Δημήτρης Δανίκας

Με μία διαφορά. Το «βγαίνω-μπαίνω» άνευ συναινέσεως του έτερου ημίσεος. Και άνευ ηδονής. Οπως περίπου συνέβη με τον Ράσελ Κρόου. Ο οποίος με την ασυλία του ονόματος, της λάμψης και της καλλιτεχνικής ιδιότητάς του μπορεί να λέει ό,τι του κατεβαίνει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Ο Ράσελ Κρόου, λοιπόν, προ αρκετών εβδομάδων είχε ομολογήσει το εξής: «Σοδόμισα μια γυναίκα στα γυρίσματα». Προσθέτοντας μετά λύπης του ότι «έγινε κατά λάθος». Τώρα πώς μπορεί να συμβεί αυτό «κατά λάθος» ουδείς γνωρίζει. Μπας και το «εργαλείο» έρποντας προχώρησε από μόνο του προς τον γυναικείο προορισμό;

Η ίδια διαδικασία συνέβη όλα αυτά τα χρόνια της τάχα μου αριστερής κυβερνητικής εξουσίας. Με διάρκεια και κατ’ εξακολούθηση. Κυρίως της φτωχής και απροστάτευτης ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή εκείνων των πολιτών που υποτίθεται ότι ο Αλέξης κατέπλευσε, πάνοπλος, προκειμένου να τους προστατεύσει από τον «σοδομισμό» των νταβατζήδων, των εκδοτικών συγκροτημάτων, των μεγαλοεργολάβων και των διαφόρων αρουραίων.

Ο σοδομισμός των έξι μηνών από τον Yani Varoufaki. Εκεί να δεις διάρκεια, ένταση, έκταση και επέκταση. Του μνημονίου δηλαδή. Εκεί να δεις διαστροφή. Και «σοδομισμένος» και φτωχοποιημένος. Αλλος γλεντάει, άλλος πληρώνει. Ρεκόρ όλων των εποχών, και όλων των πάσης φύσεως βιασμών. Να πληρώνεις τον βιαστή σου. Δεν ξανάγινε!

Ο σοδομισμός των συνταξιούχων. Εδώ προφανώς έχουμε περίπτωση ασυγκράτητης «γεροντοφιλίας». Συμβαίνει και στα μυθιστορήματα. Συμβαίνει και σε κινηματογραφικά θρίλερ νοσηρής φαντασίας. Τριαντάρηδες και σαραντάρηδες, καταλαβαίνετε τι εννοώ, να ηδονίζονται, να τρελαίνονται ως βιαστές εξηντάρηδων, εβδομηντάρηδων και ογδοντάρηδων. Οποιος δεν με πιστεύει, ας κατεβάσει το ισπανικό θρίλερ με τη συμβολική και επίκαιρη ονομασία «Κανείς δεν θα μας συγχωρέσει». Να είσαι σίγουρος, Αλέξη μου, ουδείς θα σε συγχωρέσει. Ούτε η Περιστέρα.

Ο σοδομισμός των φορολογούμενων πολιτών του μόχθου. Αυτή η μεγάλη κατηγορία περιλαμβάνει δύο λειτουργίες. Και σοδομισμό και νταβατζιλίκι. Ταυτοχρόνως και νομοτύπως.

Ο κατάλογος μακροσκελής. Οι κατηγορίες ατελείωτες. Τα γούστα ποικίλλουν. Ας πούμε ο σοδομισμός των Εξαρχείων. Ελάτε, μωρέ. Πώς κάνετε έτσι. Παιδιά είναι, οργισμένα είναι, να μην επιδοθούν και αυτοί στο σπορ του σοδομισμού; Αφήστε τα να ξεχαρμανιάσουν.

Περίπτωση εκ συστήματος σοδομισμού και το είδος της αναξιοκρατίας. Από αρχαιοτάτων χρόνων, όλων των κυβερνήσεων. Συμβαίνει όμως και το άλλο. Δεκάδες χιλιάδες νέοι, οι πιο ικανοί και τολμηροί, αλλά και οι πλέον μορφωμένοι και συγκροτημένοι, προκειμένου να αποφύγουν τον σοδομισμό της αξιοπρέπειάς τους, των πτυχίων τους και των ικανοτήτων τους καταφεύγουν εις την αλλοδαπή. Δραπετεύουν. Ετσι γλιτώνουν. Και έτσι διαπρέπουν.

Κορυφαία και τελευταία περίπτωση μαζικού σοδομισμού συνέβη με τα απανθρακωμένα πτώματα της Ανατολικής Αττικής στο Μάτι. Γιατί όχι μόνο η κρατική μηχανή τούς εγκατέλειψε στο έλεος ενός κλιβάνου, ολόιδιου, ίσως και χειρότερου από εκείνα τα κρεματόρια της ναζιστικής θηριωδίας. Γιατί όχι μόνο οι αρμόδιοι δεν εκπαραθυρώθηκαν τις πρώτες ώρες. Γιατί όχι μόνο δεν συναισθάνθηκαν, δημοσίως, την εγκληματική τους ανικανότητα και ανυπαρξία. Αλλά από πάνω, με πρωτοφανές θράσος και ανήκουστη ρητορική βία ασέλγησαν, λεκτικώς, επί πτωμάτων βρεφών και μικρών παιδιών!

Μπορεί στα χαρτιά η Ελλάδα να βρίσκεται εκτός μνημονίου. Πράγμα, φυσικά, που δεν είναι και τόσο ευχάριστο αν σκεφτεί κανείς ότι χωρίς την ευρωπαϊκή προστασία, χωρίς χαμηλά επιτόκια και με την επερχόμενη προεκλογική παροχολογία. Ισως η σημερινή κυβέρνηση εφορμήσει και αποψιλώσει τα δημόσια ταμεία.

Μοναδική παρηγοριά η λαϊκή ρήση που πάει κάπως έτσι: «Μια του κλέφτη, τρεις του νοικοκύρη». Με απλά λόγια: Με σοδόμισες κατά λάθος; Θα σ’ το κάνω χωρίς σάλιο. Kill me? Kill you!