόνας. Ο ίδιος αλλάζει τα πρωτόκολλα ανάλογα με τη βολή του.

Μα καλά ποια η δύναμή του; Ποια η εξουσία του; Ποιος τον αναγόρευσε σε υπέρτατο κριτή; Από που ορμώμενος;
Μα φυσικά από δύο παράγοντες. Ο πρώτος οι κουμπαριές του στο «χωριό» του. Είμαι βέβαιος πως θα έχει βαφτίσει και θα έχει παντρέψει εκατοντάδες της περιοχής του. Αυτοί τον ψήφισαν.

Ο δεύτερος παράγοντας ο Κυριάκος Μητσοτάκης που τον εμπιστεύτηκε και υπουργό τον έκανε. Γιατί; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως το μεγάλο τίποτα ένας εκ των αρκετών που υπουργοποιήθηκαν χωρίς να αφήσουν μισό ίχνος δημιουργικής παρουσίας πίσω τους

Απόδειξη περί της θρασύτητας, της κενότητας, της ανυπαρξίας και του φιλοτομαρισμού του η απόφασή του να διατηρήσει την έδρα του προφανώς για να μη χάσει τα ωφελήματα και τις βουλευτικές αποζημιώσεις

Κάπως έτσι, με τέτοια περιστατικά, η κοινωνία βυθίζεται στην πεποίθηση ότι οι πολιτικοί νοιάζονται μόνο για την καρέκλα, την εξουσία και το βόλεμά τους. Και κάπως έτσι εκατομμύρια πολιτών στο άκουσμα «πολιτικός» όχι μόνο περιφρονούν, όχι μόνο αηδιάζουν αλλά και αποστασιοποιούνται από τις εκλογικές διαδικασίες

Και εν τέλει στο ερώτημα «γιατί η Νέα Δημοκρατία κατρακύλησε στο αιφνιδιαστικό 28%» θα απαντούσα, με ένα όνομα: γιατί Λευτέρης Αυγενάκης!