Δημήτρης Δανίκας

Προσπερνάω την ανελέητη και αθεράπευτη «ανθρωποφαγία» που συντελείται, εν μέσω κραυγών, στους ηγετικούς κύκλους των ταχαριστερών, τουτέστιν ΣΥΡΙΖΑ. Προσπερνάω την βαθιά επιθυμία τους να εξαφανίσουν από Ελλάδα κάθε ίχνος Στέφανου Κασσελάκη. Προσπερνάω κάθε ίχνος ανθυποκουλτούρας, κάθε ίχνος εξαχρείωσης και υποβάθμισης του ανθρώπινου είδους και προχωράω σε κάτι που με έχει συγκλονίσει και που για μια ακόμα φορά μου υπενθυμίζει πως ανάμεσά μας κυκλοφορούν επίγειοι άγγελοι. Εχω γνωρίσει μερικούς.

Δύο εξ αυτών ο Λευτέρης Γιαννακόπουλος με την αγαπημένη του Ελένη Βουλτσίδου. Ο πρόσφατος θάνατός του παραπέμπει στο γνωστό μότο ταινιών του είδους Western: οι καλοί πεθαίνουν νέοι. Αλλά και σε έναν άλλο τίτλο: Lonely are the Brave. Μόνοι οι γενναίοι

Ο Λευτέρης λοιπόν, από τους πιο διακριτικούς, σεμνούς συναδέλφους. Από τους πολύτιμους και μονάκριβους φίλους. Από τους αγγέλους που χωρίς να το καταλάβεις, όταν επικοινωνείς μαζί τους, σε κάνουν να αισθάνεσαι «γυμνός» και έκθετος με τα δικά σου μειονεκτήματα, με τις δικές σου αμαρτίες και με τις δικές σου αδιόρθωτες αδυναμίες

Τον Λευτέρη και την Ελένη τους γνώρισα στον «Ριζοσπάστη», εκεί όπου έμαθαν τα πρώτα δημοσιογραφικά γράμματα στο πόστο των συντακτών ύλης. Εκεί τους γνώρισα. Εκεί μαζί τους απογειώθηκα, εκεί κατάλαβα πως ανάμεσα μας κυκλοφορούν επίγειοι άγγελοι. Τέτοιους αδαμάντινους, ανιδιοτελείς και τόσο πεντακάθαρους χαρακτήρες ούτε ένας στο εκατομμύριο

Στη συνέχεια και μετά από κάλεσμα του μακαρίτη Σταύρου Ψυχάρη στο «Βήμα» βρέθηκαν. Αμ τι νομίζετε. Ο Ψυχάρης ως αφεντικό του «Βήματος» εκτιμούσε την αφοσίωση και την εργατικότητα, αρετές που και ο Λευτέρης και η Ελένη, διακρίνονταν γι αυτές όσο ελάχιστοι σ αυτό το επάγγελμα

Το αποτέλεσμα ήταν αυτά τα δύο πλάσματα να σηκώσουν στους ώμους τους το «Βήμα». Όλα τα έκαναν. Όπως πάντα διακριτικά, αγόγγυστα, σεμνά, ταπεινά. Μοναδικοί στο είδος τους. Και πάντα με το χαμόγελο, πάντα με τον καλό λόγο, πάντα χωρίς γκρίνια, χωρίς μουρμούρα, χωρίς τίποτα απ αυτές τις λεγόμενες νεοελληνικές ιδιαιτερότητες και τόσο γνωστές παθογένειες. Ο Λευτέρης το δεξί χέρι του Ψυχάρη. Η Ελένη το αριστερό

Πόσοι το γνώριζαν; Ελάχιστοι. Μόνο εμείς κι εμείς. Τι να σας πω; Τέτοιος ουμανισμός, τόση ανιδιοτέλεια, τόση αφοσίωση και τόση αισιοδοξία, ούτε σε κινηματογραφική ταινία

Αν τέτοια πλάσματα κυριαρχούσαν στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Δηλαδή καλύτερος. Αν στις παρέες μας είχαμε τέτοιους φίλους, μ αυτόν τον χαρακτήρα, θα αισθανόμασταν προνομιούχοι. Αν τέτοιοι χαρακτήρες αποτελούσαν την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, έστω μια σημαντική μειοψηφία, η Σωρρακώσταινα θα ήταν τόπος ευλογημένος και λυτρωμένος από πάσης φύσεως ψεκασμένους

Τώρα αν και ο Λευτέρης έφυγε τα ίχνη του, για όσους τον ξέρουν, παραμένουν ανεξίτηλα. Τώρα για να τιμήσουμε αυτό το πλάσμα ένα μένει: ας προσπαθήσουμε!

Α ρε Λευτέρη μας λείπεις. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι η απουσία σου τόσο μα τόσο θα με βαραίνει!