Δημήτρης Δανίκας

Η μάλλον προσποιούνται ότι δεν «καταλαβαίνουν». Η Ζωή «σε λόγου μας» ήρθε και όρμησε ως ένα από τα πολλά, παρόμοια πολιτικά «προιόντα» που κυκλοφορούν και έχουν εγκατασταθεί σε πολλά «σημεία» του πλανήτη

Τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά είναι διαφορετικά. Το ίδιο και οι απόψεις τους. Όμως όλοι μαζί «κυκλοφορούν» με σημαία «αντισυστημική». Οπου το «αντισυστημικό» δεν παραπέμπει στην ολιγαρχία. Οπως το ερμηνεύουν οι κλασικοί αναλυτές και οι καθιερωμένοι πολιτικοί. Δηλαδή το «αντισυστημικό» δεν έχει να κάνει με οικονομικά συμφέροντα και με κολλητούς κάθε ολιγαρχίας

Το παράδειγμα του Don Trump(άκουλα) το πιο χαρακτηριστικό. Ναι μεν κολλητοί του μεγάλο μέρος της οικονομικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ. Με ένα θησαυροφυλάκιο που αρχίζει από εδώ και καταλήγει μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όχι λοιπόν το οικονομικό. Αφού το καπιταλιστικό σύστημα είναι δεδομένο, κυρίαρχο και ακλόνητο. Για παράδειγμα, φίλος μου έλεγε ότι Ελληνοαμερικανός γιατρός χαρακτηρίζει τους «Δημοκρατικούς» ως κομμουνιστές! Αντε τώρα να του αλλάξεις μυαλά του τύπου της Ιατρικής

Το «αντισυστημικό» παραπέμπει στην σχέση του πολιτικού με την διοίκηση και με το κράτος. Γι αυτό ο Trump έχει βαλθεί να κατασπαράξει τον κρατικό μηχανισμό. Γι αυτό ο Trump διαρκώς επικαλείται το λευκό ποινικό του μητρώο σε σχέση με το «σύστημα» της Ουάσιγκτον D.C.

Το ίδιο συμβαίνει και με την Λε Πεν. Το ίδιο είχε συμβεί και με την Μελόνι. Η οποία στη συνέχεια, μόλις εγκαταστάθηκε στον θώκο της πρωθυπουργίας, ακολούθησε το παράδειγμα του Αλεξη Τσίπρα: έκανε κωλοτούμπα

Η Ζωή «σε λόγου μας» λοιπόν με λευκό, «ποινικό» μητρώο κι αυτή. Εγώ, σου λέει, μόλις ο Τσίπρας εγκατέλειψε τις αρχικές, ιδεολογικές μας αφετηρίες και κατέληξε κολλητός του συστήματος, εγώ πήρα τα μπογαλάκια μου και έφυγα. Εγώ ουδεμία σχέση με όλες αυτές τις συμβάσεις τις οποίες έχουν υπογράψει οι διάφοροι ταχαριστεροί. Εγώ με το κεφάλι ψηλά

Με απλά λόγια, από τον Trump μέχρι την Ζωή Κωνσταντοπούλου, ίδια περίπου λογική. Με την επωδό: καιρός να αλλάξουμε τους παλιούς και διεφθαρμένους, να ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα και έτσι να περάσει αέρας να σκοτώσει τη μούχλα.

Σύμφωνα με την ρητορική της Ζωής «σε λόγου μας», όλοι αυτοί είναι ίδιοι. Από τον Κυριάκο μέχρι την Τσίπρα και από τον Φάμελλο μέχρι τον Ανδρουλάκη. Αυτοί η το κόμμα τους, υπηρέτησαν και θα υπηρετήσουν το «σύστημα». Εγώ θα τα αλλάξω όλα

Ποια όλα; Μα φυσικά θα χώσει τον Κυριάκο στη φυλακή. Αυτό το μοτίβο δεν εκφέρεται τυχαία, έτσι από ένα θυμικό που βράζει. Αυτό το μοτίβο, αυτή η φράση εκφράζει πλήθος Ελλήνων πολιτών, κυρίως του λεγόμενου «δυναμικού» κοινού από 17 έως 35 ετών.

Αυτό το κοινό εξοργισμένο με την αφερεγγυότητα των θεσμών, επιθυμεί, επιτέλους, κάποιοι πολιτικοί να μπουν στη φυλακή. Να πληρώσουν, να τιμωρηθούν για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών

Αυτό το κοινό, απογοητευμένο από την «κατάντια» των τριών «συστημικών» κομμάτων, δεν εμπιστεύεται κανέναν. Αυτό το κοινό έχει γυρίσει την πλάτη του στον Βελόπουλο. Εχει κόψει τις γέφυρες με το «συστημικό» Κομμουνιστικό Κόμμα. Και αισθάνεται περιφρόνηση για το πλήθος των βουλευτών

Και κάτι ακόμα. Οι «ορμές» και η συμπάθεια προς την «Πλεύση ελευθερίας» συνοδεύεται με αδιαφορία προς το τι «μέλλει γενέσθαι». Γιατί, σου λέει, όλοι αυτοί με κυβερνητικά προγράμματα βρέθηκαν στην εξουσία και έτσι, στη συνέχεια, μας έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια. Ε λοιπόν Ζωή και ότι προκύψει. Μα ακόμα και «γαία πυρί μιχθήτω»; Ακόμα κι αυτό. Με τη «λογική» ότι από το χάος της Ζωής θα προκύψει κάποια αρμονία!

Δηλαδή τι ακριβώς θα κάνει η Ζωή; Θα τα βάλει με την ολιγαρχία; Οποιος το πιστεύει αυτό δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει. Γιατί στο βάθος, η Ζωή είναι μια περίπτωση βολική.

Γιατί; Επειδή εκτονώνει. Είναι μια από τις πρόθυμες πολιτικές περιπτώσεις που εκτροχιάζουν τα θυμωμένα πλήθη από την ουσία. Η Ζωή είναι διακοσμήτρια. Θα αλλάξει την βιτρίνα. Το πραγματικό, αυθεντικό σύστημα αγαπάει Ζωή. Θα την χρησιμοποιήσει, θα την στύψει και θα την πετάξει στα σκουπίδια.

Η Ζωή θυμίζει τη ρήση του Αντόνιο Γκράμσι «πρέπει να τ αλλάξουμε όλα για να μην αλλάξει τίποτα»!