Δημήτρης Δανίκας

Τις καυτές ημέρες του Αυγούστου που η μισή επικράτεια δροσίζεται στις παραλίες και η άλλη μισή στενάζει στους τέσσερις τοίχους των πόλεων. Τη στιγμή που απολαμβάναμε την 25χρονη Γουίνφρεντ Γιάβι από το Μπαχρέιν που ακόμα και τα κοτσιδάκια της «χόρευαν» κερδίζοντας χρυσό στα 3.000 μέτρα στιπλ. Και φυσικά τις στιγμές που η Ευαγγελία Πλατανιώτη και η Σοφία Μαλκογεώργου έκαναν πιρουέτες στον βυθό της πισίνας, με την ευκολία, τη συμμετρία και την ομοιογένεια που οι μπαλαρίνες των Μπαλσόι χορεύουν στη «Λίμνη των κύκνων».

Εκείνες τις στιγμές, μια είδηση που περίπου πέρασε στα ψιλά αποκάλυψε και ανέδειξε το γιγαντιαίο πρόβλημα της χώρας. Μα φυσικά το χρήμα το δανεικό. Μα φυσικά τα εκατοντάδες ονόματα μεγαλόσχημων, φιγουρατζήδων και απατεώνων.

Μα φυσικά τα 123 δισεκατομμύρια που ουδέποτε επεστράφησαν. Ενα ποσό που περίπου ισούται με το μισό χρέος της Σωρρακώσταινας προς τους ξένους δανειστές της. Ποιοι είναι αυτοί οι πρωταθλητές του τόσο λατρεμένου νεοελληνικού σπορ «τα δικά σου δικά μου»; Σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα, πρόκειται για «μεγάλους», για «φαντάσματα» και για «σκελετούς». Τουτέστιν, ούτε μισό ευρώ δεν πρόκειται να επιστρέψουν.

Οσο περισσότερα χρωστάς τόσο μεγαλύτερη ασυλία απολαμβάνεις. Οσο λιγότερα, ας πούμε 1.000 ευρώ, τόσο πιο γρήγορα σε μπαγλαρώνουν και ενίοτε σε σφραγίζουν πίσω από τα σίδερα των φυλακών.

Εκτός απ’ αυτούς είναι ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, όλων των ειδικοτήτων, από δικηγόρους, γιατρούς μέχρι κλειδαράδες που οι εννιά στους δέκα, και λίγους λέω, σου λένε, φέρ’ ειπείν, «με απόδειξη 100, χωρίς απόδειξη 50».

Είναι ακόμα το διαπιστωμένο ευρωπαϊκό ρεκόρ που λέει ότι το 65% των φορολογικών εσόδων του κράτους προέρχεται από εργαζομένους μαζί με τους συνταξιούχους. Αυτή η μεγάλη ανατριχίλα.

Είναι, ας πούμε, η περίπτωση του δημοφιλούς Αντώνη Ρέμου με εισόδημα 50.000 ετησίως. Οσα δηλαδή κάθε μεσαίο στέλεχος μεγάλης ιδιωτικής εταιρείας. Αλλά, αγαπητέ Αντώνη, το ξέρεις, δεν είσαι μόνος. Δεκάδες αστέρες της νυχτερινής ζωής σε ακολουθούν και σε ανταγωνίζονται σ’ αυτό το εντελώς πατριωτικό σπορ. Οπως και το γνωστό άσμα του Μίκη Θεοδωράκη, «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς».

Είναι επίσης ο πρωταθλητισμός υποκρισίας, κυνισμού και αναλγησίας κάθε απίθανου φοροφυγάδα που τη μια στιγμή κορδώνεται για την ασυλία της φοροκλοπής του και την άλλη γαμοσταυρίζει κυβερνήσεις για την κατάντια της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, λέγοντας «και μας κλέβουν και στον τρίτο κόσμο μάς στέλνουν».

Είναι, ακόμα, εκείνο το τεράστιο «στρώμα» των μικρομεσαίων, που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώοι». Αυτός ο ζελές που βγάζει όποια κυβέρνηση τον βολεύει. Ο αξιαγάπητος ζελές όλων σχεδόν των κομμάτων. Που έτσι και τολμήσεις να αφαιρέσεις από την πορτοφόλα τους ένα, δύο χιλιάρικα, συμβαίνει το γνωστό «να μου κοπεί το χέρι αν εγώ ψηφίσω ξανά Κυριάκο Μητσοτάκη».

Αμ, τι νομίζετε, πως ο Τσίπρας έφαγε φούμο λόγω Συμφωνίας Πρεσπών ή επειδή διέσυρε κάθε έννοια και αξία της Αριστεράς; Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Το φούμο επειδή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τόλμησε να τους «αρπάξει», όπως λένε, τα λεφτά τους. Με την επωδό: «Εγώ το κράτος δεν τον βάζω νταβατζή στη δουλειά μου».

Δύο τα αξεπέραστα εμπόδια για την ανάταξη της χώρας και την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής της πορείας. Το πρώτο είναι φυσικά το νεοελληνικό θνησιγενές μοντέλο ανάπτυξης με τα αρχικά Τ.Τ. Δηλαδή Τουρισμός - Τούβλα.

Το δεύτερο το ασίγαστο τσουνάμι της φοροκλοπής. Που σημαίνει ότι το οικονομικό μοντέλο είναι του «κρατικοδίαιτου καπιταλισμού». Του κομπραδόρικου, του παρασιτικού καπιταλισμού, που λένε οι κομμουνιστές.

Και τα δύο μαζί η τέλεια συνταγή στασιμότητας, χαμηλών δημόσιων υπηρεσιών, κολοσσιαίων κοινωνικών ανισοτήτων, περιορισμένων αμοιβών και υποβαθμισμένων βασικών τομέων, κυρίως Υγείας και Παιδείας.

Οσο θα συνεχίζεται το γνωστό τροπάρι «ο κλέψας του κλέψαντος» τόσο η Ελλάδα θα τραμπαλίζεται μεταξύ καψουροτράγουδων και φοροφυγάδων. Οπως και το άσμα του Στελάρα: «Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω». Meaning, όσο υπάρχει φοροδιαφυγή, εμείς θα υπάρχουμε ως κορόιδα και υποζύγια των απατεώνων!