Δημήτρης Δανίκας

Ισως και της δεκαετίας. Ποιος ξέρει. Αναφέρομαι στην «Εφηβεία» (Adolescence). Δύο σκηνοθετών, του Στίβεν Γκρέιχαμ και του Τζακ Θορν. Ο πρώτος, ο Στίβεν Γκρέιχαμ, ένας εκ των πρωταγωνιστών. Υποδύεται τον πατέρα του Τζέιμι Μίλερ. Ενός δεκατριάχρονου που έχει δολοφονήσει, στην πραγματικότητα «σφάξει» με επτά μαχαιριές μια συμμαθήτριά του.

Πολλές οι αρετές. Τις λέω ανάκατα. Η δράση συμπυκνωμένη σε μόλις τέσσερα επεισόδια. Τουτέστιν δεν ξεχειλώνει. Ακόμα, ο φακός κολλημένος στα πρόσωπα. Κυρίως στον μικρό Τζέιμι Μίλερ. Επίσης τα μονοπλάνα. Τα ατελείωτα μονοπλάνα.

Ακόμα το ντεκόρ, τόσο αυθεντικό και τόσο ρεαλιστικό. Και τέλος αυτό το απίστευτο ρεσιτάλ ερμηνείας από τον πιτσιρικά Οουεν Κούπερ. Κολλημένος στο πετσί, την ψυχή και τον χαρακτήρα ενός μικρού δολοφόνου. Αν διατηρήσει το ταλέντο του και προφυλάξει την προσωπικότητά του, τότε είναι σίγουρο ότι η ατελείωτη Βρετανική δεξαμενή εξαιρετικών ταλέντων δεν θα τον χωράει. Όπως συνέβη με τον Αντονι Χόπκινς. Ισως και ψηλότερα. Φαντάζομαι οι προτάσεις θα πέφτουν βροχή. Λάθος να υποκύψει. Θα καεί

Κάποιες ενστάσεις τώρα. Η γνώμη μου. Δεν θα αρέσει. Τι να γίνει παιδιά; Η ομοφωνία προκαλεί υποψία. Μπας και η υπερβολική προβολή η αιτία; Μη βαράτε, ο καθείς με τη γνώμη του. Τέλος πάντων

Πρώτη ένσταση. Εντελώς αισθητική. Η ιστορία των μονοπλάνων τόσο παλιά όσο και μισός αιώνας κινηματογράφου. Για παράδειγμα η τηλεοπτική σειρά του Γιώργου Μιχαηλίδη στην ΕΡΤ του 1983. Με τίτλο «κάθοδος» και πρωταγωνιστές τον Ζαχαρία Ρόχα και την Πέγκυ Σταθακοπούλου σε πρώτη εμφάνιση. Μια σειρά που τάραξε την ελληνική κοινωνία εκείνης της χρονιάς

Για παράδειγμα οι «Σκιές» του Τζον Κασσαβέτη. Για παράδειγμα οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Για παράδειγμα ο αριστουργηματικός «χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί από Ιράν. Για παράδειγμα η τριλογία «πριν τα μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με Ιθαν Χοκ Και Ζιλιέτ Ντελπί. Τι να λέμε τώρα

Δεύτερη ένσταση ο ιδρωμένος, σαρκικός ρεαλισμός. Αφθονες ταινίες και άφθονοι σκηνοθέτες το καταφέρνουν και με το παραπάνω. Τρίτη ένσταση οι ερμηνείες. Πλην του πιτσιρικά Οουεν Κούπερ. Μα σε όλες σχεδόν τις αγγλικές παραγωγές οι ερμηνείες σε καθηλώνουν. Να μην αναφέρω ονόματα. Περιττό

Γιατί λοιπόν τόσος θόρυβος και τόση ατελείωτη επιδοκιμασία; Για δύο λόγους. Ο πρώτος το θέμα. Τόσο επίκαιρο και τόσο καυτό. Ένα δεκατριάχρονος, εξαιρετικός μαθητής, από καλή οικογένεια. Με πατέρα και μητέρα που τον λατρεύουν. Από σπίτι μικρομεσαίων, δηλαδή ανθρώπων καθημερινών. Της διπλανής πόρτας. Πως λοιπόν αυτό το παιδί ξεπέρασε όλα τα όρια, άρπαξε μαχαίρι και έσφαξε ένα μικρό κορίτσι; Ποιος διάολος οδήγησε το χέρι και την ψυχή του;

Αυτό το καυτό θέμα που πλήθος οικογενειών το αντιμετωπίζουν μέσα στο σπίτι τους, ήρθε και στρογγυλοκάθισε μπροστά τους. Σα να βλέπουν τα παιδιά τα δικά τους; Γιατί τόση βία; Γιατί έφηβοι, ακόμα και μικρότεροι, καταλήγουν και εκτροχιάζονται σε σημείο που να καταστρέφουν τη ζωή τους, το μέλλον τους και τις οικογένειές τους;

Και το ακόμα χειρότερο. Παιδιά που δεν έχουν πέσει θύματα κακοποίησης από τους γονείς και τους συγγενείς τους. Μα γιατί; Αν ρωτήσετε παιδοψυχίατρους θα λάβετε πλήθος επιχειρημάτων. Όμως κανένα δεν είναι πειστικό

Και για να ολοκληρώνω. Η σειρά πολύ καλή. Αλλά μέχρι εκεί. Είπα και αμαρτία δεν έχω. Ότι και να μου πείτε εγώ θα επιμένω!