Δημήτρης Δανίκας

Και «έφυγε» χωρίς να ταλαιπωρηθεί και χωρίς να ταλαιπωρήσει τους δικούς τους, κυρίως την αγαπημένη του Δάφνη. Ο ήσυχος θάνατός του ταιριάζει ταμάμ με τον χαρακτήρα του. Σχεδόν αθόρυβος. Σχεδόν χαμηλόφωνος. Και σχεδόν διακριτικός.

Είναι αποκαλυπτική, για τον χαρακτήρα του, η στενή φιλική, διακριτική σχέση που διατηρούσε με τον συγγραφέα Νίκο Θέμελη. Μια τραγική προσωπικότητα, ένα υπόδειγμα ανιδιοτέλειας και μια φωτεινή περίπτωση συγγραφικής πέννας που αν και νεότερος, εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο το 2011 σε ηλικία εξήντα τριών ετών

Αρκεί να θυμηθούν τα βιβλία του όσες και όσοι διατηρούν το «εχθρικό» των περισσοτέρων νεοελλήνων, σπορ της ανάγνωσης βιβλίων. Όπως «Η ανατροπή», όπως «Η αναλαμπή» και όπως «Για μια συντροφιά ανάμεσά μας». Ανατρέχω σ αυτούς τους τίτλους που κυκλοφόρησαν σε μια εποχή, της δεκαετίας του 2000, όπου η πλειοψηφία έπαιζε τα σπίτια και τα χωράφια τους στο Χρηματιστήριο, ενώ κάποιοι άλλοι, γνωρίζω ονόματα, είχαν γυρίσει την πλάτη τους σ αυτό το ξεσάλωμα. Και στις ελεύθερες ώρες τους, διάβαζαν μαζί με πολλά άλλα μυθιστορήματα, τα έργα του Θέμελη

Η πατρική καταγωγή από το ειδυλλιακό Κορακοχώρι του Νομού Ηλείας, η αστική του παιδεία αλλά και η αντιστασιακή δράση του πατέρα του, όλα αυτά οι ρίζες απ όπου μεγάλωσε και ανατράφηκε ο Κώστας Σημίτης. Μεγάλη σημασία το παρελθόν του

Αφού πρώτα έκοψε κάθε γέφυρα με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», λογική επιλογή ήταν το ΠΑΣΟΚ που στο δικό του το μυαλό θα ταίριαζε με μια σοσιαλδημοκρατία όπως στη Γερμανία και ακόμα καλύτερα στη Σουηδία

Το μεγάλη πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ ήταν η προσαρμοστικότητά του. Όπως περίπου, έλεγε ο Κομφούκιος «επιβιώνει ό, τι λυγίζει και καταστρέφεται ό, τι είναι άκαμπτο». Απόδειξη η πανωλεθρία του άκαμπτου σοβιετικού δόγματος. Απόδειξη επιβίωσης και υπεροχής η προσαρμοστικότητα και η ευλυγισία των Μανδαρίνων της Κίνας

Με απλά λόγια ο Σημίτης αν και αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε μινιατούρα του Τενγκ Σιαοπίνγκ. Ενός εκ των επιγόνων του άκαμπτου Μάο Τσε Τουνγκ. Και πατέρα της τρομερής ρήσεως «μαύρη γάτα, άσπρη γάτα σημασία έχει να πιάνει ποντίκια»

Δηλαδή ο Σημίτης ήταν η άλλη όψη του Παπανδρεικού ΠΑΣΟΚ. Αφού η δεκαετία του ογδόντα αποδείχτηκε η καλύτερη ιστορική «στιγμή» για το μνημειώδες σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Και αφού μ αυτό το σύνθημα το ΠΑΣΟΚ του γίγαντα Ανδρέα «λεηλάτησε», όπως έλεγε το ΚΚΕ, τις ψήφους της Αριστεράς. Κάπω;ς έτσι ο Σημίτης αποδείχτηκε ο καταλληλότερος διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο εσωκομματικός αντίπαλος, ο καλύτερος φίλος την κατάλληλη στιγμή

Κάπως έτσι η περίπου οκταετία της κυβερνητικής του θητείας, εξακολουθεί να τραμπαλίζεται μεταξύ μεταρρυθμίσεων και ξεσαλώματος. Από τη μια τα μεγάλα έργα τα οποία έγιναν με εφαλτήριο τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί όπου «χάθηκαν» αρκετές δεκάδες εκατομμύρια. Και από την άλλη οι χρυσές ημέρες του Χρηματιστηρίου, των δανείων που έρρεαν από τις τράπεζες προς όλες τις κατευθύνσεις. Και φυσικά του χρέους το οποίο στη συνέχεια ο Κώστας Καραμανλής junior, ακολουθώντας το κύμα φρενίτιδας του ΠΑΣΟΚ, το διπλασίασε και στα Μνημόνια την Σωρρακώσταινα την έπνιξε

Και για να ολοκληρώνω. Και τα δύο μοντέλα κατέρρευσαν. Τόσο ο σοβιετικός ψευδής κομμουνισμός από τον οποίο ο Σημίτης «δραπέτευσε» και καλώς έκαμε. Οσο και η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ. Την οποία αναγκάστηκε να υπηρετήσει. Γιατί εκτός από λόγια και οράματα σημασία έχουν τα αποτελέσματα.

Μεταρρυθμίσεις σε βάθος δεν έγιναν. Και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας παρέμεινε αναλλοίωτο με τα δύο Τ: Τούβλα, Τουρισμός. Κι όμως παρόλα αυτά κάτι έγινε. Τίποτα δεν πάει χαμένο

Και ως υστερόγραφο ένα έχω να θυμηθώ: την αχόρταγη δίψα του για κουλτούρα. Η οποία αποτυπώνεται στην ερωτική σχέση που διατηρούσε για το Σινεμά. Τόσο ο ίδιος όσο και η Δάφνη. Το περιστατικό που θα σας περιγράψω είναι πραγματικό. Όταν μια χρονιά είχα επιστρέψει από το φεστιβάλ των Καννών, εκείνος μαζί με την Δάφνη με ρωτούσαν σχεδόν με αγωνία, αν ο Δανός σκηνοθέτης Λαρς φον Τρίερ, κατέφθασε στο φεστιβάλ των Καννών εποχούμενος και όχι αεροπορικώς

Τώρα πόσες και πόσοι έχουν ακούσει το όνομα Λαρς φον Τρίερ και πόσες και πόσοι γνωρίζουν τον τρόμο του για τις αεροπορικές μετακινήσεις, είναι μια άλλη ιστορία. Τουτέστιν από τον Κώστα Σημίτη δύο πράγματα κρατώ: την στενή σχέση που διατηρούσε με τον μυθιστοριογράφο Νίκο Θέμελη και την αθεράπευτη μανία του για Σινεμά. Αυτός η μεγάλη εξαίρεση. Αφού πόσες και πόσοι της Βουλής πάσχουν από την αθεράπευτη «νόσο» της κουλτούρας; Πόσοι; Μετρημένοι στα δάχτυλα

Οι κυβερνήσεις πέφτουν. Οι πρωθυπουργοί κάπου τελειώνουν. Όμως Πολιτισμός και Τέχνες οι Προμηθείς του Φωτός

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει!