Δημήτρης Δανίκας

Αν δηλαδή οι αραβικές χώρες διέθεταν τη μισή ικανότητα, τη μισή αποφασιστικότητα και τη μισή υπέρτατη στρατιωτική μηχανή από αυτή του Ισραήλ, ε, τότε δεν έχω την παραμικρή, την απειροελάχιστη αμφιβολία.

Τότε θα μπουκάρανε στο πιτς φιτίλι και θα εξαφάνιζαν ολόκληρη αυτή τη μικρή, σε έκταση, λωρίδα που τη λένε Ισραήλ. Και φυσικά, θα έσφαζαν, θα κατακρεουργούσαν, θα βίαζαν, θα πλιατσικολογούσαν και θα εξόντωναν κάθε ίχνος ανθρώπινου οργανισμού που ζει εκεί. Ακόμα και τις κότες. Ακόμα και τα μυρμήγκια.

Οποιος ρίξει μια ματιά σε κάποιο στοιχειωδώς αντικειμενικό ιστορικό πόνημα που αναφέρεται στη διαχρονική σχέση των λαών της υφηλίου, των χωρών και αυτοκρατοριών με τους Εβραίους, ε, τότε από ντροπή θα έπεφτε λιπόθυμος και στη συνέχεια γονατιστός θα εκλιπαρούσε χίλια συγγνώμη από τον δικό του τον θεό.

Τι να θυμηθώ και ποιες «αγαθοεργές» πράξεις να επικαλεστώ; Των Ισπανών; Των Αμερικανών; Των Ελλήνων, με πρώτους και καλύτερους πρωταθλητές εκείνους της Θεσσαλονίκης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;

Προοίμιο και πρόλογος του Ολοκαυτώματος, λειτούργησαν ως «προπονητικά κέντρα» τα χιλιάδες περιστατικά εκδίωξης, καταδίωξης, βασανιστηρίων, μαζικής εξόντωσης και «ιερών εξετάσεων» και ασταμάτητων εκτελέσεων εκατομμυρίων πλασμάτων που η μοίρα τους έλαχε να γεννηθούν με το «στίγμα» του Εβραίου.

Ταυτόχρονα, το μέγιστο ενδιαφέρον, ο αποκλειστικός στόχος και ο μοναδικός τελικός προορισμός ήταν το πλιάτσικο στις περιουσίες όλων αυτών των μελλοθάνατων και των νεκρών. Ο τάδε νομοταγής και «πολιτισμένος» Γερμανός, λάτρης της συμφωνικής και κλασικής μουσικής, αφού πρώτα κατέδιδε τη δείνα οικογένεια Εβραίων, στη συνέχεια μπούκαρε στο ξένο σπίτι, το οποίο γινόταν δικό του και άρπαζε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Από πίνακες ζωγραφικής μέχρι κοσμήματα, έπιπλα, τα πάντα.

Με απλά λόγια, εκατομμύρια σημερινοί απόγονοι των χτεσινών χαφιέδων, αρπακτικών, κλεφτών και ληστών έχουν κληρονομήσει ως ιδιωτική τους περιουσία κατοικίες και διαμερίσματα διωκόμενων και εξαερωμένων Εβραίων. Ολων των ηλικιών και των δύο φύλων. Από νήπια μέχρι και ηλικιωμένους. Από κορίτσια, αγόρια, γυναίκες και παιδιά.
Αυτές οι περιουσίες των εκατομμυρίων που εξαερώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους φούρνους του Αντολφ Αϊχμαν, του λεγόμενου «αρχιτέκτονα» της τελικής και οριστικής λύσης, καθώς και του δόκτορος Γιόζεφ Μένγκελε. Ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους κυνικούς, σαδιστές serial killers. Ολοι αυτοί οι τάχα ανώνυμοι που στη συνέχεια απορροφήθηκαν και ενσωματώθηκαν στο μεταπολεμικό -και μάλιστα δημοκρατικό- γερμανικό κράτος.

Μάλιστα ως μια μικρή, ελάχιστη μνεία ασυγκράτητης μαζικής δολοφονικής μανίας που σαν πανδημία είχε απλωθεί και είχε μολύνει το ευρωπαϊκό σύμπαν αξίζουν οι περιπτώσεις της Κροατίας, της Ρουμανίας και της Ουκρανίας. Οι τελευταίοι, μάλιστα, μέσα στον οίστρο και την ασυγκράτητη υστερία να ξεπεράσουν σε βιαιότητα, μίσος, εχθρότητα και δολοφονική μανία τα αφεντικά τους, αφού πρώτα ανάγκαζαν συλληφθέντες Εβραίους να σκάβουν μαζικούς τάφους, στη συνέχεια τους εκτελούσαν εν ψυχρώ και γελώντας έσπρωχναν τα άψυχα κορμιά στους λάκκους.

Πρόκειται για το λεγόμενο «πογκρόμ του Λβιβ». Σημερινή ονομασία της πόλης Λβουφ, στα σύνορα της Ανατολικής Πολωνίας με τη Δυτική Ουκρανία. Οπου μέλη της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών με τα αρχικά ΟΟΕ -ή Ο Ου Εν- έβαλαν τη σφραγίδα τους σε κάποια από τα χειρότερα, τα πιο βάρβαρα μαζικά εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μάλιστα, ακόμα και οι ναζί που παραβρέθηκαν σ’ αυτή την οργιαστική κτηνώδη «τελετή» δεν πίστευαν στα μάτια τους.

Και για να τελειώνω. Επειδή έχουν συμβεί όλα αυτά. Επειδή τέτοια εγκλήματα μοναδικά στην ιστορία της ανθρωπότητας, χειρότερα ακόμα και από όσα υπέστησαν στις ΗΠΑ εκατομμύρια δούλων από την Αφρική. Επειδή λοιπόν οι Εβραίοι εξακολουθούν να ζουν με τον εφιάλτη του Ολοκαυτώματος, αλλά και με την απειλή της εξαφάνισής τους από προσώπου γης. Και επειδή ακόμα και σήμερα η πεμπτουσία του ρατσισμού πάει κάπως έτσι: «Καλός Εβραίος είναι ο νεκρός Εβραίος». Επειδή λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, το ερώτημα σε κάθε έναν από εμάς είναι απλό:

Εσύ στη θέση τους τι ακριβώς θα έκανες; Δεν θα πορευόσουν εφ’ όρου ζωής με το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου»;