Δημήτρης Δανίκας

Οποιος κοιτάζει και πορεύεται με αναμνήσεις του παρελθόντος, αυτός έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Είναι ζωντανός νεκρός.

Και πιστεύω ότι Σήμερα η Ελλάδα είναι καλύτερη. Ποτέ νοσταλγός της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Ποτέ με το Χρηματιστήριο. Ποτέ με το ξεσάλωμα. Ποτέ με τραπεζικά δάνεια. Ποτέ με τον τζόγο. Πάντα μπροστά!

Προσπερνάω τις διεθνείς εξελίξεις. Προσπερνάω τον τζιχαντιστή, τον χτεσινό αρχιτρομοκράτη, το σημερινό αφεντικό της βασανισμένης, πληγωμένης, κατεστραμμένης Συρίας. Αυτόν τον τύπο που τώρα υποδέχεται τους καλεσμένους του, όπως τον Φιντάν, φορώντας κοστούμι και γραβάτα. Πράγμα που στα μάτια και τη συνείδησή μου τον κάνει λύκο με ποδιά προβάτου.

Τα προσπερνάω όλα αυτά. Και για το 2024 δύο πράγματα έχω να πω. Από καρδιάς.

Το πρώτο για την αφανή, σχεδόν αόρατη μάζα εκατομμυρίων πολιτών που βγάζουν το ψωμί τους με μόχθο, ιδρώτα, τρόμο για το Αύριο και με ακατάπαυστη δημιουργική εργασία. Αυτά τα πλάσματα σπρώχνουν τη χώρα προς τα εμπρός. Χωρίς προνόμια. Χωρίς «γνωριμίες». Χωρίς «φακελάκια». Χωρίς τίποτα. Παρά μόνο τα χέρια τους, το μυαλό τους, η υπομονή, η αντοχή τους, η απλή λογική τους και η αφοσίωσή τους.

Είναι εκείνοι που σπανίως διασκελίζουν το κατώφλι ενός μπουζουκάδικου. Που ζήτημα είναι πόσες φορές θα αντέξει η τσέπη τους για να ξεπορτίσουν. Σε αυτούς οφείλουμε τα πάντα. Να το θυμάστε αυτό. Και να τους ευγνωμονείτε.

Το δεύτερο σχετικά με τον πακτωλό χρημάτων που ρέει προς τους δύο γνωστούς προορισμούς: τις εορταστικές διακοπές σε πεντάστερα ξενοδοχεία και σε πεντάστερες ξένες, εξωτικές, τοποθεσίες. Και σε νυχτερινά κέντρα. Μη σας ξεγελάει το γεγονός ότι δεν υπάρχει μισό ελεύθερο δωμάτιο στον Παρνασσό, στο Πήλιο, στα Τζουμέρκα και σε άλλα γνωστά και πολυδιαφημισμένα τοπωνύμια.

Ο λόγος απλός: συμβαίνουν και τα δύο. Στοιχειώδες. Και πλήθος έχει ορμήσει προς τα χιονισμένα βουνά, αλλά και πλήθος θα παραμείνει εντός των τειχών. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Η συνύπαρξη των δύο αυτών κρίσιμων μαζών ονομάζεται «Η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων».

Οσο για τα νυχτερινά κέντρα με Ρέμο, Οικονομόπουλο, Βανδή, Αννα Βίσση και λοιπούς αστέρες του λαϊκού πενταγράμμου, δύο πράγματα έχω να πω.

Αφού, αγαπητή Αννα, όλες και όλοι αυτοί έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν, minimum, πέντε χιλιάρικα το τραπέζι της πρώτης σειράς. Και αφού, φαντάζομαι, όλα είναι πιασμένα, ε τότε διαπράττεις μέγα, ασυγχώρητο λάθος. Εγώ στη θέση σου θα ζητούσα δέκα και είκοσι χιλιάρικα. Και μάλιστα όλα προκαταβολικά. Αφού τα έχουν, ε τότε να τους τα πάρεις. Τόσο απλό. Οπως συμβαίνει με τους πλειστηριασμούς. Οποιος δώσει τα περισσότερα, εκείνος και ο προνομιούχος που θα απολαύσει τη φωνή της Νατάσας Θεοδωρίδου και του Αντώνη Ρέμου.

Το δεύτερο σχετικά με τις νυχτερινές περιπλανήσεις με το επιφώνημα «να εκτονωθούμε, ρε αδερφέ», ένα έχω να πω: αυστηρός έλεγχος της εφορίας τόσο σε κάθε έναν που με πέντε-δέκα χιλιάρικα εκτονώνει τα ντέρτια του ακούγοντας και πετώντας γαρδένιες στα πόδια της Αννας Βίσση, αλλά και αυστηρός έλεγχος εντός του νυχτερινού κέντρου για την τήρηση αποδείξεων και άλλων τέτοιων «στοιχείων».

Για να δούμε, βρε απατεώνα, από ποιες πηγές τροφοδοτήθηκε το παχυλό πορτοφόλι σου; Από τη μαμάκα και τον μπαμπάκα σου; Από τον θείο εξ Αμερικής; Γιατί εξ όσων γνωρίζω, τα ετήσια χρηματικά σου δεδομένα στην εφορία δεν ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ κάθε μήνα. Πουλάκι μου!

Θα γίνει; Οχι, δεν θα γίνει. Ετσι, από τη μία η εικόνα εφόδου σε χειμερινούς προορισμούς και σε νυχτερινά κέντρα προέρχεται, κυρίως, από μαύρο χρήμα. Ετσι τα συνήθη υποζύγια τροφοδοτούν κατά το 90% τα δημόσια ταμεία. Και έτσι εκείνοι γλεντάνε για να πάνε κάτω τα φαρμάκια και οι άλλοι πληρώνουν τα σπασμένα! Ο τέλειος ορισμός μιας δημοκρατίας, νεοελληνικής προελεύσεως και νεοελληνικής συστηματικής απάτης.

Και για να τελειώνω. Με την ακόλουθη ευχή. Την οποία πιστεύω. Να είστε σίγουροι πως κάποτε η ρήση ευαγγελική θα γίνει πράξη: οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Τα όνειρα, κάποια στιγμή, θα πάρουν εκδίκηση. Αντε και με αισιοδοξία για φυλακτό σας!